SERIE
Bij het aantreden van de democratische president Garrett Walker (Michel Gill) voelt majority whip Frank Underwood (Kevin Spacey) zich gepasseerd, want hij had minstens op de post van Buitenlandse Zaken gehoopt. Een majority whip is overigens vergelijkbaar met een fractievoorzitter, die bij een stemming ervoor moet zorgen dat de neuzen van alle stemgerechtigden van de meerderheidspartij in dezelfde richting staan, maar dan in het Amerikaanse tweepartijensysteem; omdat in onze contreien meestal de partijdiscipline over de coalitiepartners heerst, is een dergelijke functie eigenlijk onvergelijkbaar met eender welke functie hier. Maar we wijken af. Frank Underwood is een regelrechte machiavellist, die na deze nederlaag besluit dat hij wraak wil. Hij speelt één voor één zijn tegenstrevers tegen elkaar uit, en gaat daarbij - vaak ook letterlijk - over lijken, al dan niet geholpen door zijn acoliet Doug Stamper (Michael Kelly), de man die achter de schermen zijn handen moet vuil maken. De eerste die er aan moet geloven is Michael Kern (Kevin Kilner), de man die Buitenlandse Zaken van hem heeft afgesnoept. Zelf maakt Frank geen schijn van kans voor de post, maar hij weet er wel voor te zorgen dat in de plaats van Kern de door hem meer manipuleerbare Catherine Durant (Jayne Atkinson) het ambt waarneemt.

 

En dat is nog maar het begin. Frank moet op last van de president een onderwijshervorming tot stand brengen, maar hij jaagt de vakbonden tegen zich in het harnas, en er breekt een landelijke lerarenstaking uit. Alleen door een paar vuile trucs kan hij Marty Spinella (Al Sapienza), de vakbondsleider die tot de staking had aangezet, in diskrediet brengen. Om zijn greep op zijn partijgenoten te verstevigen, begint Frank een relatie met een naïef maar veel te ambitieus reportertje-van-niks, Zoe Barnes (Kate Mara), die elke scoop die Frank haar voert, breed in de pers uitsmeert, waardoor haar eigen soortelijk gewicht op de redactie van de Herald Tribune stijgt - zo zeer zelfs dat ze haar ontslag geeft omdat haar ambities tot boven het plafond van de Tribune uitgroeien - maar elk exclusief stukje insider information is voor Frank alweer een manier om een tegenstander onderuit te halen. Zo lekt hij een vroegtijdige versie van de onderwijshervormingswet, met (naar Amerikaanse normen) wel érg linkse standpunten, alleen maar om zijn tegenstanders voor schut te zetten. Het is overigens een feit dat Zoe zich gewillig door Frank laat misbruiken: het decolleté dat ze presenteert op de avond waarop zij bij hem komt aanbellen, laat qua haar intenties geen ruimte voor interpretatie (ik zal een screenshot toevoegen als bewijs). Franks vrouw Claire (Robin Wright), die perfect van de scheve schaats van haar man op de hoogte is, moedigt hem zelf aan om niets of niemand te ontzien in zijn spurt naar de top van het politieke bestel.

 

Claire werkt zelf voor een schimmige NGO, het ClearWater Initiative, waarbij ze regelmatig dezelfde lobbyisten over de vloer krijgt als haar man, zoals Rémy Danton (Mahershalalabaz Ali), een voormalige kabinetsmedewerker van Frank die voor de lokroep van het grote geld heeft gekozen en werkt voor SanCorp, een bedrijf dat fossiele brandstoffen tracht aan te prijzen. Claire is al een even niets ontziend kreng als haar man, en ze draait er haar hand niet voor om om de helft van haar personeel zonder boe of ba de laan uit te sturen als het haar politiek beter uitkomt.

 

Een knoert van een politiek schandaal loert echter om de hoek: een congreslid uit Pennsylvania, Peter Russo (Corey Stoll), die worstelt met een drank- en drugsprobleem, wordt onder invloed achter het stuur van de wagen aangehouden met in zijn gezelschap een prostituée, Rachel Posner (Rachel Brosnahan). Frank kan de hoofdcommissaris van politie zodanig bewerken dat er geen officiële klacht tegen Russo volgt, met als gevolg dat Frank de man helemaal in zijn macht heeft, terwijl hij zijn hand op het deksel van de doofpot houdt. Eerst moet Russo slikken dat de sluiting van een scheepswerf in zijn kiesdistrict tienduizenden banen doet smelten als sneeuw voor de zon. Als hij daarna een gooi doet naar het gouverneurschap van de staat, krijgt hij ogenschijnlijk alle steun van Frank - ook om zijn drankprobleem onder controle te houden. Frank heeft echter een veel diabolischer plan in gedachten waarmee hij zijn eigen ambities kan bevredigen, dat véél verder reikt dan een gouverneurschap van een staat, en waarvoor Russo's ambities moeten sneuvelen als collateral damage. Zoe krijgt echter lucht van het plannetje en bindt samen met twee ex-collega's, Janine Skorsky (Constance Zimmer) en Lucas Goodwin (Sebastian Arcelus), de strijd aan tegen Frank Underwood. Maar van zo'n tegenstanders, daar blijf je beter van af als je leven je lief is...

 

Naast Orange Is The New Black is House Of Cards het tweede paradepaardje waarmee videostreamingdienst Netflix zich op de markt heeft weten te zetten. House Of Cards is een vrij geïnterpreteerde remake van het Britse origineel, waarbij de actie wordt verplaatst van Downing Street naar de cenakels van het Amerikaanse Capitool. Om de reeks een duwtje in de rug te geven, werden regisseurs als David Fincher en Joel Schumacher ingehuurd voor de lancering, en met de (intussen na een reeks seksschandalen bij het publiek in ongenade gevallen) acteur Kevin Spacey beschikt de reeks over een lead die moeiteloos de meest eigengereide sociopaat in de Amerikaanse politiek kan spelen (in het werkelijke leven zou zoiets uiteraard nóóit kunnen gebeuren). Al in de eerste aflevering meent Frank, op een moment dat niemand toekijkt, dat het beter is om de net overreden hond van de buren eigenhandig uit zijn lijden te verlossen dan om het dier nog een kans te geven, en hij is er bovendien stellig van overtuigd dat hij een goede daad heeft verricht.

 

We worden bij die gelegenheid ook onmiddellijk deelachtig aan de aparte vertelstijl die in House Of Cards gehanteerd wordt: Frank Underwood doorbreekt voortdurend de vierde muur, en richt zijn blik rechtstreeks in de camera, waarbij hij ons, de kijkers, duiding geeft bij de motieven van zijn dubieuze acties. Meteen is deze manier van vertellen een grote troef om ons, niet-Amerikanen, deelachtig te maken aan het Amerikaanse politieke systeem, want als er iets niet duidelijk is voor de buitenwereld, dan geeft Frank daar graag hoogstpersoonlijk een woordje uitleg bij. Frank is een complexe persoonlijkheid, die in zijn vrije tijd graag met zijn Playstation middels ultragewelddadige videospelletjes tegenstanders aan gort schiet. Als hij al in een god gelooft, dan meent hij dat hij dat zelf is. Zijn enige zielsverwant is zijn vrouw, die net als hij bereid is om alles in het leven op te offeren op het altaar van hun tomeloze ambitie. Niet alleen is er in het gezin Underwood geen plaats voor kinderen - Frank háát ze, zoals blijkt uit een scène waarin de twee kinderen van Russo noodgedwongen op zijn kabinet verblijven - maar al evenmin voor mededogen, rechtschapenheid of kortweg eender welke vorm van menselijke schaamte. De rest van de cast speelt op hoog niveau, met Corey Stoll als getormenteerde alcoholicus als uitschieter, maar toch worden ze één voor één, zowel in het verhaal als qua acteerwerk, platgedrukt door Spacey.

 

House Of Cards is met andere woorden opnieuw zo'n televisiereeks met bioscoopkwaliteiten, waarvan de speelduur net een pluspunt is omdat deze toelaat de personages als volwaardige karakters van vlees en bloed af te schilderen? Kritiek? De Amerikaanse politiek wordt wel héél eenzijdig afgeschilderd als een poel des verderfs waar de ons-kent-onsmentaliteit en persoonlijke rancunes hoogtij vieren; en waar rook is, is vuur, maar de manier waarop hier de opeenvolging van politieke koehandels wordt beschreven, neigt soms naar het karikaturale. House Of Cards is hard en compromisloos in de manier waarop het het Amerikaanse politieke bestel tot op het bot uitkleedt. Kwatongen beweren zelfs dat het negatieve imago van Washington dat in de reeks werd opgehangen - Frank Underwood is van democratische signatuur - ten dele verantwoordelijk was voor de foertstemmers die fictie verwarren met werkelijkheid en soortgelijke machinaties meenden te ontwaren in de manier waarop de democratische presidentskandidate Hillary Clinton haar rivaal Bernie Sanders heeft kaltgestellt, met de gekende gevolgen voor haar eigen campagne.

 

BEELD EN GELUID
Zoals veel recenter reeksen is ook House Of Cards digitaal geschoten en afgewerkt. Wat onmiddellijk opvalt, is dat de production designers gekozen hebben voor een donker, grauw palet. Franks huis ziet er haast steriel uit, zonder het minste spoortje van levendige kleuren. Ook in andere scènes zijn de kleuren vaak somber en hard, zoals in het bejaardentehuis waarin Peter Russo zijn moeder gaat opzoeken. De vele mondaine feestjes waarop de beau monde van Washington aanwezig is, worden opgesmukt door veel klatergoud en tinten van sepia. De beeldtransfer is echter meer dan voldoende scherp, met voldoende oog voor detail, maar misschien hier en daar een klein beetje artefacts in de buurt van zonneblinden en dergelijke. Eigenlijk sluit het beeld erg aan met wat u van David Fincher gewoon bent. Het beeldformaat is het ietwat ongebruikelijke 2.00:1. De DTS-HD MA 5.1-geluidstrack is redelijk goed voor een voornamelijk dialooggedreven reeks waarin vooral veel geluld wordt over politiek. Feestjes, het geroezemoes bij de inauguratie van Walker, het protest van de stakende leerkrachten, of de koele ambiënte geluiden wanneer Frank zijn favoriete ribbetjesrestaurant frequenteert om 9 uur 's morgens (!) zijn allemaal piekfijn in orde. Een dikke rode kaart echter voor de kutverpakking, waarbij de schijven in een soort van mapje zitten waar ze nauwelijks zonder kans op beschadiging uit geraken!

 

EXTRA'S
De extra's zijn niet verder geraakt dat de fase van een parlementaire ad-hoc commissie. Met andere woorden: ze hebben een eersteklas begrafenis gekregen.

 

CONCLUSIE
Koop mijn Blu-ray of ik laat mijn chauffeur uw knieschijven breken, zou Frank Underwood zeggen. U moet deze onverbeterlijke narcist aan het werk gezien hebben om het te geloven. Met aanschaf van de Blu-ray dekt u zich alvast in tegen een eventuele verwijdering van House Of Cards van Netflix, nu de heksenjacht op Kevin Spacey losgebroken is - de man in inmiddels van de billing van Ridley Scotts All The Money In The World afgevoerd en vervangen door Christopher Plummer.