Terwijl veel andere doomsdayfilms zichzelf vrij serieus nemen, gaat Zombieland de entertainende toer op. Woody Harrelson kreeg de rol toegewezen waarvoor hij op deze aardkloot is gezet: die van vuilgebekte, coole oneliners spuiende en schietende redneckcowboy Tallahasee. Samen met computernerd Columbus (Jesse Eisenberg) beweegt hij zich in wat de overlevenden van de zombie-infestatie The United States of Zombieland noemen. Columbus weet zich staande te houden tussen de horde zombies door er een strakke regelgeving op na te houden: een goede fysieke conditie, altijd een tweede kogel door een zombie jagen en steeds je gordel dragen, zijn er enkele van. Deze regels, en de manier waarop ze in beeld gebracht worden (inclusief de sappige voorbeelden), zorgen voor een prachtige start van de film. Zelfs als doorgewinterde horrorfanaat zit je volop te genieten en kan je de glimlach niet van je gezicht krijgen. Trouwens, de intro maakt schitterend gebruik van de superslowmotiontechniek. Het is het vooral lachen geblazen en volop genieten van het rondvliegende bloed en de diverse situaties waarin de zombies figureren. In combinatie met Metallica’s sublieme For Whom The Bell Tolls, leidt dat tot één van onze meest favoriete intro’s ooit.
 

Jammer genoeg wordt dat kwaliteitsniveau niet aangehouden gedurende de rest van de film. Het blijft voornamelijk visueel vermakelijk en daar had de regisseur zich beter toe beperkt. Op het moment dat twee oplichter, de zusjes Wichita (Emma Stone) en Little Rock (Abigail Breslin) aan de zijde van de beide protagonisten verschijnen, is er sprake van een keerpunt in de prent. Debuterend regisseur Fleischer heeft alle moeite om niet de coming-of-age-toer op te gaan. Gelukkig gaat hij net niet uit de bocht en beseft hij tijdig dat z’n film vooral moet entertainen zonder al te veel geladen boodschappen af te vuren. Een ander probleem is het gebrekkig charisma van Jesse Eisenberg. Z’n personage Columbus dient in eerste instantie de film te dragen (de transformatie van nerd en bange loser naar de held die er met het mooiste meisje vandoor gaat), maar hij slaagt daar jammer genoeg totaal niet in. De film wordt dan ook voornamelijk gered door good old Woody Harrelson die helemaal z’n ding kan doen en die allesbehalve teleurstelt.
 

En het verhaal ? Ah, juist ja, we zouden het nog vergeten, er is een verhaal. Nu ja, of iets wat er op lijkt: het viertal gaat gezamenlijk op zoek naar zombievrij gebied (een pretpark ?) én Tallahassee wil koste wat het kost de laatste eetbare Twinky op de planeet bemachtigen. Hoorde ik daar iemand ‘flinterdun’ zeggen?  De review van deze film afsluiten doen we echter met een teaser van jewelste. De prent bevat immers de cameo der cameo’s: een groot acteur zal in hoogsteigen zombiepersoon uw beeldscherm teisteren. Zeker iets om naar uit te kijken!       

BEELD EN GELUID
Het begin van elke geslaagde transfer is het behouden van de originele beeldverhoudingen. Bij Zombieland is dit niet anders en krijgen we alles op het netvlies geprojecteerd in het oorspronkelijke 2:40.1-beeldformaat. Een goed zwartniveau, veel detail in de schaduwen en geen beschadigingen op de print. Daartegenover staan fletse kleuren (qua sfeerschepping uiteraard een opzettelijke keuze van de regisseur) en af en toe een klein beetje edge enhancement. Al bij al een bevredigende beeldtransfer. Zombieland bevat een leuke soundtrack. Klassiek en (stevige) rock volgen elkaar naadloos op en vervolledigen de film op een sublieme manier. De 5.1-geluidstrack vult dus een stevig paar schoenen en doet dit gelukkig op een meer dan geslaagde manier. De dynamiek van de muziek is prachtig, ze bevat veel detail, heeft een passend volume en ook de basklanken zijn perfect uitgebalanceerd. Tijdens de spannende scènes en de actie worden de surrounds voortdurend aangesproken. Over het algemeen kunnen we spreken van een agressieve, zij het toch beheerste track.