Het is tegenwoordig wat met acteurs die zelf een film willen regisseren. Tijdens de laatste editie van het Filmfestival van Gent zagen we twee steracteurs die zelf achter de camera's kropen. Joseph-Gordon Levitt nam het vederlichte (maar heerlijke) Don Jon op, terwijl James Franco het wat verder zocht. Zijn oog viel op de Amerikaanse klassieker As I Lay Dying van Nobelprijswinnaar William Faulkner. Menig filmmaker beschouwde de roman tot dusver als gewoonweg niet te verfilmen, doch beet Franco door. De bioscoopzalen liepen wel niet meteen vol voor zijn bewerking, maar Franco kreeg wel het nodige respect van heel wat critici en slaagde er zelfs in om in Cannes mee te dingen naar de begeerde Un Certain Regard-prijs. En geef toe, dat had je niet meteen van hem verwacht, niet?

Franco heeft het zichzelf niet gemakkelijk gemaakt, want ook al is het scenario gebaseerd op een traditioneel Amerikaans volksdrama, schuwt de jonge cineast op geen enkel ogenblik het experiment. De waarheid is evenwel dat hij daar ook regelmatig over struikelt. Zo blijft het gissen naar de reden waarom Franco bijna de hele film met split-screens heeft opgenomen. Het zal natuurlijk wel bedoeld zijn om de kijker de mogelijkheid te geven om het verhaal vanuit verschillende perspectieven te kunnen gadeslaan, de andere waarheid is dat hij daardoor de aandacht verliest. Helaas, want het verhaal is ronduit verbijsterend.

Amerika, de jaren 20. De streek rond de Mississippi kreunt onder de armoede. Darl Bundren (James Franco) heeft net zijn moeder verloren en besluit om haar lijk in het nabijgelegen dorpje Jefferson te begraven. Samen met zijn broers maakt Bundren de moeizame tocht. Zij worden door allerlei tragedies geteisterd, maar hun besluit staat vast: hun moeder zal in Jefferson worden begraven, ook al kost dat hun eigen leven.

Menig critici hekelen de film wegens de ondermaatse acteerprestaties, maar daar is niks van aan. Het blijft wel wat wennen om bijv. komiek Danny McBride plotseling een serieuze rol te zien spelen, desalniettemin doet iedereen zijn best. Misschien zelfs een beetje te veel, vooral dan Franco als regisseur. Door zijn film te willen onderscheiden van de grote massa, vergaloppeert de steracteur zich regelmatig.

BEELD EN GELUID
Dankzij de landschappen die door Franco treffend zijn gefilmd heeft deze release alle troeven in handen om de hoogste trap van de ladder te bereiken. Verbluffend is het resultaat niet, wel zijn alle details haarscherp en zijn de kleuren (ofschoon Franco terecht voor een grijs kleurenpalet kiest) geslaagd. Het geluid bestaat uit onverstaanbare dialogen (wegens het dialect) en een ingetogen, prachtige countrysoundtrack.

EXTRA'S
We zijn het ondertussen al een tijdje gewend, maar een release op E1 betekent gewoonweg geen extra's.

CONCLUSIE
Een meesterwerk is het geenszins geworden en misschien had Faulkner beter verdiend, in ieder geval bewijst James Franco dat hij ook als cineast zijn mannetje kan staan. Heel wat Franco-fans zullen na een paar minuten afhaken, filmfans die van wanten weten en die ook al eens door de storm durven te lopen zullen As I Lay Dying op zijn minst weten te appreciëren.