Mara (Meda Andreea Victor) en haar vriend Iancu (Alexandru Potocean) staan op het punt om te trouwen. Maar dat loopt niet van een leien dakje, want Iancu was eigenlijk helemaal niet van plan om z’n liederlijke vrijgezellenleven op te geven, doch omdat Mara’s vader dreigde hem iets te zullen doen om de goede naam van de familie te redden, is hij bijgedraaid. Uiteindelijk staat het buffet klaar, is de ceremonie voorbereid en zijn de gasten gearriveerd, als geheel onverwachts het Russische leger met tanks het dorp binnenrijdt. Een officier deelt mee dat een periode van nationale rouw is afgekondigd, want vadertje Stalin is dood. Trouwen, feestvieren en begrafenissen bijwonen zijn voorlopig verboden. De dorpelingen krijgen een uur de tijd om op te breken en huiswaarts te keren. Maar zo hebben de echte feestvierders het niet begrepen. Wat kan hun de dood van die verre dictator Stalin schelen? Na het vallen van de avond komen ze samen in het huis van de ouders van de bruid om als nog – zij het in alle stilte – het huwelijk te vieren…

 

 

Vanaf de allereerste scène is het duidelijk dat Silent Wedding een grappig film wordt. Daartoe draagt de typisch Roemeense humor over het communisme en de Russen bij, maar de regisseur introduceert vrij snel een aantal stijlkenmerken uit de stille film (slapstick) en combineert die met beproefde technieken uit het theater (overacting) waardoor grappige effecten en een zekere vervreemding ontstaan. Horatiu Malaele is niet altijd even fijngevoelig en een paar keer zijn z’n boerse grappen er echt wel over, andere keren zijn z’n dialogen dermate goed aangescherpt, dat het onmogelijk is om niet onder hun bekoring te komen. Tegen die tijd doet het er al lang niet meer toe of het verhaal nog enige band heeft met de realiteit en volgt het in het spoor van Oost-Europese regisseurs als Györgi Pálfi en Emir Kusurica z’n heel eigen pad tussen magie, humor en sociaalrealisme.

 

 

Horatiu Malaele heeft overigens een handige manier gevonden om z’n verhaal uit 1953 toch aan de huidige tijd te koppelen. Dat doet hij via een cameraploeg van de Roemeense televisie die zgn. op zoek is naar interessante verhalen en die bijna toevallig op de plaats terechtkomt waar een staalfabriek wordt afgebroken om plaats te maken voor een torenflatproject. Volgens een toevallige wandelaar gaat het om een fabriek die door de Russen ooit op deze plek is neergezet nadat er een dorp was weggeveegd als straf voor het niet naleven van de rouwperiode die voor de dood van Josef Stalin was afgekondigd. Tussen de ruïnes van de fabriek verschuilen zich oude vrouwenfiguren in zwarte jurken en met zwarte hoofddoeken. Eentje heeft een geboortevlek in de hals, net zoals Mara meer dan vijftig jaar geleden.

 

 

Regisseur Horatiu Malaele geniet in Roemenië vooral bekendheid als acteur en toneelregisseur. Silent Wedding of Nunta Muta zoals de oorspronkelijke titel van de film luidt, is zijn eerste bioscoopfilm. Het script schreef hij in samenwerking met ene Adrian Lustig, eveneens een debutant.

 

De opnamen zijn natuurlijk en realistisch qua kleurgebruik. De interieurfragmenten zijn aan de donkere kant met veel bruin en beige. De nachtelijke scènes zijn lichtjes blauw gekleurd, maar vooral ook donker. Ongerechtigheden en andere technische tekortkomingen zijn er niet. Het zwartniveau is in orde, zij het niet altijd met behoud van de details. Het geluid is eenvoudig met een minimaal streepje muziek. De 5.1-track is vooral handig tijdens de massascènes om het achtergrondgeluid correct te plaatsen.

 

Een Originele Bioscooptrailer.

 

Heel erg grappig, dat is het minste wat je over Silent Wedding kan zeggen, met het gevaar dat het soms een beetje plat en grof wordt, maar er zit veel warmte in de personages, de opnamen zijn vaak wondermooi en het ruimere kader is voldoende serieus, zodat de balans finaal toch in het voordeel van regisseur Horatiu Malaele overhelt.