FILM 
Met de releases van Second Run DVD lijkt het net alsof we de mogelijkheid hebben gekregen om een heleboel gaatjes uit het Oost-Europese cinefiel erfgoed op te vullen. Want geef toe, zou jij zonder Wikipedia te raadplegen de naam van een Hongaarse cineast kunnen verzinnen? Miklós Jancsó is één van hen. Deze Hongaarse cineast begon zijn carrière als documentairemaker, maar met de jaren werd hij een filmregisseur die op allerlei filmfestivals werd gelauwerd. Met Még kér a nép veroverde hij in 1972 in Cannes de prijs voor Beste Regisseur. Later werd hij nog eens voor een Gouden Palm genomineerd, alsook voor een Gouden Leeuw (Szörnyek évadja) en in Berlijn voor een Gouden Beer (L'Aube).

Zijn stijl wordt vaak omschreven als politieke musical. Hij schopt de heersende ordehandhavers wel een geweten, maar hij deed dat steeds op een speelse manier. Omdat het juk van de Sovjets in de jaren 60 wat minder woog, beschikten de Hongaarse cineasten over een iets grotere vrijheid om hun politieke ideologieën de wijde wereld in te sturen. Niet dat alles was toegelaten, maar toch konden de Hongaarse filmmakers (en dan vooral Miklós Jancsó) de verboden vruchten goed camoufleren door gewoon historische vertellingen te gebruiken. Slimme kijkers hadden meteen door dat Miklós Jancsó daarmee de politieke machthebbers van zijn tijd een veeg uit de pan wilde geven.

Ook in The Confrontation uit 1968 gebruikte de Hongaar deze slimme techniek. We schrijven 1947. Ergens op de koer van een klooster debatteren Laci en Jutka over hoe ze het best de revolutie kunnen aanpakken. De Tweede Wereldoorlog heeft voor tonnen bloed gezorgd en het is de hoogste tijd dat de mensheid zich in z'n totaliteit achter de grote rode droom schaart. De hamvraag blijft natuurlijk op welke manier je die het best kan verwezenlijken. Daar gaat dus de hele film over. Maar in plaats van de kijker te bombarderen met zwaar politiek geleuter, verpakt Miklós Jancsó zijn boodschap in een frivole musical waarin choreografie en politieke idealen elkaar vinden (een beetje zoals Jacques Demy in Frankrijk deed). Je zou zelfs zo ver kunnen gaan en The Confrontration als een West Side Story voor linkse rakkers bestempelen. Toegegeven, door deze manier gaat de echte boodschap wel een beetje de mist in, anderzijds blijft het een unieke (en vaak briljante) cinematografische kijk op politieke cinema!

BEELD EN GELUID
Geregeld zie je wel wat zwarte vlekjes of andere storingen opduiken. De vraag is natuurlijk of zoiets nu echt storend is of niet. Er werden immers zware inspanningen geleverd om deze film zo goed mogelijk te restaureren en daar is men (gelet op het krappe budget) mooi in geslaagd. De geluidsband is Hongaars mono, doch zonder enig geruis op de achtergrond.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze disk.

CONCLUSIE
We weten het. Bijna niemand zit op een release als The Confrontation te wachten, maar toch zullen liefhebbers van Oost-Europese traditionele cinema deze disk maar al te graag in huis hebben. Een musical voor zij die nog steeds volop geloven in de linkse politieke droom die zelfs cinematografisch mooi oogt! Je leest inderdaad over vanalles op onze pagina's...