De  titel is te danken aan het scenario dat Marcel Moussy schreef. Het waren aanvankelijk sketches die Truffaut eind jaren 50 neerpende, maar omdat hij er niet volledig een autobiografie van wilde maken, riep hij de hulp in van Moussy. Desalniettemin zijn de gelijkenissen met de belevenissen van de jonge bengel Antoine Doinel en de tienerdagen van Truffaut frappant. Net als het jonge vagebondje uit Les 400 Coups moest ook de cineast niets weten van school, doolde hij graag op straat rond, kwam hij in allerlei jeugdinstellingen terecht en had de Fransman vooral die ene grote, troostende liefde in zijn leven: de cinema. Leuk detail, net op de dag dat Les 400 Coups uitkwam, overleed André Bazin die in 1951 één van de oprichters van het Franse filmblad Les Cahiers Du Cinéma was. Logischerwijze besloot Truffaut om zijn debuut aan zijn geestelijke vader op te dragen.
 

Les 400 Coups wordt wel in één adem genoemd met A Bout De Souffle van Jean-Luc Godard of Les Cousins van Claude Chabrol omdat dit de start was van de nouvelle vague, toch is de eerste film van Truffaut ondanks zijn cinefiele hoogstandjes te vergelijken met pakweg De Witte Van Zichem of Kes van Ken Loach. Ten minste qua verhaal toch!

Antoine Doinel is een veertienjarige kerel die alles wel goed bedoelt, maar door misverstanden moet hij het meestal bekopen met een oorveeg van zijn vader (Albert Rémy) of met de straffen van de al te ijverige onderwijzer (Georges Flamant). Je moet de film in zijn tijdsgeest zien. De flikken amuseerden zich om hun tijd te doden met het spelen van paardjesspel en de leraar mocht in die tijd ook al eens een bordenwisser tegen de kop van een leerling gooien. Het gaat helaas van kwaad tot erger met Antoine. Als hij nog maar eens ten onrechte gestraft wordt, besluit hij dat het beter is om te spijbelen. Samen met zijn beste vriend René (Patrick Auffay) schuimt hij de straten van Parijs af en belandt hij meer dan eens in de cinemazalen in de buurt van Pigalle en de Place Clichy, en voor hij het beseft zit hij in de greep van de kleine misdaad.

Jaren na datum is Les 400 Coups nog even briljant als toen. Dat komt niet alleen door het genie van Truffaut, maar ook  door de vitaliteit en spitsvondigheid waarmee deze coming-of-age film is gedraaid. Jean-Pierre Léaud, zoon van  actrice Jacqueline Pierreux die te zien was in de horrorklassieker Black Sabbath van Mario Bava is een natuurtalent en werd nadien één van de meest gevraagde acteurs van de nouvelle vague-beweging. Met Truffaut zou hij nog Antoine Et Colette, Baisers Volés, Domicile Conjugal en L'Amour En Fuite maken die samen met Les 400 Coups de Doinel-cyclus vormen.