Het kan verkeren, zei Bredero en wie weet had hij bij deze zin wel Christian E. Christiansen in gedachten. Werd deze Deen in 2008 nog genomineerd voor een Oscar met de kortfilm Om Natten, dan gooide hij het met zijn Amerikaans debuut The Roommate wel over een heel andere boeg. Wanneer u tijdens het lezen van deze recensie zou denken dat u het verhaaltje al eens eerder gehoord hebt in Single White Female dan hebt u het inderdaad bij het rechte eind. Alleen is The Roommate geen remake, maar een eigentijdse versie zoals dat heet.
 

Speelde de klassieker van Barbet Schroeder zich nog af in een grijze flat, dan verkiest Christiansen de hippe universiteit van Los Angeles als decor. Omdat humanitaire wetenschappen eerder saai zijn, koos de Deense regisseur voor de modeafdeling waar de studenten klaargestoomd worden om de nieuwe Marc Jabos te worden. Een ideaal profiel voor Sara Matthews (Minka Kelly uit Friday Night Lights), een modepopje dat de clubs boven de aula verkiest. Wanneer zij na een woelig avondje uit weer naar haar kamer trekt, zit daar geheel onverwachts haar nieuwe kamergenote Rebecca (Leighton Meester uit Gossip Girl). De eerste kennismaking is niet wat je zou noemen geslaagd want de eerste woorden die Sara spreekt zijn voorzien van het nodige braaksel. De gedistantieerde Rebecca verfoeit wel het wereldje van Sara, desalnietemin voelt ze zich toch best aangetrokken tot haar nieuwe kamergenote. Het ijs wordt volledig gebroken als op een avond één van haar vriendinnen haar in de steek laat en Sara noodgedwongen een beroep moet doen op de goede wil van Rebecca. Het gevolg laat zich raden en de twee worden onafscheidelijke hartsvriendinnen. Sara leert meteen een heel andere wereld kennen waarbij de technoklanken van de clubs worden ingeruild voor moderne schilderkunst van hippe galerijen. Alleen lijkt Rebecca zich wat bizar te gedragen, meer en meer dringt ze zich op en loopt zelfs in het geheim te paraderen met de sierraden van haar nieuwe vriendin. Helemaal gortig wordt het echter wanneer de oude vriendenkring Sara weer in z'n midden wil. Rebecca wil zich niet gewonnen geven en het eens zo ontschuldig wicht lijkt zich langzaam te ontpoppen tot een jaloerse feeks die niet om wat geweld verlegen zit.
 

 

Met een scenario als dit zou je best een aardige thriller kunnen maken. Het mag dan wel het soort verhaal zijn dat je reeds duizend maal hebt gehoord, toch bevat het nu eenmaal de nodige basisingrediënten voor de nodige suspense. Helaas mag Christiansen dan wel dwepen met Hitchcock en zelfs schaamteloos de douchescène uit Psycho imiteren, toch bezit hij niet het nodige talent om hier ongestraft uit te komen. Je moet echt geen Sherlock Holmes zijn om te vermoeden wat de volgende stap in het verhaal zal zijn en als overmaat van ramp wordt hier zeer ondermaats en karakterloos geacteerd. Zowel Meester als Kelly mogen dan bloedmooie meiden zijn, het is ook wel de enige kwaliteit waarop ze zich kunnen beroepen in deze ordinaire thriller die amper 88 minuten duurt.

 

Gelukkig voor Christiansen kunnen we nog wat goeds kwijt over deze prent en dat is het vlekkeloos beeld en geluid. De donkere scènes vertonen geen greintje filmgrain en alles is graatzuiver. Ook het geluid scoort goed met een hippe soundtrack van betere bands als Empire Of The Sun of The Temper Trap.
 

 

Voor wie er maar niet genoeg van kan krijgen, kan het nog eens bekijken met commentaar van de regisseur (in het Nederlands ondertiteld) maar behalve wat (overbodige) technische informatie en het verhaaltje navertellen, hoor je hier niets dat enige bijkomende waarde heeft. Een andere extra (nou ja) zijn wat verwijderde scènes waarvan het merendeel bestaat uit (jawel) de begingeneriek. Dus ja, ook wat extra's betreft is het hier allesbehalve feest.

 

Het kan geen kwaad dat je clichés hanteert in een film. Alleen als je dit zoals Christiansen ongeinspireerd doet, bekom je het soort film dat enkel bakvissen zal bekoren. We hebben reeds erger gezien, maar om in het clichéwereldje te blijven: ook veel beter!