FILM
"I don't know if I started drinking 'cause my wife left me or my wife left me 'cause I started drinking, but fuck it anyway." (Nicolas Cage als Ben Sanderson)

Stel dat je kost wat kost dood wil, dan kies je de leukste manier, toch? Wat denk je van het idee om je morsdood te drinken en dat dan nog in het mondaine Las Vegas? Het was het onderwerp van de roman Leaving Las Vegas van John O'Brien. Hoewel semi-autobiografisch, had de man toch geen zelfmoord gepleegd, maar hij deed dat wel twee weken nadat de film in productie ging. Regisseur Mike Figgis overwoog eventjes om het project te laten voor het was, maar besloot om daarna dat de film af te werken omdat dit naar eigen zeggen een perfecte hommage was voor O'Brien. Meer zelfs, hoofdrolspeler Nicolas Cage droeg het Rolex-horloge dat eigendom was van O'Brien.

De stad Las Vegas was er iets minder gelukkig om. Men vond dat Figgis met deze film een allesbehalve goed beeld van de gokstad zou gaan schetsen en daarom vertikte men elke vorm van medewerking. Niet alleen de casino’s weigerden de toegang om er te gaan filmen, ook werd er door de stad geen enkele vergunning verleend voor de straatopnames waardoor bepaalde scènes in één take moesten worden gefilmd om er zo voor te zorgen dat de politie er niet aan te pas kwam. Achteraf vond Figgis dat alleen maar een goede zaak omdat dit volgens hem de authenticiteit van het acteerwerk alleen maar ten goede kwam.

Meer authentiek dan Nicolas Cage kon het in ieder geval niet. Figgis moedigde de acteurs aan om voor de nodige research te zorgen zodat ze meer feeling hadden met hun personage. Shue besloot om verschillende prostituées in Las Vegas te gaan opzoeken en met hun wat te gaan praten. Cage is natuurlijk Cage. De acteur trok samen met een vriend naar Dublin om er gedurende twee weken lang te gaan bingedrinken. De vriend nam de taferelen met een videocamera op waardoor Cage achteraf kon zien hoe je met bravoure een zatlap moest spelen. Volgens Cage was dit dan ook één van de leukste onderzoeken die hij ooit moest doen voor een filmrol. Nicolas Cage vroeg aan Figgis of hij (kwestie van method acting) de hele film ladderzat mocht acteren, maar op één scène na die hij wel dronken deed (tijdens het gokken) vroeg Figgis veiligheidshalve toch aan Cage om tijdens de opnames de drank te laten voor wat het was.

Cage speelt de rol van Ben Sanderson, een aan lager wal geraakte scenarioschrijver. Hij heeft geen greintje inspiratie meer en ook zijn vrouw heeft hem verlaten en diens zoon meegenomen. Als hij ontslagen wordt besluit hij om alles achter te laten en naar Las Vegas te verhuizen om zich daar dood te gaan drinken. Hij ontmoet er Sera (Elisabeth Shue), een prostituée met wie het zeer goed klikt, ook al is er van seks geen sprake, en de twee besluiten om samen te gaan wonen. Ben stelt echter één ijzeren voorwaarde: nooit mag Sera hem vragen om te stoppen met zuipen.

Leaving Las Vegas moet zo wat de meest deprimerende film zijn die ooit in Las Vegas is gedraaid. Door de vastberadenheid van zijn personage besef je dat er geen kans bestaat op een goede afloop. Het is aftellen naar het einde en de hamvraag van de film blijft hoe sterk zijn liefje Sera wel is. Een gitzwarte film die het vuilste en het gortigste van alcoholisme laat zien. Of je daar als kijker twee uur lang mee kan geboeid blijven? Mickey Rourke en Faye Dunaway deden het al in 1987 in Barfly en Cage doet daar in Leaving Las Vegas nog een schepje bovenop want als Cage het wil dan kan hij donders goed acteren, en niets is beter voor hem geschikt dan het spelen van een zatlap. Maar toch is de echte ster Elisabeth Shue die hier toont dat ze zo veel meer is dan het '80's-sterretje uit Cocktail, Adventures In Babysitting en The Karate Kid en het leverde haar een Oscarnominatie op (haar enige). Een filmervaring over die je niet te gauw vergeet.

BEELD EN GELUID
Deze titel verscheen op Studio Canal. De details zijn niet altijd even scherp, dat merk je vooral in de close-up's zoals bijvoorbeeld bij het kapsel van Nicolas Cage en er is een veel te korrelig beeld. Vaak lijkt het alsof alle kleuren uit deze film getrokken zijn ook al speelt de film zich af onder het neonlicht van Las Vegas. Hoewel dat niets met de technische kwaliteit te maken heeft, gebruikt Mike Figgis ook om de één of andere artistieke reden zwart-wit beelden en die zijn altijd wel wat wazig. De geluidsband is een 2.0 waarin vooral de jazzy songs van zich laten horen. Muziek die gecomponeerd is door de regisseur zelf, maar ook met tracks van Sting en Don Henley.

EXTRA'S
De extra's zijn amper te bekijken en dat komt door de belabberde beeldkwaliteit die afkomstig is van één of andere goedkope dvd. Er is The Making Of dat iets langer duurt dan vijf minuten en waarin men gewoon het verhaal navertelt. Er zijn een tiental minuten interviews waarin Cage de loftrompet bovenhaalt voor Shue en naast een trailer is er ook nog een kijkje achter de schermen.

CONCLUSIE
Wie Nicolas Cage geregeld over de pompbak wil zien hangen om te kotsen kan dat doen in Leaving Las Vegas, een cinematografisch zuipfestijn dat je zelfs letterlijk mag nemen. Een bikkelhard (jawel) romantisch drama.