Hoewel de meesten onder u nooit in het New Yorkse Chelsea Hotel op de hoek van West 23rd Street hebben gelogeerd en dat wellicht ook nooit zullen doen, is het een magische plaats die door artiesten zoals o.a. Bob Dylan, Leonard Cohen, Patti Smith, Andy Warhol en William S. Burroughs onsterfelijk is gemaakt en die onderdeel is geworden van ons collectief geheugen. Sommigen van die artiesten logeerden er tijdelijk, anderen jaren na elkaar, weer anderen hun leven lang en allemaal hebben ze één ding gemeen: ze vinden het Chelsea Hotel de meest aangename en meest inspirerende plek op aarde om te wonen. Naar aanleiding van de verkoop in 2007 aan nieuwe eigenaren die het complex rendabel willen maken, stond het hotel weer even in het middelpunt van de belangstelling en voor regisseur Abel Ferrara was dat een uitgelezen gelegenheid om aan de oude mastodont, de tempel van kunst en artisticiteit, een documentaire te wijden.

 

Regisseur Abel Ferrara (Bad Lieutenant, 1992) is duidelijk een fan van het Chelsea Hotel en misschien nog het meest van de decadente sfeer, de bohemiens en de wereldberoemde sterren wier geest nog steeds door de gangen en kamers waart, want dat het in het Chelsea Hotel af en toe spookt daar zijn heel wat residenten het over eens. Ferrara laat het ze graag vertellen, uitgebreid en gedetailleerd, liefst met smeuïge verhalen over veel seks, veel drugs en zo nodig met de instortende Twin Towers als dramatische achtergrond. Jammer genoeg blijft er daardoor weinig tijd over om iets over het hotel zelf te vertellen. Daarvoor moeten we naar Wikipedia: gebouwd in 1883 als een appartementencomplex, kreeg het in 1905 z’n bestemming als hotel en werd het heel gauw het geliefde toevluchtsoord voor artiesten van diverse pluimage. In 1946 kwam het hotel in handen van David Bard en z’n vennoten en in de jaren zeventig kwam diens zoon Stanley Bard aan het hoofd van de onderneming. Dichter Dylan Thomas overleed er in 1963 ten gevolge van een alcoholvergiftiging, leden van Andy Warhols Factory hadden er een stekje, Allen Ginsberg woonde er een hele tijd en Arthur C. Clarke schreef er zijn 2001: A Space Odyssey (1968).

 

Uiteraard is de verkoop van het hotel het gespreksonderwerp van de dag. De nieuwe leiding ziet de permanente bewoners liefst verdwijnen, want verhuring per nacht brengt uiteraard veel meer op, maar daarmee is niet iedereen het eens. Het zou het einde zijn van de historische betekenis van het Chelsea Hotel, doch dat heeft de nieuwe eigenaren niet kunnen overtuigen en meer dan 20 vaste bewoners hebben sinds 2007 het hotel moeten verlaten. Ferrara laat z’n camera langs de muren van het hotel dwalen die volhangen met schilderijen van bekende en minder bekende schilders die er ooit verbleven. Van wie de doeken zijn komen we niet te weten, want de regisseur laat na om hun namen te noemen. Hetzelfde geldt voor de geïnterviewden: nooit wordt hun identiteit bekend gemaakt. Dennis Hopper, Milos Forman en Grace Jones (met haardos) zijn makkelijk te herkennen, de rest van het illustere gezelschap is voor Europeanen veel minder evident. Acteur Ethan Hawke (Training Day, 2001) is uiteraard wel bekend. Hem zien we terwijl hij een imitatie van Stanley Bard ten beste geeft met een zwaar New Yorks accent en Stanley Bard is voor de gelegenheid naar het Chelsea gekomen en haalt herinneringen op met Milos Forman.

 

Voor de rest heeft Abel Ferrara z’n toevlucht genomen tot zwart-witfootage: William S. Burroughs die een boek signeert voor Andy Warhol, Janis Joplin tijdens een gezellige samenzijn met leden van The Grateful Dead en tekenaar R. Crumb tijdens het maken van een illustratie. Uiteraard kon de regisseur ook niet voorbij de nooit opgehelderde dood van Sid Vicious’ vriendin Nancy Sprungen in 1978 na afloop van een tournee van de Sex Pistols, waarvoor hij Bijou Phillips en Jamie Burke optrommelt in een niets verhullende reconstructie van hun laatste ontmoeting met twee heroïnedealers. Een voormalig portier komt vertellen dat er soms feestjes met 60 tot 70 personen in het Chelsea werden georganiseerd waarop iedereen naakt verscheen. Neuken was de belangrijkste activiteit, beweert hij, en ik neukte er nog het meest van al. En dan is er die vaste bewoner die uitgebreid over zijn hersenbloeding mag vertellen en hoe hij pas na drie dagen werd gevonden door een medebewoner: ik was stervende, zegt hij gedecideerd.

 

Meest storend zijn de rommelige interviews van Abel Ferrera. Z’n vragen zijn niet weggeknipt en heel vaak zijn er nog een paar andere (niet-zichtbare) individuen in de buurt die commentaar leveren of de geïnterviewde gewoon het woord afnemen en meer dan eens gewoon door het beeld lopen. Wellicht vindt de regisseur dat zulks allemaal bij een rommelig hotel als het Chelsea past en dat het de sfeer bevordert. Dezelfde kritiek gaat op voor een aantal kleinere reconstructies die niet worden geduid en waaraan de kijker overigens boodschap heeft. Gelukkig zijn er Stanley Bard en Milos Forman om de meubels tegen het einde van de film te redden, maar het is als een pleister op een houten been.

 

De beeldkwaliteit is niet bijzonder goed: veel te donker, een vaak zwiepende camera en weinig details als gevolg van het ontbreken van voldoende licht. De transfer is goed uitgevoerd en ongerechtigheden hebben we niet opgemerkt. De 5.1-track had Living Colour Entertainment zich kunnen besparen, want dit materiaal is duidelijk in stereo opgenomen. Het door elkaar praten bevordert de verstaanbaarheid niet en zelfs de ondertitelaar had duidelijk moeite om het allemaal in een begrijpbare vorm te gieten.

 

EXTRA’S

De Originele Trailer en een aantal Andere Trailers.

 

De verwachtingen waren hoog gespannen, maar Abel Ferrara stelt teleur in dit onsamenhangend en rommelig portret van het bekendste hotel van Amerika. De gesprekken zijn soms interessant, vaak ook helemaal niet (sommige geïnterviewden zitten onder de drugs of zijn door jarenlang gebruik niet meer in staat om duidelijk te formuleren) en totaal naast de kwestie. De reconstructies zijn een foute beslissing.