FILM
Het is niet omdat Roger Corman de koning van de B-film is dat hij niet in staat is een productie af te leveren die de vergelijking met een A-film kan doorstaan of zelfs overtreffen. Dat bewijst immers The Masque Of The Red Death, een atmosferische prent uit Cormans Edgar Allan Poecyclus die zijn voorliefde voor exploitatie, psychologische angst en geweld koppelt aan een verrassend knappe productiewaarde en een scenario met filosofische inslag.

De plot kiest de duisterste regionen van de middeleeuwen als zijn setting en opent met de aankomst van de Rode Dood in een arm boerendorp, die een oud besje meegeeft dat hij de onderdrukte bevolking uit zijn lijden zal verlossen. De tirannieke, sadistische prins Prospero ziet de boodschap als een roep tot revolutie en brandt het dorp plat. Als trofee neemt hij de mooie Francesca mee naar zijn kasteel, waar ze haar vader en haar geliefde tegen elkaar om hun leven zal moeten zien vechten. Dit spektakel maakt deel uit van een reeks feestelijkheden die de decadente adelen in de burcht moeten vermaken terwijl de Rode Dood buiten de kasteelmuren de bevolking decimeert. De wrede Prospero, een duivelaanbidder die ervan geniet zijn gasten te vernederen, plant een somptueus gemaskerd bal als climax van het bacchanaal om de overwinning van de adel op de dood te vieren. Maar in zijn hoogmoed heeft de prins niet door dat de gewiekste Rode Dood zich al onder hen bevindt.



Met het oorspronkelijke kortverhaal van Poe heeft The Masque of the Red Death op de notie van een wrede prins en een onstopbare Rode Dood weinig meer te maken. Scenaristen Charles Beaumont en R. Wright Campbell lenen zelfs meer plotelementen uit een ander Poeverhaal, Hop-Frog, dat nagenoeg onveranderd als een belangrijke nevenlijn voorkomt in de film. De schrijvers smeden niettemin een meeslepend relaas dat enerzijds de beklemmende sfeer van de macaberste aller Amerikaanse auteurs prachtig evoqueert en anderzijds tegemoet komt aan de schreeuw om banale horror van de jonge bioscoopganger anno 1964. De dialogen klinken archaïsch en pompeus maar passen perfect in de middeleeuwse setting en geven de acteurs ampel de kans hun tanden op zijn meest venijnig in de woorden te zetten. Horroricoon Vincent Price levert dan ook een van zijn meest memorabele vertolkingen af als de duivelse prins Prospero. Met een sardonische blik en een hautaine attitude creëert Price een slechterik die zijn plaats verdient in het pantheon van laakbare schurken. Hazel Court geeft hem goed weerwerk als de zuster die haar ziel aan Satan verkoopt terwijl Jane Asher goed contrasteert met dit duivelse duo als de maagdelijke Francesca. De nevencast krijgt weinig omhanden buiten het spelen van de occasionele stereotiepe held of de weerbarstige landbouwer. Uitzondering vormt 'Hop-Toad' (sic) Skip Martin, wiens wrakende subplot de kijker veel plezier verschaft.

In tegenstelling tot andere producties van American International Pictures profiteerde The Masque of the Rad Death van een lange shoot. Maar liefst vijf weken trok Corman uit om beelden te schieten voor wat zijn meesterwerk zou worden. Dit kon hij omdat hij in Engeland draaide en zo Britse filmsubsidies op zak stak. Ook de voorwaarde die daaraan verbonden zat – het inhuren van Britten op cruciale crewposities – gebruikte Corman ten voordele. Verantwoordelijke voor de fotografie werd de jonge Nicholas Roeg, wiens geïnspireerde widescreenbeelden vol kleur en contrast de prent een unieke look geven. Voor de decors kon Corman dan weer een beroep doen op afdankertjes van de luxueuze Becket-set, die de prent een grandeur gaven die andere Poe-adaptaties niet konden voorleggen. Cormans regie gaat overigens niet verloren in die grandeur, want hij filmt het verhaal met de zekere hand van een uitmuntende cineast. De beelden sleuren je dan ook zonder mededogen de intrigerende plot in en mixen subversieve boodschappen met subliminale manipulaties.

Voor man die er steeds prat gaat op zijn populisme is Corman daarenboven verrassend kunstig bezig in The Masque of the Red Death. Oorspronkelijk stond de film zelfs in ’60 of ’61 al op zijn planning, maar omwille van duidelijke parallellen met nota bene Ingmar Bergmans Zevende Zegel koos Corman ervoor de prent enkele jaren uit te stellen. Dat The Masque of the Red Death zelf ook een referentiepunt werd voor andere filmmakers kan je nog het best zien in de vroege Engelstalige carrière van Roman Polanski, wiens Fearless Vampire Killers, Rosemary's Baby en Macbeth allen direct of indirect refereren naar de Cormanfilm, die ruim veertig jaar na de eerste release nog altijd even indrukwekkend en vernieuwend oogt. Een B-film is The Masque Of The Red Death dus beslist niet.



BEELD EN GELUID
Het is een aangename verrassing om op een budgetrelease als The Masque Of The Red Death zo'n knappe beeldtransfer te vinden. Het contrast is van een uitstekend niveau, de scherpte meer dan behoorlijk en de – niet gerestaureerde – print voor een film van deze leeftijd opmerkelijk gaaf. Het meest in het oog springt echter het prachtige kleurenpalet, dat de breedbeeldcomposities in vurig detail op het netvlies brandt. Grain is een constante op de print, maar stoort nooit. Ook de mono soundtrack overstijgt ruimschoots de middelmaat. De mix is quasi perfect, terwijl zowel muziek als dialogen extreem helder worden weergegeven. Een pluim voor het dvd-team dus!

EXTRA'S
De Rode Dood heeft blijkbaar toegeslagen op de bonussectie, want die is onbestaande.

CONCLUSIE
The Masque Of The Red Death is zonder twijfel de beste Edgar Allan Poe-adaptatie die ooit het zilveren scherm heeft gesierd. Een knappe regie en een literair scenario worden ondersteund door een visueel festijn aan kleuren en decors en een memorabele centrale rol van Vincent Price. De audiovisuele kwaliteit op dvd is bovendien van het hoogste niveau. Enige minpunt is het ontbreken van extra's.