FILM
De term tearjerker heeft voor veel mensen een negatieve connotatie, maar dat is grotendeels onterecht. Een film die probeert - en er in het beste geval in slaagt - emoties bij de kijker los te weken, komt immers net tegemoet aan de grote potentiële kracht van het medium. Dat neemt niet weg dat een tearjerker zijn manipulaties niet te opzichtig aan de kijker mag openbaren. Net daarin faalt Seven Pounds, een afgrijselijk Will Smith-vehikel dat zeemzoetigheid tot een nieuw nadir brengt. Het is dit soort films dat tearjerkers een slechte naam geeft: prenten die goedkoop sentiment verwarren met emotie, die in een poging de kijker te ontroeren niet terugdeinzen voor  met de haren bijgesleurde plotwendingen, volgestouwd met karakters die zo nobel zijn dat ze spontaan een braakreflex opwekken. Het ergst van al is dat Seven Pounds een verhaal wil vertellen over zelfopoffering en verlossing, terwijl wie voorbij de opzichtige manipulaties van cast en crew bekijkt vooral een arrogante protagonist met een van weinig menslievendheid getuigend godcomplex ziet.

Die protagonist is Ben Thomas en het is gedurende het eerste uur van de film allesbehalve duidelijk wat precies zijn motivatie is. Wél evident is dat de man een zware last op zijn schouders torst: een lach kan er nooit af en hij gedraagt zich als een maatschappijschuwe Einzelgänger. Ben is bovendien een man met een missie. Hij bezoekt mensen die ogenschijnlijk niets gemeen hebben met zijn leefwereld en probeert te achterhalen wat het karakter is van de persoon die hij bezoekt. Personen die goede kwaliteiten hebben wil hij een helpende hand toesteken. Wie het minder nauw neemt met morele codes - zoals de niet bepaald koosjere uitbater van een rusthuis - krijgt een scheldtirade te verduren. Bens plannen om de mensen die hij uitkiest vanop afstand te helpen, worden echter doorkruist wanneer hij Emily Posa ontmoet, een jonge vrouw met een ernstige hartkwaal die door belastingsproblemen niet meteen aan een operatie toekomt. Langzaam valt Ben voor Emily, wat zijn al jaren eerder genomen beslissing des te moeilijker maakt.

Als deze samenvatting nogal vaag en nodeloos mysterieus klinkt, is dat omdat Seven Pounds dat ook is. De makers zijn er zodanig op gebrand om het 'raadsel' van Bens acties in stand te houden dat ze de kijker overstelpen met scènes die ergerlijk informatie achterhouden. De prent is als het ware één groot voorspel waar op zich niets mis mee is, ware het niet dat het voortdurend uitstellen van een beloofde climax snel duidelijk maakt dat Seven Pounds een zwalpend schip is dat niet anders kan dan op de klippen te lopen. Des te frusterender is het feit dat het achterhouden van de centrale premisse geen meerwaarde oplevert. Integendeel: de prent zou ermee gebaat zijn vanaf het eerste moment de kaarten op tafel te gooien. Wanneer ik nu weggeef dat Ben Thomas anderen wilt helpen door hen zijn organen te doneren omdat hij een auto-ongeluk veroorzaakte waarin familieleden van de personen die hij opzoekt omkwamen, doe ik de kijker vooral een plezier.

De problemen van de film situeren zich echter niet louter op structureel-manipulatief vlak. Het is vooral de arrogantie van het hoofdpersonage die tegen de borst stoot. Ogenschijnlijk is het logisch dat Ben Thomas mensen uitkiest die het 'verdienen' om een orgaan te krijgen (en daarmee een tweede kans in het leven). Maar wie daar iets meer over nadenkt, haalt dat criterium met gemak onderuit. Verdienden de mensen die de protagonist van de weg maaide het dan ook om te sterven? En wat geeft hém het recht om god te spelen? Maakt dat hem tot een beter mens? Of net het omgekeerde? Het is een frustratie die alvast de kijk van deze reviewer op Seven Pounds domineerde en die uiteindelijk zo'n zure smaak in de mond naliet dat de wil om de prent uit te spuwen onweerstaanbaar werd. De van volstrekt ongeloofwaardige eerlijkheid en ernst getuigende performance van Will Smith draagt extra bij aan de onuitstaanbaarheid, net als een moeilijk te slikken metafoor met een antieke drukpers, nauwelijks van het decor te onderscheiden nevenrollen en een laatste scène die zo nadrukkelijk naar tranen hengelt dat je inderdaad begint te huilen - zij het van pure miserie.

Anderhalf jaar geleden slaagden regisseur Muccino en acteur Smith er nog wél in om in The Pursuit Of Happyness een degelijke, publieksvriendelijke tearjerker met een boodschap af te leveren. Ook toen vielen de manipulaties van het creatieve team al op, maar werden ze draaglijk gehouden door een herkenbaar centraal verhaal met een stereotiepe maar minzame protagonist. Die film viel dus net aan de goede kant van de lijn, waar Seven Pounds aan de verkeerde kant valt. Na het zien van de prent kan deze reviewer enkel hopen dat aan de andere kant van die lijn een diepe kloof gaapt vol scherpe rotsen waarin de film een dodelijke val kan makenn alvorens voorgoed te worden vergeten.

BEELD EN GELUID
Van een recente film mag je op Blu-ray een uitstekende transfer verwachten en op dat vlak schiet Seven Pounds niet tekort. De beeldkwaliteit scheert namelijk hoge toppen: rijke kleuren, diepe zwartniveaus, prima contrasten en een prachtige scherpte zorgen in ieder geval op puur technisch niveau voor heel wat kijkplezier. Ook op de soundtrack is niets aan te merken.Het TrueHD-spoor creëert een meeslepend soundscape met een uitgebalanceerd evenwicht tussen dialogen, geluidseffecten en muziek.

EXTRA'S
De voornaamste extra is een Audiocommentaar van regisseur Gabriele Muccino. In aandoenlijk Engels schippert hij tussen wat zich op het scherm afspeelt en de gedachte die er achter zit. Helaas vallen te veel stiltes in de track om het als goed babbelspoor te benoemen. Seven Views on Seven Pounds (24 min.) is opgedeeld in (jawel) zeven segmenten en laat de voornaamste crewleden aan het woord over hun bijdrage aan de prent. Creating the perfect ensemble (12 min.) focust dan weer op de cast. The Box Jellyfish (5 min.) geeft wat biologische uitleg over een cruciaal zeewezen uit de climax van de prent, terwijl The Art of the Printing Press (9 min.) de historische toer opgaat. Al deze extra's zijn in HD-formaat. Aanvullend bevat de schijf een handvol Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Seven Pounds is een draak van een film, een wantstotelijke oefening in emotionele manipulatie die de kijker een moreel lesje wil leren ondanks een premisse die bij nader inzicht het toppunt van egoïsme is. Wie kickt op een goede beeldpresentatie, een uitstekend weergegeven soundtrack en degelijke bonussecties, mag deze Blu-ray zeker in huis halen. Maar wees gewaarschuwd: kijken naar deze film kan je geloof in Hollywood serieuze schade toebrengen.