FILM
L'Homme Orchestre is een buitenbeentje in de carrière van Louis De Funès. Niet alleen omdat het een soort musical is, maar ook omdat de film in 1970 slechts de 15e plaats haalde in het lijstje van de best bezochte films in Frankrijk, maar voor een Louis De Funès-film blijft dat ver onder het gemiddelde. De Funès zat toen werkelijk gevangen in de sequels van de Gendarme-films, want een jaar later bleef ook Jo onder de verwachtingen hangen. Het megagrote succes uit zijn carrière, Les Aventures De Rabbi Jacob, zou pas in 1973 komen, ook al werd dat overschaduwd door zijn eerste hartaanval waardoor hij door de dokter verplicht werd op twee jaar een rustpauze in te lassen.

Louis de Funès is misschien op het witte doek de plezantste thuis, maar in het werkelijke leven een onuitstaanbare kerel die zich met alles en iedereen bemoeide. Dat was ook zo bij L'Homme Orchestre. De komiek was wel gebonden door een contract met Gaumont, maar hij wist verduiveld goed dat hij het gouden haantje was van de Franse cinema en eiste middenin de opnames een loonsverhoging. Dat werd hem door producer Alain Poiré geweigerd, waardoor de Funès er alles aan deed dat de opnames van de film twintig weken zouden duren in plaats van de voorziene elf.

Zoals bij de meeste films van Louis de Funès is het verhaal ook hier een mager beestje. In dit kolderverhaal zien we hem als Evan Evans, de directeur van een hip dansgezelschap dat alleen maar vrouwen in dienst heeft. Evans heeft de touwtjes stevig in handen en van politieke correctheid is geen sprake. Hij kijkt streng toe dat ze het juiste gewicht hebben en iedere gram teveel betekent een paar extra ritten op de hometrainer. En omdat mannen toch alleen maar voor problemen zorgen is het verboden voor de danseressen om er een vriendje op na te houden. Dat blijft natuurlijk niet duren, en één van de danseressen besluit dan ook om de groep te verlaten omdat ze wil trouwen en daarbij schakelt ze de hulp in van Philippe (Olivier de Funès), de domme neef van Evan Evans.

Er zitten best wel een paar leuke grappen in L’Homme Orchestre, maar het is duidelijk dat de film alleen maar op de schouders van Louis de Funès rust. Als hij grappig is, dan zit je wel goed maar als het allemaal wat te onnozel wordt (en dat is zeker het geval in deze komedie) dan zit je gewoon te staren naar iets wat we net geen misbaksel zouden noemen. Daar zit de slome regie van Serge Korber voor veel tussen die een jaar later het veel betere Sur Un Arbre Perché met De Funès zou maken. En een andere reden is simpelweg dat De Funès in geen musical past, zeker niet als de man zelf ook nog wat moet zingen. Een matige komedie dus, maar wel één met soms zeer grappige momenten.

BEELD EN GELUID
Bij de begingeneriek vrees je het ergste omdat de titels met de filmbeelden in elkaar dreigen te vloeien en het al gauw duidelijk wordt dat je op deze transfer maar weinig zal kunnen genieten van de pracht van Monaco waar de film zich afspeelt. Het wordt gelukkig beter, maar nooit haalt het de middelmaat. Van details is geen sprake, maar alles wordt nog enigszins gered door de hippe ‘60’s-kleuren. De geluidsband is een luie Dolby Surround 2.0 waar je niet te veel van moet verwachten, behalve een zeer leuke score van de hier zo goed als onbekende François de Roubaix die heel wat verdienstelijke soundtracks voor Franse klassiekers schreef.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze disk.

CONCLUSIE
L’Homme Orchestre is een zeer raar geval. Soms zeer grappig, maar dat is nu eenmaal normaal bij Louis De Funès, maar van het nogal stomme verhaal heeft men ook nog eens een musical gemaakt en dan denk je al gauw aan dat gezegde van die tang en dat varken.