FILM
Om na te gaan of een film aanslaat bij het publiek, bevraagt het Amerikaanse bedrijf Cinemascore tijdens het openingsweekend duizenden bioscoopgangers. Het resultaat (de 'cinemascore') wordt weergegeven in de vorm van Amerikaanse schoolcijfers op een schaal van A+ (uitmuntend) tot F (gezakt). In de lange geschiedenis van Cinemascore gaven filmliefhebbers slechts acht maal gemiddeld een F. En een van die films is Silent House. Stellen dat ik met lage verwachtingen deze film aanvatte, is kortom een understatement. Maar zelfs die verwachtingen bleken nog te hoog. Silent House is een afschuwelijke film, een prent waarin je met een vergrootglas moet zoeken naar positieve punten en die - in tijden waarin de kwaliteit van horrorfilms wel vaker abominabel is - probleemloos bij de slechtste leerlingen van de klas behoort.

Al moet je de film één ding nageven: de makers kiezen een origineel uitgangsstandpunt door niet alleen de actie in real-time te situeren, maar ook door de illusie te creëren als ging het hier om één continu shot. Ambitie is ze dus zeker niet vreemd. Bovendien leent de premisse er zich voor. We volgen immers de adolescente Sarah terwijl die samen met haar vader en oom hun buitenhuisje aan het meer opruimt alvorens het verkocht wordt. Plots worden ze in het huis echter aangevallen door een mysterieuze man. Dit is het startschot voor een nagelbijtende huis clos waarin de terreur steeds om de hoek loert en waaraan het moeilijk ontsnappen is.

Althans: dat zou zo zijn mocht Silent House een goede film zijn. En dat is de prent bijlange na niet. Goede horror is altijd afhankelijk van de mate waarin je je met de protagonisten kan identificeren. En daar schiet Silent House schromelijk tekort. Hoewel er slechts drie belangrijke personages zijn, doet het scenario niet de minste moeite om ze karakter te geven. Wie zijn die mensen naar wie je tachtig minuten zit te kijken? Wat drijft ze? Hoe goed of slecht is hun onderlinge relatie? We hebben er het raden naar. Ook met de geloofwaardigheid neemt de film een stevig loopje. De prent mag zich dan al in het heden afspelen, geen van de hoofdpersonages heeft bljkbaar een mobiel op zak waarmee de hulpdiensten gebeld kunnen worden eenmaal de mysterieuze figuur slachtoffer begint te maken. Ook de reden waarom protagoniste Sarah de ene keer per se het huis wil verlaten om zich er tien minuten later moedwillig in op te sluiten, is onduidelijk.

Bijkomend probleem blijkt bovendien het enige dat Silent House nog enigszins uniek maakt: de keuze om de illusie van één continu shot te creëren. Omdat de camera zodanig op de huid van de personages plakt, en dan met name die van Sarah, zou je een claustrofobische spanning verwachten. Niets is echter minder waar: de techniek zet louter de saaiheid van lange sequenties in de verf en als de spanning moet toenemen, gebruiken de makers louter voorspelbare schokteffecten. Actrice Elizabeth Olsen - jawel, het jongere zusje van de beroemde tweeling - trekt zich al bij al nog aardig uit de slag, maar de overige acteurs laten nooit iets zien dat de aandacht van de kijker kan vasthouden. Ook het technisch kunnen van de regisseurs is beperkt, wat zich vertaalt in scènes die slecht belicht zijn en die qua impact eerder doen denken aan goedkope studentenfilms dan aan een professionele productie.

De nagel in de doodskist van Silent House blijkt echter de ronduit lachwekkende ontknoping. Vooral de sérieux waarmee deze 'schokkende wending' uit de doeken wordt gedaan, zou niet misstaan in een parodiefilm op het genre. De Cinemascore van F, die ik in de eerste alinea aanhaalde, is vermoedelijk vooral het gevolg van die dramatische derde act, die je echt moet zien om ze te geloven. Maar zeggen dat een beter einde erin was geslaagd om deze 'poging tot film' nog enigszins te redden, zou de waarheid geweld aandoen. Want laat er geen twijfel over bestaan: Silent House is van begin tot einde een misser van jewelste. Hoe minder woorden we aan deze prent vuil maken, hoe beter.

BEELD EN GELUID
De filmmakers zorgden er al voor dat met name de belichting en het contrast er niet goed voor stonden in Silent House en de transfer doet daar nog een schepje bovenop. In de vele duistere scènes is te weinig definitie te ontdekken en de beperkingen worden extra in de verf gezet door digitale artefacten. Ook de scherpte laat geregeld te wensen over, al kan dat ook de schuld zijn van de cineasten in plaats van de transfer. Inzake de soundtrack heb je de keuze uit een solide DTS-spoor en een al even degelijke DD 5.1-track. Minpunt is wel dat de omgevingsgeluiden vaak te subtiel weergegeven worden.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer voor de film.

CONCLUSIE
Silent House is een van de slechtste horrorfilms die ik de laatste tijd heb gezien. Opmerkelijk is dat de prent de illusie van één continue take tracht te creëren, maar die bravoure vertaalt zich niet in een goed of spannend gebruik van de gimmick. De beeldkwaliteit is bovendien ondermaats op deze dvd. Het geluid klinkt wel OK. Behalve een trailer bevat de disk geen bonusmateriaal.