FILM
Meg Altman (Jodie Foster) heeft net een nare scheiding achter de rug, waarbij haar ex, de steenrijke farmareus Stephen Altman (de Belgische acteur Patrick Bauchau) heeft liggen smossen met een vrouw die niet zijn wettelijke eega was. Samen met haar dochter Sarah (Kirsten Stewart) trekt ze een kast van een huis in Manhattan  in- pappie betaalt toch de alimentatie - en het huis blijkt onder meer over een panic room te beschikken, een kamer waarin de inwoners zich kunnen verschuilen als er inbrekers komen. En de eerste nacht is het al prijs: drie niet al te snuggere dieven verschaffen zich toegang tot het huis. Eéntje is Junior (Jared Leto), de kleinzoon van de vorige eigenaar, die er pertinent van overtuigd is dat opa in het huis nog zijn erfenis van drie miljoen dollar heeft verstopt voor zijn kleinkinderen en de fiscus. Hij heeft de technicus die de panic room heeft geïnstalleerd onder de arm genomen, Burnham (Forest Whitaker), die principieel tegen geweld is, alsook huurmoordenaar Raoul (Dwight Yoakam), die vooral op missie is om alle potentiële tegenstand af te knallen.




Meg en Sarah kunnen zich op tijd in de panic room terugtrekken, maar dan begint pas het dodelijke kat-en-muisspelletje. De safe van de oude eigenaar bevindt zich namelijk in de kamer, en daar wordt de situatie van de weeromstuit meer precair omdat Sarah dringend insulinespuitjes tegen diabetes nodig heeft, spuitjes die buiten de kamer liggen.




David Fincher heeft met Panic Room een film afgeleverd die qua spanning kan wedijveren met zijn eigen Se7en. De film speelt zich vooral 's nachts af, en de donkere en beperkte setting zorgt ervoor dat voornoemde spanning nog wat extra wordt opgedreven. De eenvoudige opzet is in zijn uitvoering briljant, en wanneer halverwege de mise-en-scène compleet wordt omgedraaid - de inbrekers verschansen zich in de panic room met Sarah als gijzelaar - rolt het verhaal weer in een compleet andere dynamiek. Jodie Foster heerst over de film, maar ze krijgt dan ook van Fincher dankbaar materiaal om mee te werken. De regisseur brengt bovendien een visueel aangename film waarin de camera traag van de voorkant van het huis naar de achterkant en terug beweegt, schijnbaar dwars door muren en gebruiksvoorwerpen heen. Ook de inbrekers zijn goed gecast, met de half hysterische Jared Leto op kop. Enige minpuntje aan de film is Kristen Stewart die toen ook al niet kon acteren.




BEELD EN GELUID
Panic Room is uitgebracht op het Spaanse label Resen. Voor wie dit label niet kent: door een loophole in de copyrightwetgeving brengt dit label allerlei films uit waarvoor in Spanje de rechten zijn vervallen, en aangezien we in de EU vrij verkeer van goederen en diensten hebben, is het een kleine moeite om deze films via legale weg te importeren. Panic Room is zo'n titel waarbij we op een release van Sony waarschijnlijk moeten wachten tot sint-juttemis, dus is deze film ideaal importvoer. De transfer valt zeker mee als je die met de dvd vergelijkt: de kleuren zijn donker en vooral de scènes in de panic room laten een onnatuurlijke groene schijn op de huid achter. Toch is er nog voldoende ruimte voor scherpte, maar de details gaan (bewust?) wat verloren. De shots waarbij David Fincher onder meer doorheen gebruiksvoorwerpen filmt, of macro-opnamen maakt van het cement dat tussen de voegen afbrokkelt, zijn geweldig en tillen Panic Room naar een hoger niveau. Er is een Engelse DTS-HD MA 5.1-track voorzien die lekker claustrofobisch klinkt en onder meer met het gevoel van richting speelt wanneer de mensen buiten de kamer trachten af te luisteren wat er binnen de kamer wordt bekokstoofd en vice versa. Al bij al een prijzenswaardige track. Er zijn onder meer Engelse ondertitels aanwezig.




EXTRA'S