Er wordt niet geschoten of gemoord in The Newsroom, tenzij in de nieuwsonderwerpen die worden behandeld, en nooit zie je geweld of bloed, want op nieuwsredacties gaat het er meestal vrij fatsoenlijk aan toe. Er wordt veel getetterd - de oneliners volgens elkaar tegen mitraillettesnelheid op - en de gesprekken over politieke en financiële onderwerpen hebben altijd een hoger niveau dan cafépraat. Dat betekent bijna automatisch dat The Newsroom zich op een publiek richt dat min of meer op de hoogte is van wat er zich in de politieke en financiële wereld afspeelt. Het is m.a.w. een nicheproduct dat je niet kan vergelijken met Game Of Thrones, Dexter of True Blood, om maar enkele TV-series te noemen waarvan wél ontelbare seizoenen zijn gemaakt. HBO gaat er prat op dat moeilijke televisie ook tot de mogelijkheden behoort, maar als puntje bij paaltje komt moet de zender zich gewoon naar de marktvoorwaarden schikken. In tegenstelling tot de makers van The Hour hebben bedenker Aaron Sorkin en z’n team toch nog groen licht gekregen om in schoonheid te eindigen en dus bestaat seizoen 3 uit zes afleveringen (seizoen 1 telde er 10, seizoen 2 nog 9). En om de finale toch de allures van een volwaardig seizoen te geven, is het tempo enigszins opgedreven en schuilt de spanning in een nieuwsitem à la Edward Snownden waardoor ACN-sterpresentator Will McAvoy zelfs bijna 2 maanden in de gevangenis belandt wegens zgn. spionage tegen de Verenigde Staten, én een vijandig overnamebod waardoor de nieuwszender dreigt te verwateren tot het zoveelste internetplatform met lichtvoetige en makkelijk verteerbare informatie voor een groot publiek.
 

Eigenares Leona Lansing en haar zoon Reese hebben de redactie altijd de hand boven het hoofd gehouden, ook al waren ze het niet altijd eens met de koers die hoofdredacteur Charlie Skinner, presentator Will McAvoy en eindredacteur MacKenzie McHale in de voorbije twee seizoenen hebben uitgestippeld, maar zij moesten dan ook altijd rekening houden met aandeelhouders die vooral op winst rekenden en die zich weinig aantrokken van geloofwaardigheid en kwaliteit. De discussie laait opnieuw op als tijdens de marathon van Boston een bomaanslag verschillende burgers het leven kost en nog een paar honderd gewond raken. Via Twitter steekt een storm van berichten op over wat er ter plekke is gezien en gehoord door omstaanders, maar Will McAvoy en MacKenzie McHale verdommen het om informatie uit te zenden die niet gedubbelcheckt is. CNN is er uiteraard als de kippen bij, maar ook Fox gaat in de ether en tot groot verdriet van Reese Lansing eindigt ACN op de vierde plaats in de kijkcijferrace. Dat CNN niet-gecheckte informatie heeft gebruikt die later met veel excuses moest worden teruggetrokken, is uiteraard belangrijk, maar niet voor de aandeelhouders en gezien precies op datzelfde moment blijkt dat Reese’s neef en nichtje - de tweeling van z’n oom die 45 procent van de aandelen in bezit krijgt op z’n 25ste verjaardag over exact 10 dagen - hun aandelenpakket aan een concurrent hebben aangeboden die zelf ook al 6 procent van ACN op de beurs heeft opgekocht – lijkt de toekomst van de nieuwzender allerminst rooskleurig en een herstructurering (qua personeel én beleid) onafwendbaar.

En de redactie raakt zelfs in een diepe crisis als researcher Neal van een onbekende informant een dossier van 27.000 pagina’s geheime - en gedeeltelijk zeer gevoelige - informatie in handen krijgt. Hij maakt de fout om de informant om extra bewijsmateriaal te vragen, want omdat het om classified information gaat, maakt hij zich op die manier medeschuldig aan spionage. Huisadvocaat Rebecca Halliday wijst Will McAvoy erop dat hij de Amerikaanse overheid op de hoogte moet brengen - wat Neal zelf al heeft gedaan - maar ook na een inval van het FBI en de in beslagname van het computermateriaal, weigert McAvoy alle medewerking, want hij rekent erop dat de autoriteiten een sterpresentator niet in de boeien zullen slaan. Volgens Rebecca Halliday is nog nooit een Amerikaanse journalist onder de geldende spionagewet veroordeeld en dat sterkt Will McAvoy in z’n overtuiging, maar na een hoorzitting en een rechtszaak zit hij wel degelijk in de gevangenis op beschuldiging van smaad aan het adres van de rechtbank. Researcher Neal heeft de benen genomen richting Venezuela en MacKenzie McHale ziet haar aanstaande huwelijk met Will McAvoy letterlijk in het water vallen...

Als u tijdens de beide eerdere series al op het puntje van uw stoel zat, dan kijkt u deze zes afleveringen beslist in één ruk uit, want de spanning was nooit zo groot als in dit derde seizoen. Het Boston-incident wordt aangegrepen om aandacht te besteden aan de druk die op nieuwsredacties ligt in tijden van Facebook en Twitter, want om de allereerste te zijn wordt de verleiding groot om niet-gecheckte informatie van amateurs toch uit te zenden. Zo ver is het in de praktijk nog niet - toch niet bij bedrijven die een foutloos parcours willen (blijven) rijden - maar de druk is hoog en als je zoals sommige nieuwsdienstprogramma’s van de VRT de deur openzet voor Twitter en gelijksoortige fenomenen (zgn. om de tools van het jonge publiek te integreren), dan ben je wel aardig op weg om de professionele informatiegaring minstens gedeeltelijk te vervangen door die van amateurs en gewone burgers, waarbij het aartsmoeilijk wordt om realiteit, emotie en bewuste beïnvloeding van elkaar te scheiden. In Amerika gebeurt dat al, want daar moet alles wijken voor winst en marktaandeel en sinds men er nieuwsuitzendingen gewoon shows noemt, is de grens tussen fictie en werkelijkheid flink opgeschoven.

Het Snowden-item legt dan weer de vinger in een andere wonde, nl. het recht van de burger op informatie over het doen en laten van de overheid. In dit geval gaat het om door de CIA bewust georganiseerde desinformatie waardoor in een derdewereldland meer dan dertig mensen bij rellen om het leven zijn gekomen. De documenten daarover zijn top secret en wie ze wereldkundig maakt kan worden vervolg wegens spionage en beschadiging van de goed naam van de Verenigde Staten, terwijl het in werkelijkheid om een illegale actie van een overheidsinstantie gaat die de Amerikaanse grondwet met de voeten treedt. De manier waarop Aaron Sorkin en z’n team het onderwerp aanpakken lijkt misschien zwaar overdreven, maar waar zou klokkenluider Edward Snowden zitten, denkt u, indien hij niet de benen richting Moskou had genomen? Je kan de man een spion en een verrader noemen, maar misschien was het zijn enige bedoeling om de democratie in z’n land veilig te stellen door erop te wijzen dat Amerikaanse overheidsdiensten systematisch de grondwet schenden? In The Newsroom loopt het onderwerp uiteindelijk met een sisser af, maar het kost het hoofdpersonage, nl. de klokkenluider, wel z’n kop. Geen goed vooruitzicht voor Edward Snowden…

Sterkhouder van The Newsroom is de vloed van oneliners die de betrokkenen aan de lopende band uit hun mouw schudden: satirisch, spottend, intelligent, maar vooral ook zeer grappig, al ligt het niveau vaak zeer hoog en soms zelfs te hoog voor niet-Amerikanen die (meestal) niet op de hoogte zijn over politieke en financiële kwesties die nooit de internationale pers halen. Maar laat dat de pret niet bederven, want het gaat vaak over niet meer dan een paar seconden die niet belangrijk zijn voor de hoofdverhaallijnen.

De acteerprestaties zijn opnieuw van heel hoog niveau. Jeff Daniels (Looper, 2012) rijdt een feilloos parcours, maar dat geldt ook voor de ondertussen 78-jarige (!) Jane Fonda (On Golden Pond, 1981), Emily Mortimer (Transsiberian, 2008), Sam Waterston (The Great Gatsby, 1974), John Gallager Jr. (Olive Kitteridge, 2014) en Thomas Sadoski (Wild, 2014). Een uitstekend acterende Alison Pill herinnert u zich beslist nog uit Milk (2008) of Snowpiercer (2013) en Olivia Munn (Magic Mike, 2012) bewijst dat ze ook in een intelligente en moeilijke serie haar mannetje/vrouwtje kan staan.