Het einde van de beschaving dreigt als Los Angeles en andere grote wereldsteden zoals Tokio, Sydney, Londen, Hong Kong en New York gebombardeerd worden door meteoren die vertragen nadat ze de dampkring van de aarde zijn binnengedrongen. Onze planeet valt klaarblijkelijk ten prooi aan een buitenaardse invasie door meedogenloze aliens die het vuur openen op alles en op iedereen die ze tegenkomen langs de kustlijnen. Een marine-eenheid onder leiding van sergeant Michael Nantz (Aaron Eckhart uit Rabbit Hole) gaat het gevecht aan met deze onbekende vijand. Ze worden door hun oversten op een levensgevaarlijke missie gestuurd om vermiste burgers te bevrijden uit het door aliens ingepalmde Santa Monica District.
 

De zogenaamde alieninvasionfilms zijn zeker niks nieuws onder de zon, dus we hoeven in dit geval ook al zeker geen prijzen uit te delen voor originaliteit. Onze planeet wordt aangevallen door buitenaardse wezens en vervolgens moet een regiment heldhaftige mariniers de mensheid van de ondergang trachten te redden. Daarmee kan je het simplistische verhaal van de film in één zinnetje samenvatten. Alle clichés die eigen zijn aan het genre passeren de revue: heroïsche oneliners, een bombastische soundtrack om de actiescènes extra aan te dikken, een grote dosis pattriottisme, militaire zelfverheerlijking en matig uitgewerkte stereotiepe personages (de platoonleider met een oorlogstrauma die een tweede kans krijgt, de coole schietgrage army chick, de nieuwe rekruut die indruk wil maken, enz.). De nadruk wordt hier bijna volledig op het militaire aspect gelegd waardoor de motieven van de aliens en de emotionele uitdieping van de personages tot een minimum worden herleid. De focus ligt vooral op de fysieke overlevingsstrijd van de mariniers en de burgers die het hoofd moeten bieden aan een grootschalige buitenaardse aanval.
 

 

De film voelt nog het meest aan als een kruising tussen Aliens en Black Hawk Down en weet ondanks zijn zwakke schakels wonderwel te entertainen: we krijgen een portie kick-assactie geserveerd met een sterke choreografie - vooral de scène op de autosnelweg waar de mariniers de burgers trachten te bevrijden - en de speciale effecten van de aliens en hun aanvalsschepen zien er best wel cool uit. Ondanks het matige screenplay slaagt Aaron Eckhart er toch in om een emotioneel geladen vertolking te puren uit zijn stereotiepe personage, mede geholpen door zijn typerende granieten gelaat. Op het gebied van stijl is er overduidelijk inspiratie gehaald uit Black Hawk Down en Saving Private Ryan waarin de focus van de actie constant verspringt zodat zowel de personages als het publiek min of meer gedesoriënteerd raken. Dit draagt bij tot het realistische gevoel van totale chaos en dat wordt ook hier op effectieve wijze toegepast. Tegelijkertijd is de handheldcameravoering ook een minpunt in de film omdat er geen enkel steady shot in zit, wat met name in de statische scènes soms amateuristisch en storend overkomt. Michelle Rodriguez mag ook eens dringend auditie doen voor een andere rol, want ze is al net iets té vaak getypecast als badass chick (ondermeer in Avatar, Machete, Resident Evil en S.W.A.T.).

Actievolle apocalyptische films hebben baat bij een goede behandeling op het vlak van beeld en geluid en we worden hier helemaal op onze wenken bediend. De 1080p HD-transfer met aspect ratio 2.40:1 is simpel maar uiterst effectief. De grijswaarden van de stad in verval domineren het beeld en het algemene kleurenpalet wordt nog meer afgezwakt door de vele rokerige gebuurten, donkere binnenscènes en nachtelijke sequenties. Te alle tijde blijft het beeld echter haarscherp en erg rijk aan detail zoals bijv. de weergave van de textuur van gezichten en hun natuurlijke huidtinten. Het scherptedieptecontrast is niet altijd optimaal waardoor we een half puntje van de score hebben afgetrokken, maar dat is te wijten aan de niet altijd even geslaagde cameravoering van de regisseur. Voorts valt er absoluut niets aan te merken op deze voortreffelijke beeldtransfer.

Het doet ons plezier dat we nog eens een keertje de maximumscore mogen uitdelen voor een geluidstransfer en de fantastische DTS-HD Master Audio 5.1-audiotrack van World Invasion: Battle Los Angeles verdient het. We hebben hier te maken met een zeer dynamisch, over alle kanalen verspreid lossless geluidsspoor van absolute referentiekwaliteit. Het voelt aan alsof je als kijker midden in de oorlogszone wordt gedropt. Dat is in de eerste plaats een film over mariniers in het heetst van de strijd en dat zullen we geweten hebben: de kogels fluiten ons om de oren en de hevige explosies benutten alle mogelijkheden van het geluidsspectrum. Op de achtergrond zijn er permanent schoten en ontploffingen hoorbaar en dat gaat nooit ten koste van de heldere dialogen op de voorgrond.
 

In de bonussectie vinden we een aantal featurettes terug die allemaal in 1080p HD-resolutie zijn gefilmd en voorzien zijn van Nederlandse ondertitels, wat altijd een leuke vaststelling is. In de korte standaardfeaturette Behind The Battle (7 min.) delen cast en crew kort hun ervaringen van op de set. Men streefde ernaar om een geslaagde synergie te maken tussen een oorlogsfilm en een alien movie met de feel van een documentaire. De handheldcameravoering is ook een bewuste keuze van de regisseur. Uit de korte featurette Directing The Battle (6,5 min.) komt vooral het ongebreidelde enthousiasme van regisseur Jonathan Liebesman tot uiting die alles in het werk stelde om groen licht te krijgen bij Sony om de film te mogen maken. We krijgen te zien waar hij zijn inspiratie haalde voor de film en hoe hij een twaalf minuten durende kortfilm maakte om de bazen van Sony over de streep te trekken.  In de erg onderhoudende featurette Aliens in L.A. (17,5 min.) komen het ontwerp en de visualisatie van de aliens ruimschoots aan bod. De regisseur wilde duidelijk geen kopies maken van de aliens uit andere films en daar is hij wonderwel in geslaagd. We krijgen ook vele beelden te zien van de cast die voor een blue screen acteert en hoe de regisseur hen met trucjes stimuleerde om het zo echt mogelijk te laten overkomen.  

Ondanks zijn nogal ridicule en onnodig lange filmtitel, een chronisch gebrek aan originaliteit en torenhoge clichés wist World Invasion: Battle Los Angeles ons toch bijna twee uren lang te vermaken. Het is een spannende combat movie met een strak tempo, geslaagde special effects en een heroïsche soundtrack die beslist niet moet onderdoen voor andere sciencefictionfilms zoals Independence Day of War Of The Worlds. Al wie op voorhand geen té hoge verwachtingen stelt aan dergelijk popcornentertainment zal ruimschoots aan zijn trekken komen, mede dankzij de sublieme technische specificaties van dit schijfje.