FILM
Motherfuckers aller landen, verenigt u! John McClane is terug en ditmaal staat hij klaar om de ochtendspits van Moskou te herschapen in een schroothoop. Een duidelijk ouder geworden en verbitterde John krijgt te horen dat zijn zoon Jack (Jai Courtney) in Rusland terecht moet staan als terrorist, samen met de omstreden politicus Yuri Komarov (Sebastian Koch). Die wordt geviseerd door de minister van binnenlandse zaken, Chagarin (Sergey Kolesnikov) omdat Komarov bewijzen kan leveren dat hij en Chagarin door hun geklungel de meltdown van Tsjernobyl hebben veroorzaakt. Net wanneer John in Moskou arriveert, pleegt terrorist Alik (Rasha Bukvic) een bomaanslag op de rechtbank. Hij is ingehuurd door Chagarin met als enige doel het dossier dat Komarov tegen hem heeft in te pikken, en alle middelen zijn daartoe geoorloofd - het mag een centje kosten. Jake biecht aan zijn vader op dat hij op de loonlijst van de CIA staat en Komarov om diezelfde reden - het dossier in handen krijgen - tracht te beschermen. Komarovs dochter Irina (Yulia Snigir) blijkt echter van kamp veranderd te zijn en mee te heulen met Alik. Blijkbaar staat er iets veel groters op het spel dan Chagarins onbetekenende carrière, want nogal wat andere personages houden er een dubbele of driedubbele agenda op na...

 

A Good Day To Die Hard werd door de critici genadeloos neergesabeld als een halfslachtige poging om de populariteit van John McClane nog tot aan zijn pensioenleeftijd uit te melken. De films hebben allang niet meer het cachet van de eenzame rookie cop die op zijn eentje een groep terroristen vermorzelt zoals in het geroemde origineel, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat het bon ton is om op de Die Hard-franchise te kappen, want exact dezelfde kritiek werd geuit bij de release van Live Free Or Die Hard, het vierde deel uit de franchise, dat in de ogen van diezelfde critici plots weer wél genade kan vinden, alhoewel het een feit blijft dat de actie in deel 5 klein bier is tegen McClane die een straaljager doet neerstorten in deel 4. De schaal moet telkens vergroot worden: na een torengebouw, een luchthaven, New York, en de hele Amerikaanse staat kon het bijna niet anders dan in dit vijfde deel McClane internationaal moest gaan. Waarschijnlijk zal deel 5 met meer mededogen beoordeeld worden als straks deel 6, Die Hardest, in de bioscopen opduikt, waarin naar verluidt McClane sushi gaat maken van de Japanners.

Maar ik word eerlijk gezegd een beetje moe van het geweeklaag van nostalgici die vinden dat het na de eerste film alleen maar bergaf is blijven gaan. Bruce Willis wordt al wat ouder maar wordt nog steeds voor vol aanzien, getuige zijn recente rollen in films als GI Joe 2, The Expendables 2 en Red, waarvan straks in de bioscopen ook al een sequel verschijnt. Zelfs dit vijfde deel is nog een amusant actiespektakel waarbij het aantal kogelinslagen per minuut belangrijker is dan de plot of de dialogen, en waarbij Bruce Willis weer eens voor de komische noot mag zorgen; in de scène waarin hijzelf, zijn zoon en Komarov trachten het hotelgebouw binnen te dringen, en Jack al begint te saliveren bij het idee om zich schietend een weg naar de ingang te banen, komt ouwe rot John met een veel eenvoudiger idee op de proppen: hij stopt de bewakers gewoon wat harde Amerikaanse valuta in de hand, en de zaak is geklaard. Regisseur John Moore kent duidelijk zijn vak, getuige daarvan wat één van de meest spectaculaire series auto-ongevallen in de recente filmgeschiedenis moet zijn, én een al even spectaculaire helikoptercrash. Men heeft bovendien de film rond de 100 minuten weten te houden, wat zeker geen slechte keuze is om de actie gebald te houden. Er ontbreekt echter wat chemie tussen Willis en Jay Courtney, die bezwaarlijk als zijn zoon kan doorgaan, en niet kan tippen aan Mary Elisabeth Winstead. De extended-versie van de film is feitelijk eerder een verslechtering dan een verbetering, waarbij het abrupte einde een stoorzender is.

 

BEELD EN GELUID
De film slaat een veel donkerdere toon aan dan zijn voorgangers: het geheel ziet er meer gritty uit, en vooral de tweede helft van de film die zich afspeelt in Tsjernobyl zou even goed in een riool geschoten kunnen zijn. Of deze visie van John Moore iets heeft bijgedragen aan de artistieke kwaliteiten van de film laat ik even in het midden, maar de film kijkt minder makkelijk dan de vier andere delen. Weliswaar zijn de details goed en scherp te onderscheiden, echt helder wordt het beeld nooit, en de kleuren zijn grijs en grauw. Maar aan de transfer zal het niet liggen: deze is rauw en compromisloos, echter vrij van fouten. Een grote plus kunnen we toekennen aan het feit dat er niet met ruisonderdrukking of edge enhancement is gewerkt om de ongepolijste look van de film trachten te maskeren. De DTS-HD MA 7.1-track is even hard en meedogenloos: de geluiden knallen ongeveer de hele film lang alle kanten uit en de subwoofer doet de ramen bijna uittrillen. Het geluidsdesign van deze film moet een feest geweest zijn voor de betrokken geluidstechnici: brekende ruiten, kogelinslagen, een volledig opgetuigde aanvalshelikopter die niet dadelijk ergens rustig in een hoekje geparkeerd staat, hectische achtervolgingen op de ring rond Moskou... het houdt maar niet op. Naar mijn mening staat de dialoog - in zoverre deze in een Die Hard-film van belang is - echter te stil in verhouding, wat ik in de score zal incalculeren.

 

EXTRA'S
A Good Day To Die Hard is voorzien van een aardige hoeveelheid extra's, en overtreft wellicht in kwantiteit alle vorige delen. Een audiocommentaar zou dan vanzelfsprekend zijn, en regisseur John Moore en zijn assistent Mark Cotone leveren goed werk af, zij het dat de track alleen maar op de extended cut slaat. Van de 7 verwijderde scènes(14:28) onthouden we vooral de andere manier waarop John McClane in het verhaal wordt geweven. De meest substantiele extra is echter zonder discussie de documentaire Making It Hard To Die (1:00:22), een werkstuk in 15 delen waarin zowel productwerk zoals de vele stunts als post-productiewerk zoals het bijstellen van de kleurfilters worden getoond. Er worden bijdragen geleverd door iedereen, tot en met het personeel in de cafetaria, en deze boutade mag u voor één keer eens letterlijk nemen. Anatomy Of A Car Chase (26:12) is een verdiende en relevante toevoeging bij de spectaculaire ontsnappingsscène waar de film mee opent, en waarin makkelijk een paar honderd auto's totaal de vernieling in worden gereden. De vader-zoonrelatie komt niet zo goed tot uiting in de film, vandaar misschien dat Two of a Kind (8:00) maar acht minuten duurt. In Back in Action (7:06) zijn we getuige van de triomfantelijke terugke... nou ja, de terugkeer van John McClane op het bioscoopscherm, en in The New Face of Evil (6:57) mogen de drie voornaamste schurken uit de film hun personage komen belichten. Dan volgen er drie pre-visualisatiescènes (11:36) in CG-animatic, waarvan er ééntje de uiteindelijke cut van de film niet heeft gehaald. Op het zelfde elan wordt voortgeborduurd in 16 VFX sequenties (5:35) waarin enkele sleutelscènes worden voorbereid. Vijf sequenties worden dan nog eens in storyboardvorm (7:12) weergegeven, waarbij u de keuze hebt tussen het zelf doorbladeren met de afstandbediening of een automatische afspeelfunctie. Daarna krijgen we een galerij met conceptuele schetsen (10:47), twee theatrical trailers (3:30) en tot slot als toetje een "Maximum McClane" montage (3:16) waarin we 's mans hoogtepunten uit alle films uit de franchise tegen een sneltempo te zien krijgen.

CONCLUSIE
De kritieken op de (voorlopig?) laatste film uit de Die Hard-franchise zijn nodeloos hard, want A Good Day To Die Hard is méér dan te pruimen. Op het iets te luide geluidsniveau na is deze disk technisch uitstekend, en ook de bonussectie kan zich in positieve zin onderscheiden.