FILM
"The Truth Has a Man on the Inside" - (tagline Dark Waters)

Dark Waters vertelt de strijd die advocaat Robert Bilott voerde. Volgens de proloog was deze man (of beter gezegd is) de nagel van de doodskist van chemiereus DuPont. Wie weet is producent en hoofdrolspeler Mark Ruffalo dat ook wel een beetje, want dit is al de tweede film waarin hij speelt en waarin de multinational er tamelijk bekaaid van afkomt. In 2014 was hij te zien in het onthutsende Foxcatcher waarin getoond werd dat slavernij nog altijd niet van de kaart is geveegd. En met Dark Waters hebben we een eco-drama dat qua onderwerp perfect in de lijn ligt van The Insider van Michael Mann en nog meer in dat van het bejubelde Erin Brokovich. Het succes van Dark Waters was iets minder, hoewel de film toch nog genoeg aandacht verzamelde om de aandeelmarkt van DuPont voor eventjes te doen kelderen, maar het waren vooral de Oscars die deze film links lieten liggen.

Alles draait rond PFOA, wat staat voor perfluoroctaanzuur. Een synthetische stof die vooral door DuPont al decennia geproduceerd wordt en in de keuken voor wonderen zorgt omdat het de basis vormt van teflon, waardoor je pannen niet gaan aanbranden. Een kleine kanttekening is evenwel dat het goedje voor kanker zorgt, maar door allerlei sluwe technieken (waarbij geld de voornaamste is) slaagde DuPont er steeds in om deze smeerlapperij uit de lijst van de gevaarlijke stoffen van het Environmental Protection Agency te weren. De overheid was er natuurlijk wel van op de hoogte, maar soms primeert de economie nu eenmaal op dat van de volksgezondheid en kan je niet anders dan denken aan het huidige PFOS-schandaal van 3M in Zwijndrecht. En toeval of niet, in Dark Waters heeft men het wel niet over Zwijndrecht, maar wel over 3M en wel over het feit dat deze multinational het niet al te nauw neemt met de gezondheid van de mens.

De film zelf is gebaseerd op een krantenartikel van Nathaniel Rich waarin men het heeft over de triomf van advocaat Robert Bilott (die je hier overigens kort in een cameo kan zien) en waarvan het productiebedrijf Participant Media via Todd Haynes de filmrechten opkocht. Marc Doyle, de CEO van DuPont, verdedigde zich door te stellen dat de film niet op feiten was gebaseerd en dat DuPont vanaf het begin in de rol van de vijand werd geduwd. Eventjes werd er gedacht om juridische stappen te ondernemen tegen de film, maar Doyle liet het voor wat het is en dacht dat door een proces deze kwestie alleen maar meer aandacht zou krijgen, en wat kun je als chemiefabrikant nu beter gaan doen dan alles rustig zijn gang te laten gaan?

Of dat nu een goede film oplevert? Enerzijds is Dark Waters een ontgoocheling omdat Todd Haynes achter het roer stond en je van hem meer verwacht dan een film over een waargebeurde milieuramp die niet verder gaat dan de clichés, hoewel we deze keer gelukkig gespaard blijven van ellenlange rechtbankscènes. Toch komt Dark Waters geen moment in de buurt van het op het Douglas Sirk-geïnspireerde Far From Heaven, de zeer eigenzinnige Bob Dylan-biopic I’m Not There of het alom bejubelde Carol terecht, drie films waarmee Haynes één van de meest innoverende krachten van de Hollywood-cinem werd. Veel heeft misschien te maken dat Robert Bilott buiten zijn heldhaftig werk eerder een grijze muis is. Mark Ruffalo vertolkt de man weliswaar met verve en bewijst hij hiermee nog maar eens dat hij één van de betere Amerikaanse acteurs van dit moment is, maar het personage van Robert Bilott is simpelweg een tikkeltje te saai voor het witte doek. Het grootste gemis is dan ook dat Haynes wel kan rekenen op een indrukwekkende cast met namen zoals Bill Pullman, Tim Robbins of Anne Hathaway maar er niets mee doet. Peperduur meubilair, maar wel zonder functie.

BEELD EN GELUID
Dit milieudrama kwam uit op WW Entertainment, wat eigenlijk een andere benaming is voor het vroegere EOne. Alles is verzorgd, maar daarmee is de kous dan ook af. De film zelf heeft een zeer geelachtige kleurentint wat het wat onrealistisch, en vooral saai maakt. De detailvoering is net met de hakken over de sloot, en voegt nauwelijks iets toe. De geluidsband is een DTS-HD MA 5.1 die zowel in het Frans als het Engels te beluisteren is, en op een track van Johnny Cash na, wordt er vooral veel gepraat...

EXTRA'S
Qua bonusmateriaal is het triestig gesteld. Drie korte filmpjes waar je niks kan van opsteken. In het vijf minuten durende Uncovering Dark Waters zie je hoe Ruffalo samenwerkte met de echte Robert Bilott en komen we wat meer te weten over de opnamelocaties. Ook The Cost of Being a Hero duurt vijf minuten en zien we wat Ruffalo deed qua voorbereidingswerk. Ten slotte is er ook nog The Real People waarin we in twee minuten de echte mensen zien die bij de zaak betrokken zijn en ook in de film voorkomen.

CONCLUSIE
Dark Waters vertelt het verhaal over het titanengevecht van advocaat Robert Bilott die ten strijde trok tegen chemiereus DuPont voor de productie van hun kankerverwekkende PFOA dat je terug kan vinden in je Tefal-pannen. Het resultaat is een eerder makke film die trouw blijft aan de clichés van het genre, maar gelukkig voldoende rechtgehouden wordt door een alweer indrukwekkende Mark Ruffalo.