FILM
Het blijft een moeilijke opdracht om iets vreselijker te bedenken dan het beluisteren van een Barbra Streisand-plaat, maar op filmvlak kon de beroemdste neus ter wereld mij toch af en toe bekoren. Ik heb het niet over het vehikel Little Fockers (bijna even erg als een Streisand-lp!), maar wel over enkele interessante prenten uit de jaren 60 en 70. Funny Girl en Hello Dolly! zijn al bij al genietbare musicals die vandaag de dag nog voldoende fris zijn en ook The Way We Were kan op mijn interesse rekenen, ofschoon de regisseur van dienst daar voor iets tussen zit. De man achter de camera is Sidney Pollack, de in 2008 overleden cineast die de wereld pareltjes als Three Days Of The Condor, Tootsie en het racedrama Bobby Deerfield schonk. Dat hij ons met Out Of Africa opzadelde wordt hem evenwel vergeven. Eventjes zag het ernaar uit dat Barbra Streisand met een Oscarbeeldje voor deze film kon weglopen, maar uiteindelijk moest de crew zich tevreden stellen met de Oscar voor Beste Muziek. Een beetje onbegrijpelijk, want het is net de score die de film wat de dieperik induwt, maar het Oscarbeleid en de achterliggende logica waren dan ook niet altijd elkaars beste maatjes.

Pollack schuwde de kritiek op de Amerikaanse politiek geenszins, alhoewel hij dat nooit zo uitgesproken deed als bijv. z'n tijdgenoot Alan J. Pakula. Ook In The Way We Were doet de cineast dat, want ook al staat de film bij de meeste filmfans bekend als een romantische tranentrekker, is hij ook een (gematigde) aanklacht tegen de heksenjacht op de regisseurs van wie men dacht dat ze met het communisme sympathiseerden. Zoals we in de documentaire zien heeft Pollack op de eindmeet heel wat toegevingen gedaan door heel wat politieke scènes te schrappen en dat tot groot ongenoegen van zowel Streisand als scenarioschrijver Arthur Laurents. Laurents schreef in de eerste plaats een politiek verhaal, maar uiteindelijk werd het vooral een relaas over een onmogelijke liefde.

Pollack gebruikt geen lineaire verhaalstructuur. Het scenario speelt zich tussen 1937 en 1960 af. Katie Morosky (Barbra Streisand) is het lelijke eendje van de universiteit. Terwijl haar studiegenoten zich meer bekommeren om hun uitgangsleven dan om hun leerprestaties, amuseert Morosky zich als politieke activiste. Ze dweilt de campus af met talloze petities en voor alles heeft ze een uitleg klaar. Toch luistert niemand naar haar praatjes. De enige die dat wel doen zijn Frankie McVeigh (een zeer jonge James Wood) en tot ieders verbazing de knappe atleet Hubbell Gardiner (Robert Redford). Wat niemand verwacht gebeurt toch als enkele maanden later de mooie en het beest (tja) een koppel vormen. Hubbell is wel verliefd op haar, maar de relatie is vanaf de eerste seconde gedoemd om te mislukken. Hij droomt ervan om het na zijn militaire dienst als scenarioschrijver in Hollywood te maken, terwijl Katie alsmaar de wereld wil verbeteren. Als zij kennismaakt met het bekrompen Hollywoodwereldje beseft zij dan ook dat ze haar grote liefde heeft verloren.

Pollack hanteert een zeer trage (misschien zelfs iets te trage) vertelstijl die in sterk contrast staat met de hippe films van tegenwoordig. De cineast wil wel scoren (Streisand was in die tijd synoniem voor grof geld), maar hij wil ook iets zeggen. Als hij zijn hoofdrolspeelster laat vertellen dat Hollywood alleen wakker wordt als men het over geld heeft, dan is dat meer dan zo maar een zinnetje uit een script. De aanpak van The Way We Were is oubollig zonder gedateerd te zijn. Over de vertolkingen zullen de meningen wellicht verdeeld zijn. Zo mogen de vrouwen  mij steeds komen uitleggen wat Redford zo speciaal maakt, want alhoewel de blonde filmgod in heel wat opmerkelijk films speelde, heeft hij in dit drama (nog maar eens) het charisma van een boomstronk. Streisand is gewoon Streisand en in The Way We Were is dat niet meteen een nadeel, ofschoon men haar zangtalent misschien beter niet in de kijker had gezet.

The Way We Were is weliswaar wat overgewaardeerd en we denken niet dat Streisand er in 2013 zal in slagen om nieuwe fans te vergaren, toch is deze Pollack-film het bekijken waard. De afgrijselijke soundtrack dien je er maar bij te nemen.

BEELD EN GELUID
Als je met je neus op het scherm zit dan zul je misschien wel enkele onzuiverheden zoals filmgrain ontdekken, maar over het algemeen is dit een mooie opgepoetste versie die de fans zal plezieren. Aan de technisch kant kunnen we hetzelfde over het geluid zeggen, dat helaas door de verschrikkelijke soundtrack van Marvin Hamlish wordt gedomineerd. Waarom die een Oscar kreeg is één van de vele mysteries van filmland.

EXTRA'S
De fans zullen meer dan tevreden zijn dat ze een documentaire van meer dan een uur krijgen. Nou ja, het woord documentaire is misschien te veel glorie, want het is een samenraapsel van enkele interviews met Pollack, Streisand, Laurents en Hamlish. Maar de extra doet wat hij moet doen en dus biedt hij een interessante kijk op deze superhit uit 1973. Pollack die met Robert Redford eerder de bejubelde western Jeremiah Johnson draaide, had het enorm moeilijk om de filmster te overtuigen om de hoofdrol te vertolken. Redford dacht dat het om een personage zonder ruggengraat ging. De producers waren het talmen zo beu dat ze van plan waren om de rol aan Ryan O'Neal te geven, maar uiteindelijk speelde Redford (althans volgens Streisand toch) de rol van zijn leven. Het was heel wat makkelijker om Streisand over de streep te trekken, want Arthur Laurents had speciaal dit scenario voor haar geschreven. De hoofdrol moest volgens hem gewoonweg la Streisand worden omdat zij de eerste joodse Hollywoodster uit de filmgeschiedenis is. De rol van Katie Morosky is volgens Streisand op haar lijf geschreven, want net als haar filmpersonage was ook de actrice vaak de kop-van-jut.

Voor de rest verdedigt Pollack het feit dat hij heel wat politieke scènes uit het origineel moest knippen. Volgens de cineast haalden die het tempo uit de film, maar scenarioschrijver Laurents houdt het gewoon op de domheid van het publiek en daarom heeft hij geen enkel goed woord voor hen over. Ten slotte is er nog het gezwets van componist Marvin Hamlisch die op een uiterst saaie wijze uitlegt welke noten Streisand aan zijn originele melodie toevoegde. Er zijn inderdaad andere dingen op deze wereld om wakker van te liggen...

CONCLUSIE
The Way We Were is een oubollige, maar nog steeds genietbare film. Pollack maakte wel hakhout van zijn politieke intenties, waardoor de film jammer genoeg een beetje te veel een romantisch drama is geworden. De acteerprestaties zijn degelijk, maar wel houterig en wat die soundtrack betreft: die willen we liever niet meer horen!