FILM
De twee kleine criminelen Durell Washington (Ice Cube) en LeeJohn Jackson (Tracy Morgan) hebben zich een hoop narigheid op de hals gehaald: ze zijn gepakt met een lading gestolen rolstoelen. De rechter beoordeelt hen nog redelijk mild: in plaats van gevangenisstraf krijgen de heren vijfduizend (!) uur gemeenschapsdienst aan hun broek. Durells vrouw Omunique (Regina Hall) dreigt om met hun zoontje naar Atlanta te verhuizen, en tot overmaat van ramp wil crime boss Blakha (Paul Campbell) het geld van zijn rolstoelen terug. De enige uitweg die de twee nog zien is de goedgevulde donatieschaal van de kerk te gaan leegroven. De timing van hun rooftocht is echter niet bepaald ideaal, want de volledige congregatie heeft net verzamelen geblazen, en tot overmaat van ramp is iemand voor hen al langs de kassa gepasseerd. Het tweetal gijzelt de aanwezigen, maar worden - gelukkig - voorwerp van een flink geval va het Stockholm-syndroom, en het tweetal weet bovendien nog een priester aan het kruis te hangen die een deel van de giften van de parochianen heeft achtergehouden.

Dat rapper Ice Cube keer op keer weer wordt gecast in komedies als Are We Done Yet? en Barbershop, is een complete vergissing. Het gegeven van deze comedy leek ons aanvankelijk heel leuk, en de openingsscène waarin het tweetal aan de haal gaat met een bestelwagen vol rolstoelen beloofde veel goeds, maar spijtig genoeg was het ook meteen het hoogtepunt, al wat er daarop volgt is zelfs voor een comedy pijnlijk ongeloofwaardig. De film verbleekt bij het gebrek aan grappigheid, en als regisseur David E. Talbert nog eens dramatische elementen wil toevoegen aan een comedy die al bleek ziet van de bloedarmoede, is het resultaat doffe ellende: komedie zonder grappen, drama zonder emotie en moraal zonder bezieling. De plot (twee losers breken de offerblok open) en de karakteruitwerking (vader moet met lede ogen toezien hoe hij het hoederecht over zijn zoontje verliest) passen ruimschoots op een bierviltje. Obsceen of vulgair wordt de film niet echt, het is zelfs opvallend hoe de makers hebben geprobeerd om niemand, maar dan ook niemand, te schofferen, maar de prent is jammer genoeg tijdverlies voor alle betrokken partijen, inclusief de kijker

BEELD EN GELUID
Alhoewel dit op high definition een zeer aanvaardbare track is met goeie schaduwtinten, contrast en realistische kleuren, heeft de presentatie niet veel om het lijf, ook al omdat zowat de hele film zich binnen de vier muren van de kerk afspeelt. Het detailniveau is echter goed te noemen. Het beeld ziet er nog een klein beetje korzelig uit voor een blu-raypresentatie, maar echte fouten zitten er niet in. De Dolby TrueHD 5.1-geluidstrack is meer dan adequaat genoeg voor een film die nagenoeg helemaal op dialogen drijft, waarbij wellicht de galmende gospelmuziek als positieve uitschieter mag genoteerd worden. 

EXTRA'S
Regisseur Talbert heeft de disc voorzien van een audiocommentaar, die laveert tussen anecdotisch en technisch. "The Almighty Version Enhanced Fact Track" is een trivia-track die via de ondertiteling loopt, maar die niet echt veel bijbrengt aan het geheel. Maar liefst 35 minuten aan verwijderde scènes zijn present, alsook een standaard-promotionele documentaire "Hood Robbin' with the First Sunday Cast and Crew" (16 min.). Verder bevat de blu-ray nog een blooperband van 4 minuten, een paar outtakes van 5 minuten en een korte afsluitspeech van regisseur Talbert van drie minuten.

CONCLUSIE
First Sunday is onschuldig familiaal vertier, maar heel mager qua inhoud.