Second Sight is één van de minder gekende Britse boutique-labels die zo om de twee maanden het cinefiele publiek trakteert op een luxe-uitgave van een of andere klassieker. Voor de kerst was er de pokkedure box van Dawn Of The Dead en nu is er een gerestaureerde versie van The Nightingale. Een film die niet al te bekend is, wat vreemd is omdat het film van Jennifer Kent gaat, en dat is de Australische regisseuse die in 2014 internationaal doorbrak met de fel bejubelde horrorfilm The Babadook. The Nightingale is volgens de regels (wat die ook mogen zijn) geen horror, maar wel het soort film waar je enorm ongemakkelijk van wordt en die je meerdere stompen in de maag bezorgt.

De film toont een enorm zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Australië. De inheemse bevolking, met name de Aboriginals, werden door de Britse kolonisten op de meest wrede manier van hun vaderland verdreven. Tegenwoordig vertegenwoordigen ze nog amper 2,5% van de totale bevolking en hun trieste verhaal werd zelden of nooit in een film zo realistisch (en schokkend) weergegeven als hier. Niet iedereen was er echter mee gediend. Toen de film voor het eerst vertoond werd op het Sydney Film Festival kreeg de regisseuse het immers hard te verduren. Een heleboel bezoekers verlieten gechoqueerd de zaal omdat ze de vele verkrachting- en moordscenes niet konden aanzien. Het was te grauw, te realistisch... Kent liet de dwaze commentaren niet aan haar hart komen en verdedigde zich door te stellen dat de film wel historisch juist was. Ook op het filmfestival van Venetië waar de film in 2018 werd getoond bleef Kent niet gespaard van kritiek. 

Sommige zien de film wel als een rape and revenge-film, The Last House On The Left of I Spit On Your Grave maar dan in een historisch kader, maar dat is toch wel zeer kort door de bocht. De aanleiding van het bloedvergieten is dan wel een brutale verkrachting en moord, maar op haar weg naar gerechtigheid komt Clare Carroll (een indrukwekkende Aisling Franciosi die de rol van Lyanna Stark speelde in Game Of Thrones) een heleboel facetten van de (Australische) samenleving tegen die ze niet meteen verwacht. De film zelf kun je dan ook het best omschrijven als een lugubere avonturenfilm met een scherp maatschappijkritisch kantje. En omdat Kent niet bepaald zuinig met het bloed omgaat kan je daar nog wat horror aan toevoegen.

1825. Australië staat aan de vooravond van de Black War die tien jaar zou duren en waarbij heel wat Britse kolonisten en aboriginals het leven lieten. Clare Carroll is een Ierse die veroordeeld is en op papier de eigendom is van luitenant Hawkins (Sam Claflin). Een echte vilain die van Clare eist dat ze wegens haar mooie stem (vandaar de bijnaam de nachtegaal) liedjes zingt in de soldatenbar, en als het moet bij hem op de schoot gaat zitten zodat hij zijn lusten kan botvieren. De Ierse smeekt de luitenant voor een aanbevelingsbrief zodat zij, haar man en haar dochtertje vrij zouden zijn. De officier weigert en het komt tot een handgemeen tussen hem en Clares man. Toevallig is er een officier op bezoek die moet controleren of de luitenant in aanmerking komt voor promotie, maar door het gevecht verspeelt hij al zijn kansen en moet hij als straf samen met sergeant Ruse (Damon Herriman) en de soldaat Jago (Harry Greenwood) te voet naar de stad Launceston. Een uiterst gevaarlijke opdracht, maar eerst zint Hawkins op wraak.

The Nightingale is bij momenten zeer brutaal. Niet dat Kent voor gratuit geweld kiest. Een verkrachting is nu eenmaal afschuwelijk en zo filmt de regisseuse het ook, net als het bloederige geweld waarbij medelijden niet aan de orde is. De scenes waarin aboriginals als slaven worden verhandeld zijn eveneens kras waardoor een film als 12 Years A Slave er wat als een Disneyfilm uitziet. Hard dus, en het zijn ook alleen maar deze emoties die je ziet, want van enige hoop of liefde is er geen sprake. Iedereen wantrouwt elkaar en in een oorlog heeft een leven geen waarde. De cover laat misschien vermoeden dat we te maken hebben met een adept van pakweg The Hunger Games, maar The Nightingale is een uiterst snuggere, maar ook onbesuisde film over wraakgevoelens die niet meer om te keren zijn. Straf spul!

BEELD EN GELUID