FILM
Opera, een horrorfilm uit 1987 van de Italiaanse genremeester Dario Argento, lijdt aan het watervalsyndroom. Wat begint als een mooi ogend concept valt immers in de honderd minuten die volgen aan een rotvaart van een klif om vervolgens op lelijke, puntige rotsen aan een afgrijselijk einde te komen. Liefhebbers van eindeloze camerabewegingen, gruwelijke moorden en mysterieuze sadisten komen ampel aan hun trekken in Opera, maar wie een coherent verhaal verwacht, met geloofwaardige karakters, richt zijn blik best elders. Ironisch toch, hoe een film over een sadistische moordenaar vooral masochisten zal aanspreken.

De basispremisse doet de horrorenthousiast nochtans saliveren van pret. Nadat de hoofdvertolkster in Verdi's Macbeth een ongeval krijgt, mag de jonge Betty haar kans grijpen als Lady Macbeth. De reacties van het publiek na de eerste voorstelling zijn ecstatisch, maar al snel blijkt dat de notoire vloek op het 'Schotse stuk' een bloedig spoor zal trekken in het zog van de jonge zangeres. Een gemaskerde man bindt haar immers op onverwachte momenten vast en dwingt haar toe te kijken hoe vriendinnen, kennissen en minnaars op beestachtige wijze afgeslacht worden. Bovendien is er schijnbaar een link naar Betty's moeder die jaren geleden ook al op bloedige wijze om het leven kwam.

Tot hiertoe is er niets mis met Opera zou je denken. Zeker als je weet dat de technische kunde van Argento voortdurend komt bovendrijven met extensief gebruik van steadicam en veel aandacht voor point-of-views (altijd een pluspunt in een horrorfilm). Ook de introductie van raven in de productie, als een soort morbide krijsend koor voor de gebeurtenissen blijkt ogenschijnlijk een goede zet. Maar de potentiële visuele kracht van de de film wordt volledig tenietgedaan door een scenario dat van de ene onwaarschijnlijkheid in de andere valt. Dat personages domme beslissingen nemen wanneer ze het eigenlijk op een rennen moeten zetten, behoort nog tot de conventie van de horrorfilm. Maar naar de keuken vluchten met een moordenaar in huis terwijl je probleemloos de deur naar buiten kan nemen, rekt de geloofwaardigheid wel zéér erg. En dan spreken we nog niet over de travestie van de laatste 15 minuten waarbij de moordenaar op ridicule wijze vrij spel krijgt in de coulissen van de opera. De plotwendingen die hierop volgens zijn daarenboven volledig van de pot gerukt, waarbij vooral de uitleg over een vervalste dood danig op de lachspieren wekt.

Acteurs zijn zelden in staat om dit soort productie te redden met geïnspireerde vertolkingen en Opera vormt hierop geen uitzondering. Verzwarende omstandigheid is dat de cast een mix is tussen Italiaanse en Angelsaksische acteurs waardoor de kijker voortdurende zwak gedubde stemmen moet aanhoren. Omdat het script de personages tot kartonnen figuren herleidt, is het bovendien zo goed als onmogelijk om mee te leven met de acteurs. Bijkomend probleem is dat de psychologische ondertonen (en de begeleidende flashbacks) zo wazig zijn, dat je je niet van de indruk kan ontdoen dat Argento ze er tijdens een dronken bui heeft bijgeplakt, just for the sake of it.

De ergerlijke minpunten eindigen daar overigens niet. Hele hoofdstukken kunnen geschreven worden over de plotgaten (de onduidelijke rol van de eerste actrice die Lady Macbeth speelde), de voorspelbaarheid (wie de moordenaar is, verrast de kijker niet echt) of de wijze waarop de nochtans interessant vormgegeven opera uiteindelijk inept in beeld wordt gebracht door Dario Argento. Met Opera is het kortom een beetje zoals met het operagenre zelf: wie ervan houdt, zal waarschijnlijk wel meegaan in het opgeklopte stilisme, maar wie onbevangen of sceptisch begint te kijken, zal door deze weinig opwindende poging niet overtuigd worden.

BEELD EN GELUID
Als een zwakke film een zwakke beeldtransfer verdient, dan schiet Opera recht in de roos. De beeldtransfer is immers bijzonder wazig, de kleuren lijken door bleekwater gehaald en het contrast laat in de vele duistere scènes genoeg steken vallen om soms niet het onderscheid tussen de acteurs te kunnen maken. Geregeld heb je de indruk naar een transfer afkomstig van een discutabele VHS-tape te kijken, als dat de teleurstelling van de beeldkwaliteit bevattelijker kan maken. Ook de stereosoundtracks zijn geen hoogvlieger. Dynamiek is volledig afwezig en de blijvende impressie is dat de personages hun stemmen inspraken in een leeg aquarium of zo. De Engelse dub is op dat vlak slechter dan het Italiaanse geluidsspoor, hoewel geen van beide aan te raden valt.

EXTRA'S
De enige extra's zijn drie Cross-Promotionele Trailers voor betere (en in het geval van Let The Right One In véél betere) genrefilms.

CONCLUSIE
Dario Argento's Opera is een belabberd uitgewerkte film van een goede premisse. Alle stereotypes van horrorfilms uit de jaren tachtig passeren de revue, maar de kitsch wordt nooit amusant omdat de regisseur zowaar schijnt te denken een betekenisvol klein meesterwerkje in het genre te maken. Beeld en geluid halen een bedroevend niveau, terwijl in de bonussectie enkel trailers terug te vinden zijn.