FILM
Oscar mag dan wel een atypische film zijn voor Louis De Funès (niet door het gekkebekken trekken want dat doet hij uiteraard ook hier weer, maar wel door de éénzijdige locatie van de film), toch werd het één van de grootste successen uit de carrière van de komiek. Bij ons verscheen de film onder de iewat ongelukkige titel Bertrand In On't'roerend Goed. Het was een rol die op het lijf van Louis de Funès geschreven stond, want de komiek stond er al talrijke keren mee op de planken. Geen wonder dus dat de film die gebaseerd is op het toneelstuk van Claude Magnier in 1967 de populairste film in Frankrijk werd, en die trouwens gevolgd werd door zijn eigen Les Grandes Vacances. De komedie kreeg ook een buitenlands staartje want in 1991 waagde John Landis zich aan een Amerikaanse versie met Sylvester Stallone, Ornella Muti en Vincent Spano. Van rinkelende kassa’s was er toen wel geen sprake.

Van het verhaal moet je je niet teveel voorstellen. Burleske kolder die in feite om een koffer draait die steeds maar in de verkeerde handen valt en waarin 80 minuten lang Louis De Funès er zonder enige moeite een one-man-show van maakt. Of je de film goed of slecht vindt, hangt louter af van het feit of je De Funès kan uitstaan of niet, want de film is eigenlijk opgevat als een toneelstuk waarbij alles zich afspeelt in een sjieke woning en waarbij De Funès razend van de ene naar de andere kamer loopt. Op het randje van slechte overacting zoals we van hem gewoon zijn, maar op andere momenten dan weer zo onweerstaanbaar grappig dat je al gauw naar de fameuze mantel der liefde grijpt.

Het begint allemaal wanneer de boekhouder Christian Martin (Claude Rich) zijn baas Bertrand Barnier (Louis De Funès) op een ochtend uit zijn bed haalt om die een loonsverhoging te vragen. Martin staat immers op het punt om de hand van een jong meisje te vragen, en met zijn karig salaris denkt hij daarmee een figuur te zullen slaan. Na de te verwachten woordenwisselingen en woede-uitbarstingen geeft Barnier uiteindcelijk toe en krijgt Martin zijn gevraagde loonsverhoging. Tegelijkertijd vertelt hij hem dat het uitverkoren meisje de dochter van Barnier is. Nadien volgt de ene verwarring na de andere. Het ene al wat grappiger dan de andere, en als de koffer voor de honderdste maal in de verkeerde handen valt, durf je wel eens te denken wanneer het circus eindelijk zal stoppen, maar toch is Oscar grappig. Door De Funès, maar ook door de dwaze butler Charles, gespeeld door Paul Préboist die deze rol twee jaar later opnieuw in die andere Louis De Funès-komedie (Hibernatus) zou spelen.

Het is ook in Oscar dat we Claude Gensac voor het eerst zien. Een toneelactrice die werd gekozen door Édouard Molinaro om de echtgenote van Louis De Funès te vertolken. Nadien speelde Gensac zo veel keer zijn vrouw (bijvoorbeeld in Les Grandes Vacances, Le Gendarme Se Marie en Jo) dat iedereen dacht dat het in werkelijkheid ook een koppel was, maar Claude Gensac was wel degelijk de echtgenote van die andere komiek, Pierre Mondy. Toen De Funès overleed werd er trouwens nooit meer een rol aan Claude Gensac aangeboden. 

De vakkundige, maar weinig verrassende regie lag in handen van Édouard Molinaro die er een paradepaardje van maakte om van toneelstukken films te maken. Met De Funès deed hij later nog Hibernatus, en bijv. ook met Jacques Brel L'Emmerdeur, maar zijn allergrootste succes werd La Cage Aux Folles die ook in de Verenigde Staten een gigantische bioscoopknaller werd.

BEELD EN GELUID
De films die werden uitgebracht door Limelight Pictures waren zeker niet altijd uitblinkers als we het over de beeldkwaliteit hebben (vaak waren het immers goedkope transfers), maar deze Franse komedie is dat wel. De juiste aspect ratio (iets wat niet zo evident was voor vroegere releases) en zeer mooi verzorgde '60’s-kleuren met voldoende detail. De Dolby Surround 2.0 staat uiteraard vol Frans gekibbel, maar let ook op de frivole score die werd gecomponeerd door Georges Delerue en de veel minder bekende Jean Marion.

EXTRA'S
Voor extra’s moet je niet bij deze disk zijn.

CONCLUSIE
Wie een afkeer heeft van de hypernerveuze Louis De Funès moet zeker en vast niet aan Oscar beginnen, want nog meer dan in zijn andere films presenteert de Franse komiek zich als een onuitstaanbaar ventje wiens wil wet is. De film lag De Funès nauw aan het hart omdat hij zowel voor of na de filmversie er ook mee op de toneelplanken stond en deze komedie verschilt nauwelijks van een echt toneelstuk.