FILM
Als je de man die Michael Myers vertolkte in de eerste Halloween een scenario laat schrijven samen met de man die Bram Stoker’s Dracula bewerkte voor het witte doek , dan verwacht je geen zeemzoete film over een jonge wees met muzikaal talent. Toch is dat precies wat het eerste gezamenlijke script van Nick Castle en James V. Hart in petto heeft. August Rush bespeelt dus zonder mededogen de emoties van de kijker in de hoop diezelfde kijker tranen met tuiten te laten huilen bij het zien van een ontroerende zoektocht naar ouders in New York. Tranen zal de kijker vast laten, maar niet om de juiste reden. De film is immers sentimenteler dan wettelijk is toegestaan volgens de fatsoenpolitie, waardoor je ergens stilletjes hoopt dat de wees uit de titel zijn ouders nooit meer terugvindt.

August Rush heet eigenlijk gewoon Evan en zit al elf jaar in een weeshuis zonder dat hij weet wie zijn vader of moeder zijn. Hij gelooft er echter stellig in dat zij hem eens zullen opzoeken en geïnspireerd door een muzikale wind besluit hij het lot een handje te helpen. Evan trekt op zijn eentje naar New York, waar een plaatselijke manager van minderjarige straatmuzikanten – die zichzelf Wizard noemt – hem onder zijn vleugels neemt en hem zijn artiestennaam schenkt. Al gauw blijkt Evan een wonderkind à la Mozart te zijn: op één dag tijd leert hij feilloos gitaar spelen en al even vlot schudt hij een symfonie voor piano uit zijn mouw. De muziek moet vooral een hoger doel dienen: Evan hoopt dat de melodieën hem in contact zullen brengen met zijn ouders. Zijn vader – een ex-gitarist van een gezellig bandje – en zijn moeder een gevierde celliste – strijken inderdaad als bij toeval niet veel later neer in The Big Apple. Maar telkens wanneer je denkt dat zij hun kind – geen van beiden weet van zijn bestaan – in de armen zullen sluiten, steekt een onverwachte gebeurtenis stokken in de wielen.
Op zich is het geen slecht idee om een prent te maken over de thema’s die August Rush aansnijdt. In een wereld waarin iedereen op zoek is naar zijn eigen plaats, kan een prent als deze een waarachtige weerklank vinden bij een groot publiek. Bovendien zijn er onmiskenbare parallellen met de verhaallijn van Charles Dickens’ Oliver Twist, met Evan in de rol van Oliver en Wizard als Fagin. Net die gelijkenissen leggen echter bloot waarom August Rush de bal zo vaak misslaat. Hier krijg je immers geen inzicht in de gevoelens van de personages, zijn de obstakels geen opportuniteit voor de protagonist om te groeien en lijken de opeenvolgende scènes lukraak gekozen te zijn om de film toch maar op speelfilmlengte te krijgen. Daarenboven trekken de schrijvers iedere paar minuten een nieuw blik vol clichés open, die ze dan nog behandelen als het ei van Columbus ook. Zelfs de regie kan al dat zeemzoete gezwets niet de kop indrukken. Kirsten Sheridan heeft blijkbaar weinig coaching gehad van haar vader Jim – cineast van o.a. In The Name of the Father - aangezien ze maar wat aanmoddert met haar cameraopstellingen, zonder daarbij oog te hebben voor hoe haar regie de emotie van de kijker bespeelt.

De vertolkingen variëren tussen het tolereerbare en het irritante. Freddie Highmore vertolkt het titelpersonage met de kunde van een volleerde professional, maar zijn interpretatie mist de ongedwongenheid die zijn eerdere optredens in o.a. Finding Neverland wel hadden. Keri Russell wordt door het scenario vooral gedwongen op commando verdrietig te kijken, maar haar personage mist diepgang en wordt teveel door het lot op sleeptouw genomen. Als Evans vader slaagt Jonathan Rhys Myers er niet in een geloofwaardige muzikant neer te zetten en Terence Howard is als adviseur voor weeskinderen vooral een generisch middel om de plot vooruit te helpen. Hun vertolkingen kan men in het beste geval nog beschrijven als ongeïnspireerd, maar niets kan je voorbereiden op de ongelooflijke afschuwelijkheid van Robin Williams’ vertolking. Als Wizard steelt hij de show om allemaal de verkeerde redenen: hij is manisch, irritant, over the top en ronduit onuitstaanbaar.

Niettemin zou August Rush ook zonder Williams met moeite een respectabele film overgehouden hebben. Voor een film waarin muziek het leidmotief is, springt men bijvoorbeeld niet goed om met de wijze waarop deuntjes gebruikt worden om de emoties kracht bij te zetten. Hoe geloofwaardig is het trouwens dat een elfjarige knaap die op het punt staat de puberteit te ontdekken, zich geroepen voelt om liedjes te schrijven en te vertolken die herinneringen oproepen aan Phil Collins of Michael Bolton? August Rush is kortom een ondoordachte oefening in kijkermanipulatie die niet één klontje maar een gans rietveld vol suiker in je kopje kiepert. Je zou van minder misselijk worden.
BEELD EN GELUID
Over de beeld- en geluidskwaliteit van deze dvd zijn we best tevreden. De kleuren spatten wel niet van het scherm, maar ze ogen toch aangenaam, net als de scherpte en het contrast. In een aantal nachtscènes is wat grain aanwezig, maar over het algemeen oogt de print gaaf. De soundtrack stelt wat teleur omdat je meer dynamiek verwacht van een film die gonst van de noten. De achterste kanalen komen bijvoorbeeld te weinig aan bod en de mix creëert nauwelijks sfeer.

EXTRA’S
Buiten een resem Cross-promotionele Trailers waarmee de disk opstart, bevat de schijf geen extra’s

CONCLUSIE
Als je in de encyclopedie het woord zeemzoet zou opzoeken, zou het me niet verbazen mocht er een foto uit August Rush naast staan. De prent toont namelijk perfect aan waarom een dergelijk onschuldig en naïef woord zo makkelijk een afgrijselijke bijklank krijgt. Beeld en geluid ogen en klinken zoals je van een moderne film mag verwachten, maar extra’s bevat de disk niet.