FILM
Ranbir Raj (Ranbir Kapoor) is the new kid in town in een naamloze metropool, en verdient zijn kost met in het orkest te zingen in een lokale pub in wat het best nog kan omschreven worden als een Indische rosse buurt. Zijn oog valt op een avond op de schone tapijtweefster Sakina (Sonam Kapoor), en de casanova kan het niet laten om zijn geliefde te trachten te lokken met lied en dans. Sakina staat eerst wat huiverig tegenover zijn charmeoffensief maar laat zich uiteindelijk toch inpakken. Maar dan krijgt Raj te horen dat de liefde van zijn leven eigenlijk aan het wachten is op haar vriendje dat maar niet schijnt terug te komen. Hij verbrandt een brief van haar aan haar geliefde, maar krijgt wroeging en doet zijn best om haar vriend terug te vinden, maar hij krijgt al gauw de indruk dat die fameuze vriend gewoon niet bestaat.

Sony boort met deze Saawariya het Bollywood-segment van de markt aan, een genre van romantische musicals dat massaal geproduceerd wordt in India tegen een tempo waar Hollywood niet aan kan tippen. Originaliteit is in dit genre per definitie ver te zoeken; het gegeven draait altijd min of meer rond een melodramatisch liefdesverhaal, waarbij de jongen tracht een om god weet welke reden onbereikbaar meisje te krijgen, en voor deze Saawaryia heeft regisseur Sanjay Leela Bhansali zich (héél losjes) laten inspireren door het kortverhaal White Nights van Fyodor Dostoevsky, of dat beweert hij toch, maar of dat in de praktijk een ruk uitmaakt, daarop moeten we het antwoord schuldig blijven. De klemtoon bij dit soort Indische cinema ligt meer op het bouwen van een sprookjeswereld met rijke decors die lijken op een Indische variant van Venetië inclusief de gondels, en het uitwerken van muziek en choreografie. Is het visueel allemaal somptueus en stijlvol, narratief stelt het daarentegen wat weinig voor, en de liedjes doen vooral nare herinneringen opwellen aan gebuisde kandidaten voor het Eurosongfestival. Muzikale nummers dragen in Bollywoodfilms raar of zelden bij aan het verhaal, want het zijn gewoon nog eens inhoudelijk samenvattingen van wat er totnogtoe gebeurd is. Bhansali heeft echter duidelijk zijn oog op een niet-Indisch publiek laten vallen: met 137 minuten is zijn film naar Indische maatstaven vrij kort en lijkt qua decoropbouw en mise-en-scene erg op Baz Luhrmann's Moulin Rouge, en de muzikale bijdragen lijken meer op een kruisbestuiving als die van - wie herinnert zich die nog? - Ofra Haza dan op écht authentieke hardcore Indische riedels. De film is zeker binnen zijn genre een luchtiger tussendoortje, wat verklaart waarom Sony uitgerekend deze film heeft uitgekozen om de eerste te zijn om door een groot Hollywood-label te worden verdeeld. Toch ligt de stijl van weids overacteren en om ter grootste grimassen trekken me niet helemaal lekker; het brabbeltaaltje dat een mengeling is van Hindoestaans met heel wat Engelse uitdrukkingen ligt lekker in het gehoor, maar de dialogen zijn soms ongelofelijk stroef. Vooral een acteur als Ranbir Kapoor zou het niet slecht doen op de planken van een echte live-musical, maar voor een film is zijn manier van acteren net iets te overdadig. Sonam Kapoor is dan weer wat té emotieloos; het aantal verschillende gelaatsuirdrukkingen dat ze op kan zetten overstijgt het gemiddelde van Steven Seagal niet, en da's zéér weinig. De enige twee acteurs die iets meer met overtuiging hun rol kunnen brengen zijn Rani Mukherjee - overigens een klasse-danseres - die als het lichtgeraakte hoertje Sulabji de rest van de cast overklast en Zohra Sehgal (ook bekend van onder meer Bend It Like Beckham) als de sympathieke oma Lilianji die aan Raj een kamer verhuurt.

BEELD EN GELUID
De Saawariya-blu-ray disc is op technisch gebied een succes over de hele lijn. In de zeer stabiele kleuren valt vooral de overtoon aan blauw op, waarin het decor duidelijk opgebouwd lijkt te zijn in een studio. Toch doet het beeld nergens echt overbelicht aan, wat een goeie zaak is. De lichtinval op de fonteinen, de schaduwen van de uitstekende stenen en de neonverlichting in de straten worden allemaal haarscherp weergegeven, en het zwartniveau gaat heel diep; bij momenten is Saawariya een vrij donkere prent, maar de detaillering en de scherpte komen nergens in het gedrang. Compressie, ruis of printbeschadigingen zijn er geheel niet te bespeuren. De Hindoestaanse Dolby TrueHD-track klinkt absoluut geweldig: de muziek biedt een zeer immersieve geluidservaring, met oosterse instrumenten en gezangen die allemaal zeer zuiver en onvervormd klinken.

EXTRA'S
Hier schiet de blu-raydisc jammer genoeg net een beetje bij te kort om de status van topdisc weg te kunnen dragen. De featurettes Making The Music (20 min.) en Premiere Night (22 min.) zijn beide een oefening in promotionele prietpraat en wederzijdse schouderklopjes van al wie aan de film heeft meegewerkt.

CONCLUSIE
Het bonte en kleurrijke spektakel Saawariya is een dappere poging om de Indische Bollywood-film wat dichter bij een Westers publiek te krijgen. Technisch is dit een zeer mooi verzorgde blu-raydisc, makkelijk één van de beste Sony-releases totnogtoe., waarbij je waarde krijgt voor je roepies.