Rohrwacher toont een stukje van het traditionele Italië dat willens of niet moet wijken voor de moderne tijd, in het door Cannes bejubelde La Meraviglie vertelde ze het tragische verhaal van een Italiaans-Duits gezin dat in een verlaten pand bijen kweekte, maar moest toezien dat de moderne tijd hun achterna zit, en ook in deze nieuwe parabel gaat de Italiaanse ten strijde tegen vastgeroeste tradities. De oorsprong van deze film komt uit een krantenartikel dat Alice Rohrwacher las toen ze nog studente was. Het was het verhaal over een markiezin die de boeren op haar afgelegen landgoed zo goed als slaven behandelde en hun nooit vertelde dat de wet ondertussen al lang gewijzigd was. Het feit dat mensen zich heer en meester over anderen kunnen maken, inspireerde de Italiaanse tot deze film.




Deze keer geen bijen, maar wel hard labeur op een tabaksplantage in het piepkleine dorpje Inviolata. Een plaats waar de tijd is blijven stilstaan en waar de moderne tijd niet te merken valt. Ideaal voor de markiezin Marchesa Alfonsina (Nicoletta Braschi) om haar arbeiders uit te buiten. Niet dat deze laatsten zelf zonder zonden zijn, want op hun manier maken zij ook gretig gebruik van de dieren. De enige waarvan je dat niet kan zeggen is de goedlachse dromer Lazzaro (prachtig vertolkt door Adriano Tardiolo die tot dan geen acteerervaring had). Hij is de goedheid zelve en wordt door iedereen als een beetje achterlijk aanzien. Het naïeve wereldbeeld van de jongen krijgt een complete draai als hij bevriend wordt met Tancredi (Tommaso Ragno), de zoon van de markies. Plots gaat de moderne wereld voor hem open.

Hoewel Rohrwacher de gemakkelijke weg van de feelgoodmovie had kunnen volgen, want dit gaat om geloof in de mensheid, maakt ze er eerder een hard realistisch drama van. Maar wel één met hoop. Een regelrechte aanrader voor wie denkt dat het soelaas in deze wereld bij de superhelden moet worden gezocht.