FILM
Er is ieder jaar wel iets aan de hand met de Gouden Palmwinnaar. De modale filmkijker begrijpt het niet, of hij ziet geen enkele reden waarom een film bejubeld wordt. Vorig jaar won La Vie D'Adèle en door al de controverse zou een mens wel eens durven vergeten dat het één van de allerbeste films ooit is. Ja, er komt heel wat bloot in voor, en ja, je kan in close-up zien hoe Léa Seydoux en Adèle Exarchopoulos elkaars lichaam bepotelen en aflikken. Sommige noemen het vulgaire porno, anderen vinden het gewoon een deel van het leven. Wat je ook denkt, een meisje dat de vagina van een ander meisje likt, is nog altijd mooier om te zien dan een of andere voetbalhooligan die een onschuldig iemand in elkaar ramt. Maar goed, La Vie D'Adèle is meer dan seks, en wie alleen maar over de blootscènes zeurt, heeft waarschijnlijk niets van de film begrepen.

Regisseur Abdellatif Kechiche haalde zijn inspiratie uit de strip Le Bleu Est Une Couleur Chaude van Julie Maroh. Persoonlijk hou ik meer van de Engelse titel (Blue Is The Warmest Colour) omdat die meer over de film zegt. Adèle (Adèle Exarchopoulos) studeert literatuur. Als vijftienjarig meisje weet ze nog niet echt wat ze wil. Ze kan de knapste jongen van de klas krijgen, maar al vanaf de eerste kus voelt ze dat dit niet is waarop ze heel haar leven heeft gewacht. Alles verandert als ze op het stadsplein van Lille een meisje met blauw haar ziet. Adèle wordt vanaf de eerste blik verliefd op de oudere Emma (Léa Seydoux). Een gelukkig liefdesverhaal wordt het voor Adèle echter niet. Het jonge meisje worstelt niet alleen met haar lesbische geaardheid (zo durft ze het nooit aan haar ouders vertellen), maar haar wereld staat mijlenver af van die van tomboy Emma. Emma is een kunstenares die zich omringt met mensen die alles van kunst afweten, terwijl Adèle gewoon kleuteronderwijzeres wil worden en alleen maar Picasso kan opnoemen. De twee beginnen desondanks de verschillen een passionele liefde, maar al vanaf de eerste aanraking drijven de zwarte wolken binnen.

La Vie D'Adèle is een liefdesverhaal zoals ze veel te weinig worden gemaakt. Dankzij de ijzersterke acteerprestaties zit je 180 minuten (jawel!) op het puntje van je stoel je af te vragen of Adèle voor eeuwig het hart van Emma zal kunnen winnen of niet. Naast een oerdegelijke scenario, profiteert deze film ook nog van de puike regie van Abdellatif Kechiche die zich ergens tussen de Dardenne-broers en François Truffaut situeert. Drie uur lijkt lang, maar er is geen seconde verveling. De kern van het verhaal (een lesbisch meisje dat twijfelt) is al duizend keer in holebifilms aan bod gekomen, maar nog nooit zo grandioos als hier. La Vie d'Adèle is trouwens geen holebifilm, het is cinema die op een eenzaam hoogtepunt staat en misschien wel de allerbeste film van de afgelopen tien (vijftien) jaar. Onmisbaar.

BEELD EN GELUID
De film is vlot op Blu-ray verkrijgbaar op Cinéart, toch koos ik voor de versie op Artificial Eye. De transfer is ronduit subliem, waarbij alle details perfect zichtbaar zijn (en neen, we hebben het niet over je weet wel wat!) Abdellatif Kechiche gebruikt een zeer levendig kleurenpalet wat het plezier nog maar eens vergroot. Het geluid is een Franse DTS-HD MA 5.0-band met heel wat dialogen, maar ook een soundtrack vol leuke hitjes (o.a. de remixversie van I Follow Rivers van Lykke Li).

EXTRA'S
Op deze versie vind je 8 minuten weggelaten scènes waarvan je niet weet waarom ze de eindmeet niet hebben gehaald, alhoewel we ons kunnen voorstellen dat Abdellatif Kechiche zijn producers met 190 minuten film minder vlug zou hebben overtuigd. Voor de rest is er een interview met Adèle Exarchopoulos in erbarmelijk Engels en een saai gesprek met Abdellatif Kechiche.

CONCLUSIE
Het is een uitspraak waar heel wat lezers het moeilijk mee zullen hebben, maar dat is nu eenmaal de passie. La Vie D'Adèle is de mooiste, meest ontroerende film van de laatste vijftien jaar.