FILM
Ligt het aan het feit dat de man al millennia lang tevergeefs de vrouw tracht te doorgronden dat ik gewoon niet kan vatten waarom vrouwen wereldwijd als een blok vielen voor de eerste bioscoopfilm van Sex And The City of is de prent echt het aankijken niet waard? Vierhonderd miljoen dollar bracht de productie wereldwijd op aan de bioscoopkassa’s, waarvan negentig procent werd neergeteld door vrouwen (en de overige tien waarschijnlijk door homomannen). Erger nog: velen gingen de film twee, drie, vier maal zien, wat wijst op positieve ervaringen. Toch is Sex And The City een draak van een film: een langgerekte inside joke voor het vrouwelijke geslacht met onlogisch handelende personages waarin iedere scène eerder een modeshow is dan een oefening in de zevende kunst. Talloze sequenties steken bovendien het filmische tempo stokken in de wielen, de regie is belabberd en de dialogen lijken wel uit een stationsromannetje te komen. Zeggen dat ik niet met plezier naar Sex And The City heb gekeken, is kortom een understatement.

Nochtans kreeg ik bij het handvol afleveringen dat ik zag van de tv-reeks niet spontaan de neiging om mezelf te verblinden en doof te maken, iets wat bij de bioscoopversie minder evident is. De prent pikt de draad op enkele jaren na de laatste aflevering uit 2004: schrijfster Carrie Bradshaw staat op het punt in het huwelijk te treden met de liefde van haar leven, Big, en haar drie beste vriendinnen zitten eveneens in een gezonde, liefdevolle relatie. Net op het moment dat iedereen op zijn gelukkigst moet zijn, beginnen de relaties zich echter te ontrafelen. Big laat Carrie voor het altaar staan omdat hij een acute aanval van bindingsvrees krijgt, Miranda ontdekt dat haar man een slippertje heeft gemaakt, Samantha wil na vijf jaar monogamie nog eens ander vlees in de kuip zien en Charlotte raakt onverwacht zwanger. Uiteraard is er slechts één uitweg voor deze levensveranderende omstandigheden: het optimaal benutten van de kracht van vriendschap van het kwartet New Yorkse vrouwen.
Wie van bovenstaande synopsis nog geen oprispingen krijgt, zal die zeker krijgen na het zien van de ganse film. Althans, de mannen zullen die krijgen. Ik speel namelijk niet graag de genderkaart, maar Sex and the City is een film die enkel bedoeld is voor vrouwen en niet de minste moeite doet om ook mannen aan zich te binden. Wat de reactie van een man is op wat zich op het scherm afspeelt, zal ik even met jullie delen: de personages zijn stuk voor stuk ijdel, arrogant, verwend, hyperemotioneel of een vermaledijde combinatie tussen die ‘kwaliteiten’, waardoor meeleven met de karakters wel erg moeilijk wordt. De wijze waarop modieuze outfits voor het voetlicht treden ten nadele van karakterontwikkeling en plot is echter een nog erger vergrijp. Onvergeeflijk is bijvoorbeeld een minuten durende scène waarin Carrie Bradshaw de ene exuberante trouwjurk na de andere past in een fotoshoot terwijl haar voice-overstem voor het gemak de namen van de designers nog eens duidelijk in de verf zet. En wat te denken van de onlogische hersenkronkels van de protagonisten, die de belachelijkheid van de versoapte plot extra benadrukken? De lengte van de film – maar liest tweeëneenhalf uur! – is de druppel die de emmer doet overlopen.

Ook de acteurs kunnen het zinkende schip niet redden. Sarah Jessica Parker is onuitstaanbaar als Carrie Bradshaw: het ego van haar personage is zo groot dat ze een onschuldige weifeling op haar trouwdag zes maanden lang niet kan vergeven. Kim Cattrall, die in de serie nog de show stal, wordt opgezadeld met een plot die nergens heengaat en een personage zonder diepgang. Kristen Davis is ondanks haar obsessief-compulsieve neuroses nog de normaalste meid van het stel, maar de babyplot die haar motivatie voedt, is ontstellend weinig origineel. Cynthia Nixon, waarschijnlijk de beste actrice van het kwartet, slaapwandelt dan weer door haar rol. Voor Chris Noth (Big) is het dankzij een Botoxperformance bovendien snel duidelijk waarom hij een ster is op het kleine scherm, maar nooit zal doorbreken op het grote scherm. De enige die zich staande weet te houden in dit snurkfestijn is Oscarwinnares Jennifer Hudson, die als persoonlijke assistente van Sarah Jessica Parker – en ondanks een ongezonde obsessie voor Louis Vuitton handtassen – de enige persoon in de cast is waarvan je je kan voorstellen haar in het echte leven tegen het lijf te lopen.

Sex And The City heeft alvast één ding bewezen: dat ook een film over en voor vrouwen in staat is de box officeladder te beklimmen. Dat is dan ook de enige verdienste van de prent, die grossiert in ongeïnspireerde beelden, foute muziekkeuzes, geforceerde ‘karaktermomenten’ en een afgrijselijke moraal. Dat noch seks, noch de stad New York een wezenlijke rol spelen in de film, zou genoeg reden moeten zijn om de prent voorgoed links te laten liggen. Onze vrouwelijke lezers kan ik echter gerust stellen: zij kunnen alvast een plekje reserveren in hun bioscoop voor 2010 of 2011, wanneer de onvermijdelijke sequel eraan komt. Eén troost voor ons, mannen: de kans dat je vrouw/vriendin/levenspartner je willens nillens zal meesleuren naar die film is bijzonder klein. Sex and the City is immers ‘women only’-domein.
BEELD EN GELUID
Sex and the City ziet er uit zoals een recente film er uit moet zien op dvd. De gave print zorgt voor goede contrasten, degelijke kleurenweergave en een dito scherpte. Wat je de prent wel kan aanwrijven is dat de glamour die op het scherm aanwezig is zich niet vertaalt in een evenwaardige glamour in de transfer. Het audiospoor is iets minder goed op dreef. De dialogen worden helder weergegeven, maar de mix zit geregeld goed fout. Zo is er in de opening een onevenwicht tussen voice-over en muziek. Ook worden de mogelijkheden van de home theatre set-up nauwelijks benut.

EXTRA'S
Op de eerste schijf verzorgt regisseur Michael Patrick King een Audiocommentaar dat grotendeels bestaat uit schouderklopjes voor alle betrokkenen. King keert ook terug op de tweede disk in de featurette: A Conversation with Sarah Jessica Parker and Michael Patrick King (23 min.) waarin vooral de mode van de prent overlopen wordt. The Fabulous Fashion of Sex And The City (18 min.) boomt daar nog wat meer over door. Additional Scenes (4 min.) zijn te bekijken met of zonder commentaar van de cineast, terwijl Fergie in the Studio (2 min.) een compleet overbodige blik gunt op de zangeres in de opnamestudio.

CONCLUSIE
Sex And The City druist in tegen alle goede regels van de filmkunst. Omdat de prent gebaseerd is op een succesvolle tv-reeks, raken ze daar voor hun vrouwelijke publiek waarschijnlijk mee weg, maar mannen en kritische kijkers zullen zich dood ergeren aan Sex And The City. Beeld en geluid zijn respectievelijk goed en degelijk. De bonussectie blijkt weinig inzichtelijk.