FILM
Doorgaans zijn films die in hun titel expliciet een genre of een gevoel weergeven een godsgeschenk voor recensenten, omdat ze gemakkelijk de spot kan drijven met dergelijke titels als de prent niet boven de middelmaat uitkomt. In het val van Sinister dekt de vlag echter ontegensprekelijk de lading: dit is een bijzonder sinistere film die zijn 16-certificaat meer dan verdient. Bijkomende lof moet gaan naar de ouderwetse kijk op horror die de prent tentoonspreidt: Sinister is niet gebouwd op schokmomenten (hoewel die er zeker zijn) of op bloederigheid (hoewel ook dat aanwezig is), maar op geloofwaardige karakters die tegen wil en dank met een bovennatuurlijke kracht te maken krijgen. Omdat we ons identificeren met de personages, groeit de angst voor hun welzijn en wordt de horror tastbaar.

Nochtans voel je in eerste instantie weinig sympathie voor protagonst Ellison Oswalt. Hij is een arrogante schrijver van nonfictiemisdaadboeken die na zijn bestsellerdebuut tien jaar geleden dringend op zoek is naar een nieuw gruwelijk onderwerp met potentieel. Ellison denkt dat gevonden te hebben in de onopgeloste moord op een gezin dat is opgehangen aan een boom in hun tuin. Prompt verhuist hij naar het moordhuis met zijn vrouw en twee kinderen, zonder ze in te lichten over de gruwelijke geschiedenis. Bij zijn aankomst vindt hij op zolder een doos met Super-8-filmpjes waarop niet alleeen de verhanging van de vorige bewoners te zien is, maar ook de moord op andere gezinnen, teruggaand tot de jaren zestig. Nog intrigerender is dat in elk van de filmpjes een mysterieuze, monsterachtige verschijning opduikt. Ellison vermoedt dat er misschien een seriemoordenaar in het spel is en graaft steeds dieper in de historie. Hij ontdekt dat er een link is naar een heidense godheid met de naam Bughuul, de 'eter van kinderen'.

Ook al speelt Sinister zich af in het heden, de film ademt een aangename seventiessfeer. Je kan je perfect voorstellen dat bijv. Roman Polanski deze film zou hebben geregisseerd als die vier decennia geleden was gedraaid. Niet dat Sinister diezelfde klasse en kunde uitstraalt: qua subtext kom je bijv. niet aan je trekken hoewel de prent de deur openzet voor stevige kritiek op ingeburgerd voyeurisme. Maar de aandacht voor karakter en de trage opbouw zijn een aangename verrassing in een tijd waarin horrorfilms zich alleen nog op de gamergeneratie lijken te richten. Ook de regie van Scott Derrickson - nochtans verantwoordelijk voor de schabouwelijke remake van The Day The Earth Stood Still - is een verademing: hij hanteert een oerklassieke mis-en-scène en geeft de kijker ademruimte door een bewust weinig flitsende montage. Vooral indrukwekkend zijn de super-8-opnames: die ogen bijzonder verontrustend in al hun korreligheid. De haast experimentele muziek van Christopher Young houdt het midden tussen een simpel deuntje en een verzameling geluidseffecten en baadt Sinister voortdurend in een angstige sfeer.

Als je je film opbouwt aan de hand van sterke karakters, heb je natuurlijk nood aan een sterke cast. Op dat vlak scoort de prent eveneens goed. In de hoofdrol vertolkt Ethan Hawke, zoals eerder gezegd, een personage dat natuurlijke antagonisme opwekt. Maar de acteur balanceert het egocentrisme van het karakter met een geloofwaardige en herkenbare nieuwsgierigheid, waardoor we toch empathie voelen. Minstens even goed - hoewel haar rol vaak naar de achtergrond wordt verdrongen - is Juliet Rylance als de echtgenote van de schrijver. Zij vertolkt de stem van de rede en is daarmee het verlengstuk van het kleine stemmetje in elk van ons dat naar het scherm wil roepen: "verlaat dit moordhuis nu voor er ongelukken gebeuren!" Derrickson toont zich bovendien een prima regisseur van kinderen, want Michael Hall D'Addario en Clare Foley beklijven als de zoon en dochter van het gezin. In de nevencast duiken karakteracteurs op die door hun uiterlijk en vakbekwaamheid het cliché overstijgen. Een niet in de titelrol vermelde Vincent D'Onofrio speelt een kleine maar essentiële rol als de professor die via webcam Ellison meer uitleg geeft over Bughuul.

Omdat Sinister domeinen bewandelt die we al vaker hebben gezien in horrorfilms, is het moeilijk om in louter lovende bewoordingen te schrijven over de film. Ook het feit dat de prent iets te lang duurt en dat de makers af en toe teruggrijpen naar wel erg goedkope angsteffecten zijn minpuntjes. Maar het is de eerste betrachting van een horrorfilm om onder de huid van de kijker te kruipen en als je me vraagt of Sinister dat bij mij deed, dan luidt het antwoord volmondig ja. Bovendien blijkt Bughuul een fascinerend monster dat niet zou misstaan als onderwerp van een reeks films. Ik kijk dus al watertandend uit naar de vervolgfilm die vermoedelijk in 2014 in de bioscoopzalen komt, want met een beetje verfijning kan een Sinister-filmreeks memorabel worden om alle juiste redenen.

BEELD EN GELUID
Sinister wil een seventiesgevoel weergeven, wat deels verklaart waarom de print op deze transfer niet de helderheid heeft die je van een productie uit 2012 verwacht. Niettemin kan je niet anders dan concluderen dat het contrast in de nachtelijke scènes niet altijd voldoende is om de actie perfect te volgen en dat de zwartniveaus ook niet overtuigen. De soundtrack maakt prima gebruik van alle kanalen om de kijker op zijn qui-vive te houden in een subtiele, maar verdomd efficiënte geluidsmix.

EXTRA'S
De enige extra's zijn de Trailers waarmee de schijf opstart.

CONCLUSIE
Sinister is het soort horrorfilm dat meer gemaakt moet worden: niet gericht op goedkope shocks en bloedvergieten, maar op karakterontwikkeling en onderhuidse angsten die teruggrijpen naar een menselijke oervrees voor het onbekende. De beeldkwaliteit kon iets beter op deze Blu-ray, maar de soundtrack overtuigt wel. Dat kan je niet zeggen van de onbestaande bonussectie.