De grootste reden waarom in 1983 de derde Jaws-film een mislukking werd, kwam doordat Joe Alves een film regisseerde die enkel in dienst stond van het 3D-concept waarin het verhaal niet meer dan bijzaak was. Rond die tijd verdwenen de kartonnen brilletjes met mondjesmaat uit de bioscoopzalen en wie driedimensionale beelden wilde zien, werd verplicht om naar één of ander attractiepark te trekken. Omdat ook de filmgeschiedenis zich wel eens herhaalt, zitten we drie decennia later opnieuw met de 3D-vehikels opgescheept. De techniek van deze camera’s mag dan heel wat vooruitgang hebben geboekt, toch worden tot huilens toe de bioscoopzalen weeral overspoeld met films die nauwelijks iets met cinematografie te maken hebben en waarin het louter om de special effects draait. Shark Night 3D is een haaienfilm die perfect in dat rijtje past. Toegegeven, met een budget van amper 25 miljoen dollar was het voor regisseur David R. Ellis sowieso onmogelijk om verblindende, magistrale effecten uit zijn hoed te toveren, maar een film die enkel lelijke (en soms lachwekkende) beelden biedt, komt gauw onderaan de horrorstapel te liggen. Het zijn niet alleen de teleurstellende effecten die de kijker verweesd achterlaten, ook heeft Ellis het vertikt om zijn karakters enige diepgang te geven waardoor deze horrorprent op een doorsneeaflevering van Friends lijkt waarin om de tien minuten een personage door een haai wordt opgepeuzeld.
 

Nadat hun zware eindexamens voorbij zijn, vinden zeven studenten dat ze recht hebben op een plezierreisje. Het paradijselijke oord dat de vier vrienden uitkiezen is een verlaten eilandje in Louisana dat slechts door een handjevol zonderlinge freaks wordt bewoond die niks afweten van de wereld. Niet dat Sara (Sara Paxton) en haar vrienden dit erg vinden, want een blakende zon en dolle waterpret zijn het enige wat op hun verlanglijstje staat. Jammer genoeg wordt er al gauw een domper gezet op de pret wanneer tijdens het waterskiën de arm van Malik (Sinqua Walls) door een voorbijzwemmende haai wordt afgerukt. Vrij snel ontdekken de overige vrienden dat er meer dan één gretige haai in het sinistere lustoord rondzwemt en hiermee weet de groep meteen dat ze nog een heleboel hachelijke avonturen voor de boeg heeft, want het enige nabijgelegen ziekenhuis bevindt zich op het vasteland.

Met dit helse verhaal zou een regisseur als David R. Ellis die zowel het tweede als het vierde luik van Final Destination heeft gedraaid op zijn minst een klein broertje van Jaws uit zijn mouw moeten kunnen schudden, doch slaagt de cineast er zelden in om de kijker schrik aan te jagen. De oorzaak hiervan ligt niet enkel aan de potsierlijke CG-haaien die zelfs onnozeler ogen dan die die Lara Croft te lijf ging, ook de flauwe dialogen slaan nergens op. Filmliefhebbers die houden van haaien die vanuit de diepe zee met een salto naar een boom springen, kunnen misschien hun gading vinden in Shark Night 3D. U bent gewaarschuwd.

BEELD EN GELUID

De kijker kan kiezen uit de 2D- en de 3D-versie die op zijn beurt zowel in real 3D als in anaglyph-formaat op het blauwe schijfje is te vinden. De bijgeleverde kartonnen brilletjes zijn leuk voor de filmliefhebbers die het de moeite niet vinden om een peperduur 3D-brilletje aan te schaffen, maar die de 3D-sensatie toch eens willen beleven. Dit levert wel spectaculaire beelden op, doch is de kwaliteit ondermaats omdat vele kleuren verloren gaan. Helaas is het resultaat met het geavanceerde brilletje niet veel beter omdat de meeste beelden vrij amateuristisch en goedkoop ogen. Het geluid kan evenmin als geslaagd worden bestempeld, want  de specialeffects-geluiden overheersen vaak de dialogen waardoor je de volumeknop naar rechts moet draaien, wil je wat verstaan van de woorden.

EXTRA’S
Op twee kartonnen 3-D brilletjes na, zijn er geen extra's te vinden op deze Blu-ray. Deze brilletjes zijn uiteraard leuk voor de filmliefhebber die geen geavanceerde 3D-bril bezit, maar die het 3D-effect toch eens op zijn televisietoestel wil beleven.
 
CONCLUSIE

Shark Night 3D is een film die enkel op de trein springt van de heersende 3D-rage. Magere dialogen, onnozele effecten, inferieure beelden, ondermaatse acteerprestaties en een ongeïnspireerde regie zorgen ervoor dat je dit  goedkoop Jaws-vehikel snel vergeet.