Onder het motto “onkruid vergaat niet” keert Dr. Evil (Mike Myers) na zijn mislukte poging tot werelddominantie in Austin Powers: International Man of Mystery terug naar de aarde met een nog grotere honger om de wereld aan zijn voeten te krijgen. Met zijn tijdmachine reist hij naar 1969 om de "mojo" van de Britse geheimagent Austin Powers (Mike Myers) te stelen, want zonder zijn mojo is Austin Powers immers maar een schim van zichzelf. In 1969 ontmoeten Dr. Evil en zijn kleine kloon Mini-Me (Verne Troyer) een jongere versie van Number Two (Rob Lowe), een quasi onveranderde Frau Farbissina (Mindy Sterling) en de verbitterde Schotse handlanger Fat Basterd (Mike Myers). Deel twee van zijn plan bestaat erin om vanuit zijn maanbasis een gigantische “laser” op aarde te richten. Wanneer Powers beseft dat hij zijn mojo kwijt is en te weten komt wat Dr. Evil van plan is, keert ook hij terug naar 1969 om zijn mojo te heroveren. Samen met de Amerikaanse CIA-agente Felicity Shagwell (Shagwell by name, shag very well by reputation gespeeld door Heather Graham) moet hij bovendien zien te voorkomen dat Dr. Evil zijn “laser” kan afvuren op Washington D.C.

Opvolgers hebben het vaak moeilijk om het origineel te evenaren, laat staan te overtreffen, maar over het algemeen brengt The Spy Who Shagged Me het er behoorlijk van af. Toch ontbreekt het deze film aan eenvoud en wat fijnere humor in vergelijking met International Man of Mystery. In plaats daarvan kiezen de makers voor een plattere vorm van wc-humor en verdwijnen de iets scherpere dialogen uit de eerste film wat op de achtergrond. Het zijn vooral de exploten van de handlangers die op de lachspieren werken en aanvankelijk lukt dat aardig, maar na een tijdje dreigen personages zoals Mini-Me en Fat Bastard te vervelen en de aandacht af te leiden. Op het einde smeert men er nog een laagje moraal op dat een melige indruk nalaat. Liefhebbers van flauwere fysieke humor kunnen nochtans flink hun hartje ophalen, want de tweede film uit de Austin Powers-reeks bevat zeker nog een stevige lading geslaagde grappen en een aantal amusante vertolkingen, waaronder natuurlijk die van Mike Myers zelf, maar bijv. ook Rob Lowe in de rol van een jonge Number Two.

BEELD EN GELUID
De 2.35:1-beeldtransfer met VC-1 codering zorgt voor een scherp beeld met goed contrast en veel detail. Het felle sixtieskleurenpalet druipt als het ware van het scherm, maar toch verraadt de transfer zo nu en dan de leeftijd van de film. Scènes die gebruik maken van archiefbeelden zien er niet zo goed uit en we zien in de loop van de hele film sporen van filmgrain. Gelukkig zijn de momenten waarop die tekortkomingen storen tot een minimum beperkt. Van beschadigingen of andere vervelende fouten is er geen sprake. De DTS-HD Master Audio 5.1-geluidstrack laat de hippe soundtrack stevig door de luidsprekers klinken en komt behoorlijk dynamisch en zo nu en dan ook agressief uit de hoek. Het takenpakket van de surroundkanalen bestaat hoofdzakelijk uit de weergave van omgevingsgeluiden, aangevuld met een aantal opmerkelijke geluidseffecten.

EXTRA’S
Behalve een paar crosspromotionele trailers van bedenkelijke kwaliteit, bevat deze Blu-ray geen bonusmateriaal. Er is zelfs geen menu voorzien.

CONCLUSIE
Hoogstaande cinema is het niet, maar leuk is het vast en zeker wel. Austin Powers: The Spy Who Shagged Me breidt een al bij al geslaagd vervolg aan de eerste film dankzij het komische werk van Mike Myers die maar liefst 3 rollen voor z'n rekening neemt. De Blu-ray is voorzien van een prima beeld- en geluidskwaliteit, maar schiet schromelijk tekort op het vlak van extra’s.