FILM
Michael Haneke is de cineast bij uitstek die de kijker maar al te graag op het verkeerde been zet. Het begint al met de titels. Wie Funny Games zag weet dat er geen grappige spelletjes gespeeld worden, en ook is er niet bepaald een goed einde in Happy End te zien. Het is voorlopig de laatste film uit het oeuvre van de bijna 80-jarige Haneke. Een film die her en der een komedie wordt genoemd, maar veel lachen doe je niet. Wel misschien minder choquerend dan we doorgaans gewend zijn van de Oostenrijkse cineast, maar toch wederom zo’n titel waar je na afloop allesbehalve goed van bent. Ondanks ronkende namen als Isabelle Huppert, Jean-LouisTrintignant en Mathieu Kassovitz wordt de film als één van zijn mindere beschouwd (hoewel, geloof ons, een Haneke nog altijd een Haneke is) en ook de pers was iets minder enthousiast dan dat bij hem doorgaans het geval is. En ook in Cannes bleef het rustig, wantmen hoopte na Das Weisse Band en Amour op een derde Gouden Palm, maar het bleef bij hopen.

De keuze van de acteurs is trouwens bijzonder. Met Huppert maakte hij eerder al Le Temps Du Loup, het controversiële La Pianiste en Amour. In deze zagen we ook Jean-Louis Trintignant en volgens de hoogbejaarde Franse legende is Haneke de beste regisseur tout court en de enige voor wie hij nog een film wil maken. En trouw als hij is, werd Happy End ook gefilmd door cameraman Christian Berger met hij al sinds Benny’s Video samenwerkt. Bijna 80, maar Haneke weet zeer goed hoe het eraan toe gaat in de wereld van vandaag. De eerste beelden die we zien zijn die van een smartphone, net zoals Fien Troch dat in Home deed.

De beelden zijn gemaakt door de dertienjarige Eve Laurent. Een monsterachtig kind dat wil weten hoe haar cavia reageert op anti-depressiva, en dan maar de rest van het goedje aan haar moeder geeft, die door een overdosis ervan komt te sterven. Een verukkelijke rol gespeeld door de revelatie Fantine Harduin die onlangs nog van zich liet horen in Adoration van landgenoot Fabrice Du Welz en daarin alweer een psychopathische tiener mocht vertolken. Ze zat trouwens ook met Romain Duris in Just A Breath Away.

Het kind kan uiteraard niet aan haar lot overgelaten worden en niemand die weet heeft van haar daad (men ging er vanuit dat de moeder zelfmoord heeft gepleegd) en via haar vader (Mathieu Kassovitz) die sinds hij hertrouwd is nooit naar het kind heeft omgekeken, komt ze bij de welgestelde familie Laurent terecht, die actief is in de bouwsector. De rijke familie heeft echter andere zorgen dan die van een krankzinnige tiener. De oude Georges (Jean-Louis Trintignant) heeft het gehad met zijn leven en smeekt iedereen om hem het genadeschot te geven. Zijn dochter Anne die aan het hoofd van het familiebedrijf staat, moet zorgen voor de opvolging, en haar zoon Pierre (Franz Rogowski) is wel kandidaat nummer één, maar die trekt zich teveel aan van het lot van de vluchtelingen waarvan het bouwbedrijf in Calais wegens goedkope arbeidskrachten maar al te graag mee werkt. Er is ook nog Eves vader die zijn kersverse echtgenote (vertolkt door Laura Verlinden) bedriegt, en op de koop toe wordt het bedrijf geconfronteerd met een dramatisch arbeidsongeval.

Kortom, er is valt veel te beleven bij de Laurents. En dat wordt zoals steeds op een ijskoude, maar confronterende, voyeuristische wijze weergegeven door Haneke, die op een bijna documentaire-achtige manier zoals de Dardennes dat doen de kijker weet te overvallen met dingen die je niet meteen verwacht. Net zoals hij dat zo vaak doet, sluipt Haneke weer binnen in de huismuren van een welgestelde familie en schept hij er een hemels plezier in om hun donkere, perverse kantjes aan het licht te brengen. Niet alleen staat er een regisseur met visie achter de camera, ook is het scenario uiterst intelligent en zijn de acteerprestaties één voor één uitmuntend.

Isabelle Huppert speelt nog maar eens de ijskoude bitch zoals we haar al jaren kennen, en de toen al bijna 90-jarige Jean-Louis Trintignant toont nog maar eens met bravoure wat acteren precies inhoudt. Misschien mist Happy End net die extra punch die we van zijn vorige films kennen, maar toch blijft dit van een zeer hoog (bijna eenzaam) niveau. 

BEELD EN GELUID
Bij ons verscheen Happy End alleen maar op dvd, en wie er een Blu-ray van wil kan bijvoorbeeld ten rade gaan bij het Briste Artificial Eye. De film heeft een DTS-HD MA 5.1-geluidsband met vooral veel Franse dialogen die Engels ondertiteld zijn. Er wordt door Toby Jones (de love interest van Isabelle Huppert) af en toe wat Engels gemompeld en dat wordt niet ondertiteld. Het beeld is quasi perfect en dat merk je vooral in de buitenopnames in Calais of bijvoorbeeld de beelden van de bewakingscamera die met de computer zijn gemaakt. 

EXTRA'S
Op deze Britse uitgave vind je naast een trailer nog twee bonussen. Allereerst is er de 20 minuten durende The Making Of Happy End waarbij je een blik krijgt van de set en afgewisseld wordt met interviews van de cast. Niets bijzonders, maar toch de moeite om eens te zien. Tenslotte is er nog een anderhalf uur (!) durende Masterclass With Michael Haneke die werd opgenomen in een Franse bioscoopzaal. Het is een Q&A die is ingedeeld in twee delen. Eerst zijn er de vragen voor de screening waarbij Haneke niks wil zeggen over Happy End en daarna volgt het gedeelte na het tonen van de film waarbij de Oostenrijker wel tekst en uitleg wil geven over zijn nieuwste creatie. 90 minuten is een behoorlijke lange periode om naar Michael Haneke te luisteren, maar we gaan er vanuit dat de die hard-fans hier niet om zullen treuren.

CONCLUSIE
Happy End is voorlopig de laatste film van Michael Haneke en hoewel de reacties eerder lauw waren (we zijn er bijna aan gewend dat de man alleen maar kwaliteit aflevert) is deze gitzwarte komedie er één om de vingers en duimen bij af te likken, en wederom met dat cynische bijna perverse voyeuristische trekje van hem!