FILM
De carrière van Hollywoodscenarist Peter Appleton (Jim Carrey) staat op de tocht wanneer de commissie McCarthy, op heksenjacht naar vermeende communisten, over zijn naam struikelt. Toegegeven, Appleton was in zijn studententijd inderdaad één keer op een bijeenkomst van een communistische mantelorganisatie, maar dan wel omdat hij achter een welbepaald meisje aan zat. Zijn nieuwste filmproject, waar hij zo mee had gehoopt door te breken, wordt geschrapt en iedereen bekijkt hem vanaf nu met de nek. Wanneer hij met een stuk in zijn kraag een eindje gaat rijden en pardoes een brug afrijdt, is hij door de schok zijn geheugen kwijt. Peter spoelt aan in het provinciestadje Lawson, waar hij door de uitbater van de lokale cinema, Harry Trimble (Martin Landau) wordt herkend als zijn in de Tweede Wereldoorlog vermiste zoon Luke. Het dorp, dat maar liefst 62 jonge mannen niet meer heeft zien terugkeren van het front, wil maar al te graag geloven dat de verloren zoon is weergekeerd, alhoewel het zeker voor Luke's verloofde Adèle Stanton (Laurie Holden), de dochter van de dokter (David Ogden Stiers), een schok is om hem terug in het rijk der levenden te begroeten. Met Lukes "terugkeer" gebeurt er iets merkwaardigs: de nog altijd niet afgesloten rouwperiode van na de oorlog schijnt eindelijk voorbij te zijn. Lukes vader Harry wil koste wat het kost zijn ter ziele gegane oude trots, The Majestic, een cinemagebouw, zijn oude glorietijd weer laten herleven. De bioscoop herrijst uit zijn assen, en wat betreft het sociale leven in Lawson wordt de draad terug opgepikt. Peters geheugen komt echter geleidelijk terug, en tegelijkertijd zijn daar ook weer de commie-jagers van McCarthy, die Appleton per sé voor de beruchte Waarheidscommissie schuld willen laten bekennen, alsook een deel andere vermeende communisten aan de schandpaal laten nagelen door Peter hun namen te laten noemen in ruil voor strafvermindering. Maar dat is niet wat Luke Trimble zou gedaan hebben.


Inderdaad, dit is nu die fameuze film waarin Jim Carrey eens een "andere" rol neerzet dan zijn ongeinige smoelentrekkerij, alhoewel hij het in het bijzijn van een pluchen aap toch niet kan laten om even de onderkant van zijn gebit te tonen. Mijn eerste confrontatie eertijds met Jim Carrey's acteerwerk was het lichtelijk onder dwang en tot het einde toe bekijken van The Mask, waarna het u niet zal verbazen dat ik de films van de heer Carrey derhalve maar heb gelaten voor wat ze zijn. Regelmatige samenwerking met regisseurs zoals de bijzonder on-grappige Farrelli-b(r)oertjes, plots om van te jammeren zoals Liar Liar en schmink-orgieën zoals The Grinch konden ons ook niet dadelijk bekoren, maar een samenwerking met regisseur Frank Darabont, die met The Green Mile en vooral The Shawshank Redemption alle critici op zijn hand heeft gekregen, leek ons zo'n onwaarschijnlijke combinatie dat we het toch wel eens met zijn eigen ogen wilden zien. Gelukkig blijft The Majestic mijlen ver verwijderd van de debiele ongein die Carrey gewoonlijk als zijn handelsmerk uitdraagt, en in een film als deze blijkt dat hij ook wel voldoende talent heeft om in ernstigere films te spelen. Voldoende, maar het druipt er niet af. Carrey zit erg ongemakkelijk in zijn rol, en alhoewel hij zijn best doet om zijn mondhoekspieren ten allen tijde dáár te plaatsen waar ze thuishoren, is hij dit soort acteren duidelijk niet gewoon. Dit in tegenstelling tot Martin Landau, die al van in het begin dadelijk de perfecte toon neerzet als de liefhebbende vader die zijn doodgewaande zoon terugvindt, Laurie Holden - bij de X-Philes beter bekend als de sinistere dubbel-agente Marita Covarrubias, en uiteraard de zeer talrijke cast die de sympathieke inwoners van Lawson inkleuren. Vergeleken met zijn vorige films speelt Darabont echter op veilig, en alhoewel hij een meester van de camera is en een mooie fotografie aflevert, is het scenario niet echt bijster origineel te noemen, zeker niet in vergelijking met zijn voorgangers. Het is wel een mooie solide feelgood-movie met een sterk romantisch tintje geworden, echter zo zoet en voorspelbaar als wat en met een happy end dat een zesjarige had kunnen verzinnen. Maar soit. In films als deze draait het vooral om de sfeer, in dit geval de nostalgie van de jaren '50, vermengd met een kleine aanklacht tegen de communisten-vervolgingen, die talrijke mensen werkzaam in de filmindustrie in de jaren '50 tot de bedelstaf hebben gedreven, een schandelijk stukje geschiedenis waar men nu nog altijd niet van over schijnt te zijn. De manier waarop één en ander geportretteerd wordt is echter nog niet half zo paranoïde als een doorsnee X-Files aflevering - go figure. Maar zo'n jaren 50-evocatie heeft altijd wel iets geinigs: de gedemodeerde hoeden, de old-timers, de kitcherige neon-uithangborden, zwart-wittelevisie in elk winkelraam... nu nog Nonkel Bob en Tante Terry en de illusie is perfect.


BEELD EN GELUID
Alhoewel noch voor het beeld, noch voor het geluid het onderste uit de kan is gehaald, zijn beide meer dan acceptabel te noemen. Eeuwige criticasters als we zijn toch enkele minpuntjes aanstippen: in vele scènes lijkt de kleur geel wat oververzadigd, maar met de kleuren is verder niets mis, getuige daarvan het feit dat de neon-lichtreclames aan cinema Majestic niet in het minste te lijden hebben van colour bleeding. De randen zijn alleen hier en daar wat te scherp, wat vooral maakt dat scènes met veel volk op erg vermoeiend overkomen. De Dolby Digital 5.1-track is van zeer goede kwaliteit, alhoewel het gebruik van de surround-kanalen en de subwoofer eerder aan banden werd gelegd. Voor zover ons is bijgebleven worden één keer alle registers opengetrokken, in de scène waarin Peter/Luke in Lawson wordt opgewacht door de arm der wet. De track brengt uitstekend de vele jazzy jaren '50-muziek tot haar recht, want de overvloed aan blaasinstrumenten klinken toch allemaal spot-on.


EXTRA'S
Het bonusmateriaal op deze disc is op zijn zachtst gezegd beperkt te noemen: naast cast en crew-informatie en een trailer, bevat de disc nog een kleine 10 minuten aan verwijderde scènes, en een volledige reel van de film "Sand Pirates Of The Sarara", die een paar keer wordt getoond in de hoofdfilm. Beide features ontbreekt het aan Nederlandse ondertiteling; enkel Engelse ondertiteling is voorzien, wat we tegenwoordig toch een kleine moeite vinden.

CONCLUSIE
Het mag al een prestatie op zich genoemd worden dat een film met Jim Carrey in de hoofdrol überhaupt bekijkbaar is; Frank Darabont leverde een aardig verhaal af met een redelijk voorspelbaar scenario, dito acteerwerk, dat echter het niveau van zijn twee vorige films niet haalt. Toch is The Majestic alles behalve een slechte film, op een meer dan redelijke manier op DVD gezet, echter zonder noemenswaardig bonusmateriaal.