FILM
Na een burgeroorlog in een post-nucleair-apocalyptische wereld staat de bevolking van het werelddeel Panem (wat ooit de Verenigde Staten waren, wellicht) uitgedund, onderverdeeld in twaalf Districten, onder het centraal bestuur van het Capitool. Als straf, omdat de Districten ooit in opstand zijn gekomen tegen het centraal gezag, moeten ze jaarlijks één jongen en één meisje tussen 12 en 18 jaar afvaardigen, zogenaamde Tributen, om deel te nemen aan The Hunger Games, een soort van gladiatorengevecht op leven en dood waarbij het de enige regel is dat de laatste overlevende de winnaar is en weer wordt vrijgelaten en dat de 23 anderen pech hebben gehad. De 74ste Hunger Games zullen echter memorabel worden. Het begint al bij de selectie: de vrouwelijke uitverkorene voor het verpauperde District 12 is Primrose Everdeen (Willow Shields) die nauwelijks 12 jaar is geworden en als dusdanig een vogel voor de kat. Prims zus Katniss (Jennifer Lawrence) kan echter de selectie van haar zus tegenhouden door zichzelf vrijwillig te melden als Tribuut. Katniss is fysiek redelijk gezond en kan goed overweg met pijl en boog, maar het is maar de vraag of ze een redelijke kans maakt tegen de afgetrainde Tributen van Districten 1 en 2, waar de kinderen al van jongs af aan op Spartaanse wijze worden afgebeuld om te vechten in de Spelen, en waar ze de selectie tot deelname beschouwen als een hele eer. 
 

Op weg naar het Capitool maakt Katniss kennis met Peeta Mellark (Josh Hutcherson), de mannelijke kandidaat voor District 12, alsook met Haymich Abernathy (Woody Harrelson), de vooralsnog enige nog levende winnaar van Disctrict 12 die 30 jaar geleden heeft gezegevierd. Haymitchs ervaring kan levensreddend zijn, helaas is de man verworden tot een alcoholisch wrak. In het Capitool worden de deelnemers aan de Spelen opgevoerd als atleten en met alle égards behandeld, waaronder een mediacampagne waarin de Tributen de kans krijgen om de sympathie van het publiek te winnen. Het publiek kan namelijk "donaties" doen en hulpmiddelen schenken om het er in de arena levend vanaf te brengen. Aan de stijlcoach van District 12, Cinna (Lenny Kravitz), zal het alvast niet liggen, want die doet alle moeite om van Katniss in de televisieshow van Caesar Flickerman (Stanley Tucci) de ster van de avond te maken. Peeta bekent er voor het oog van de kijker dat hij altijd een oogje heeft gehad op Katniss, en het duo staat in no time bekend als de star crossed lovers.  
 

Het zou bijna leuk worden, ware het niet dat het moment onverbiddelijk nadert waarop de Tributen de arena betreden en de strijd op leven en dood begint...

 


U moet al heel blind geweest zijn om de hype omtrent de boeken van Suzanne Collins het afgelopen jaar niét gezien te hebben. Niet alleen bracht de film een aardige recette op, de Hunger Games-trilogie voerde wekenlang de lijstjes van de meest verkochte boeken aan; niet slecht voor een stuk fictie dat je normaal alleen bij teen drama terugvindt, maar blijkbaar zijn weg heeft gevonden naar een veel breder publiek dan alleen de primaire focusgroep. Collins heeft tenminste de verdienste dat ze met een origineel werkstuk op de proppen komt en niet zoals vele van haar collega's een zoveelste Twilight-kloon op de wereld zet. Toch vertoont de film veel trekjes van de Japanse cultfilm Battle Royale, die een stuk explicieter is in het gebruik van geweld en (nep)bloed.
 

De dystopische wereld die we in The Hunger Games te zien krijgen, is nog best te omschrijven als een mengeling tussen het Derde Rijk en VTM, waar het publiek onder de knoet wordt gehouden met (ontieglijk weinig) brood en (veel en bloederige) spelen. De rijkdom is duidelijk in Panem niet goed verdeeld: rijkere discricten (die met lage nummers) zijn blijkbaar voor instandhouding van het huidige systeem, en deelname aan The Hunger Games is voor hen geen straf, maar een eer. De keuterboerkes, zoals de mijnwerkers in District 12, moeten zelfs hun dagelijkse inkopen betalen met een aantal entreeballetjes in de Hunger Games-loterij. Vooral de volwassenen schijnen te berusten in hun lot, zo bijvoorbeeld Katniss' moeder (Paula Malcolmson uit Caprica). De lethargie waarmee de ouderen reageren heeft iets slepends.
 

De film valt logischerwijze in twee grote stukken uiteen: in de eerste helft zien we hoe Katniss van de ene dag op de andere tegen wil en dank een nationale beroemdheid wordt en ze langs alle kanten bejegend wordt. Valt echter het startschot van de Spelen, dan krijgen we een ranzige survivalrace te zien waarin het geen probleem is dat de kinderen elkaar op de meest bloedige wijze het hoofd inslaan, terwijl de rest van de wereld voyeuristisch zit te gluren en heimelijk toch een beetje hoopt dat die kandidaat wint waarop men zijn laatste schamele centen vergokt heeft. Visueel blijft de film echter braaf en veel van het geweld speelt zich off-screen af of wordt alleen gesuggereerd; per slot van rekening moet men rekening houden met de leeftijd van de voornaamste doelgroep, wat betekent dat ernaar gestreefd is om een 12-rating te kunnen handhaven. Wat meteen jammer is, want het nu wat brave verhaal kon wellicht een klein beetje controverse gebruiken om minder steriel over te komen.
 

Is The Hunger Games de nieuwe adult teen-franchise waarop we zitten te wachten sinds Harry Potter zijn toverstokje aan de wilgen van Hogwarts heeft gehangen? Aan de verkoop te zien staat Suzanne Collins alvast klaar om in de voetsporen van Joanne Rowling te treden, maar haar verhaal is een stuk grimmiger, politieker getint, en alhoewel er bij de tovenaarsleerlingen ook typetjes zaten die geen doetjes waren, getuigt het toch van een wreedaardiger niveau dat de Tributen uit The Hunger Games klaar staan om zonder verpinken elkaar met een machete te bewerken. Wat de beide films gemeen hebben is dat ze een horde fans van het eerste uur moeten trachten te bevredigen en tegelijkertijd een nieuw publiek aantrekken. De film The Hunger Games ontbeert onvermijdelijk een hoop elementen die in het boek beter worden uitgelegd. Er wordt bijvoorbeeld nergens in de film vermeld dat Haymitch een (de enige, in feite) overlevende van de Spelen is. De essentie blijft echter grotendeels overeind, namelijk dat de overkoepelende staat zodanig fascistisch is geworden dat een geteleviseerde versie van een bloederige slachtpartij onder minderjarigen gemeengoed is.

Er blijven na de film ontzettend veel vragen over. Waarom komen de burgers van de verschillende districten niet massaal in opstand tegen het centrale gezag, zeker nu ze een Jeanne D'Arc-figuur als Katness Everdeen hebben? Allicht is het goed dat ik deze vragen even opspaar want er komen nog twee delen: Catching Fire verschijnt in november 2013 in onze zalen. 
 

BEELD EN GELUID
Jammer genoeg voldoet het beeld niet helemaal aan de verwachtingen. Enkele van de scènes zijn bijzonder goed gestileerd, zoals die waarin de kandidaten op praalwagens aan de media worden voorgesteld, en daarin krijg je dan een mooi contrast, veel details en een schitterende bonte kleurenpracht. In de scène waarin Katniss 's nachts in een boom is geklommen om te overleven daarentegen is er redelijk wat ruis aanwezig en zie je niet goed wat voor wapens en dergelijke ze nog bij zich heeft. De scherpte wordt natuurlijk wat gesmoord door het feit dat het gros van de film met een handycam is gefilmd en we zijn dus bereid om een deel van de beeldkwaliteit te wijten aan de gebruikte filmtechniek. Het kleurengebruik in het tweede deel van de film, waarin Katniss in het bos moet trachten te overleven, ziet er, ten voordele van de release, anderzijds vrij realistisch uit, met stabiele, gesatureerde kleuren die voldoende detail toelaten. Mede door het feit dat de film zich voornamelijk tussen het gebladerte afspeelt, waarbij een té scherpe filter het beeld onbekijkbaar zou maken als gevolg van de vele details, zullen we een beetje mild oordelen over het beeld, maar een toppresentatie is het net niet. De geluidskwaliteit is met de DTS-HD MA 5.1 best goed verteerbaar: de rondvliegende pijlen geven een gevoel van richting, de crowdscènes zijn vullend en het LFE-kanaal wordt zeer functioneel gebruikt, zoals bijvoorbeeld het kanonschot dat wordt afgevuurd elke keer dat een deelnemer het loodje legt. The Hunger Games bevat veel coole surroundeffecten die allemaal met de nodige behendigheid op ons af worden gevuurd. Is er ruimte voor verbetering? Allicht, want de Amerikaanse versie bevat een DTS-HD MA 7.1-mix, die hier blijkbaar is moeten sneuvelen voor de Franstalige gedubde versie. Grappig genoeg is er ook nog een 2.0-mix aanwezig die eigenlijk nergens toe bijdraagt. 
 

EXTRA'S
Het gebeurt niet vaak dat de Beneluxversie zowat alle andere releases overtroeft qua bonusmateriaal, inclusief de Verenigde Staten. Maar met deze release is het dan weer eens zover. Commentaar, interactieve featurettes of galerijen met fotomateriaal zijn er niet, het geheel bestaat enkel en uitsluitend uit documentaires. Weliswaar kan je die allemaal dankzij een handige play all-functie na elkaar bekijken, waardoor je op een werkstuk van om en bij de vier uur (!) eindigt.

We beginnen al dadelijk met het pièce de résistance: de documentaire The World Is Watching: Making Of The Hunger Games (2:01:30) is dé gedroomde making-of-documentaire die van preproductie tot marketing het hele spectrum van het filmmakerschap voorziet van de nodige toelichting, waarin we onder meer vernemen hoe men toch heeft geprobeerd de wreedste scènes uit de film te omzeilen. Er wordt een behoorlijke bijdrage geleverd door auteur Suzanne Collins, die creatief een redelijk grote vinger in de pap te brokken kreeg, Jennifer Lawrence spreekt over het feit dat ze tot nog toe voornamelijk in kleinere producties meespeelde (wat niet helemaal waar is; zie X-Men First Class) en dat dit een heel andere ervaring is. De jonge acteurs die de Tributen spelen in de film hebben er bovendien een intens trainingsschema opzitten en daarvan krijgen we ook een glimp te zien. Voorts bleek Woody Harrelson pas overtuigd om in de film te spelen na een persoonlijke tussenkomst van Gary Ross zelf. De documentaire biedt voor zowel fans als occasionele kijkers veel vlees aan het been, maar af en toe zit er wat vet aan in de vorm van onnodige wederzijdse bewieroking. In Game Maker: Suzanne Collins And The Hunger Games Phenomenon (14:04) komt Collins' uitgever David Levithan vertellen hoe de relatie tussen de auteur en de uitgever was - merkelijk beter en beter nadat de verkoop begon te torenen.In Letters From The Rose Garden (9:09) vertelt acteur Donald Sutherland hoe hij gecast werd in de kleine maar belangrijke rol als de dictatoriale president Snow, waarbij Sutherland zijn politieke overtuiging alles behalve onder stoelen of banken steekt. Controlling The Games (5:51) toont ons de greenscreen-creatie van het controlecentrum van de Hunger Games, een element dat niet in de boeken voorkomt maar dat in de film handig is ingevoerd om het euvel te verhelpen dat in het boek veel van de scènes vanuit de eerste persoon enkelvoud worden verteld. In A Conversation With Gary Ross And Elvis Mitchell (14:09) wordt de regisseur door de bekende Amerikaanse filmcriticus op de rooster gelegd over zijn nieuwste prent. De Propaganda Film (1:34) is de volledige versie van het filmpje dat tijdens de eerste scène wordt gespeeld voor de kinderen, waarin president Snow uitlegt waarom ze worden verplicht deel te nemen aan The Hunger Games. In Preparing The Games: A Director's Process (2:59) vertelt Ross hoe hij het scenario bewerkte tot een film.
 

De volgende stukjes documentaire zijn niet te vinden op de Amerikaanse release. In Stories From The Tributes (17:47) vertellen de kindacteurs wat hun voornaamste verwachtingen waren bij het meespelen in één van de meest geanticipeerde boekverfilmingen van het jaar. In de Tribute Video Diaries (16:46) kregen zeven van hen een videocamera toegestopt waarmee ze na de laatste draaidag tot aan de première van de film hun wedervaren mochten filmen. Character Biographies (2:56) is een opeenvolging van tekstschermen met de voornaamste statistieken van de voornaamste deelnemers aan de Spelen, Photo Album (3:10) is een kort rijtje stills. In Casting the Tributes (10:43) vertellen de makers naar welke mentale en fysieke eigenschappen ze op zoek waren toen ze de voornaamste kindacteurs voor de film zochten.

 
CONCLUSIE
De sleeper hit The Hunger Games is er in geslaagd om zowel de boekenmarkt als de filmmarkt van 2012 stormenderhand in te nemen. Of die truc met de sequel nog eens lukt, zullen we in 2013 melden. If the odds are in their favour...