FILMS
Paddington
Veertig jaar geleden bezocht een ontdekkingsreiziger, Montgomery Clyde (Tim Downie) de diepste hellekrochten van Peru en stootte daar op een echtpaar beren die hij Pastuzo (Michael Gambon) en Lucy (Imelda Staunton) doopte, en die in de kortste keren verslingerd waren aan zijn aardbeienmarmelade. Bij zijn terugreis drukte hij de beren op het hart dat er altijd voor hen een plaatsje in Londen zou zijn...




... en veertig jaar later is het dan zo ver: nadat Pastuzo is verongelukt bezweert Lucy hun jonge protégé, voor wie ze niet meer kan zorgen, om illegaal op een schip naar Londen te migreren, gewapend met een valies vol marmeladepotten en een rood hoedje dat Pastuzo van de ontdekkingsreiziger cadeau heeft gekregen. De beer, die heeft leren praten door een cursus Engels-op-vinylplaat, merkt dat Londen heel wat minder gastvrij is dan hij zich had ingebeeld. Uiteindelijk belandt hij eenzaam op een platform van Paddington Station. Als de familie Brown in zeven haasten over het perron passeert meent vader Henry (Hugh Bonneville) dat het alweer een zwerver is die wat van hen nodig heeft; moeder Mary (Sally Hawkins) is echter vertederd door het diertje en belooft om de pratende beer minstens één nachtje in huis te nemen, zodat hij in alle rust op zoek kan gaan naar de ontdekkingsreiziger. Het beertje wordt ter plekke Paddington (Ben Whishaw) gedoopt - zijn berennaam is te moeilijk om uit te spreken - en het beestje mag op de zolder blijven logeren. Vader Brown, een verzekeringsagent, ziet de bui hangen en belt net op tijd naar zijn maatschappij om de polis op te trekken, want binnen de kortste keren richt het goedbedoelende diertje in zijn naïviteit een ravage aan.




Paddington wordt de held van de dag als hij bij Mr. Gruber, een joodse expert in hoeden (Jim Broadbent), een zakkenroller klist. Helaas trekt hij ook ongewenste aandacht: de dochter van de inmiddels overleden ontdekkingsreiziger, Millicent Clyde (Nicole Kidman), is nooit over het drama heengekomen dat haar vader uit de academie voor ontdekkingsreizigers werd gestoten omdat hij geen specimen van de beer heeft meegebracht, en wil Paddington in handen krijgen om hem op te zetten in het Natuurhistorisch Museum. Ze vindt een bondgenoot in norse buurman Curry (Peter Capaldi) die stapelverliefd op haar is en best wel even wil bellen van zodra de beer alleen thuis is. Door de opgelopen spanningen ten huize Brown realiseert Paddington zich dat hij de mensen eerder tot last is, en hij vertrekt zonder een adres achter te laten. Pas dan realiseren de Browns zich hoe zeer Paddington een deel uitmaakt van hun familie.




Please look after this bear. Thank you. Iedereen die ooit Londen heeft bezocht heeft ongetwijfeld ooit al in een souvernirwinkel het typische pluchen beertje met de rode hoed en de blauwe duffelcoat zien liggen. Paddington is de creatie van BBC-cameraman Michael Bond en illustratrice Peggy Fortnum; in 1956 kocht Bond voor Kerstmis voor zijn familie nog in de gauwte een beertje dat eenzaam op een schap in een kiosk van het Londense Paddington Station stof lag te vergaren, en zijn verbeelding sloeg op hol. In 1958 zag het eerste boek, A Bear Called Paddington, met kortverhalen het levenslicht, de eerste in een reeks die tot op het ogenblik van schrijven nog steeds loopt. In 1972 verkreeg het echtpaar Eddie en Shirley Clarkson (overigens de ouders van de controversiële Top Gear-presentator Jeremy Clarkson) een licentie om pluchen beertjes te fabriceren, en uiteraard kreeg het commerciële succes navolging in een reeks processen over rechtenkwesties. Voor de onvermijdelijke televisiebewerking als stop-motionanimatie nam Bond, producent van het in het Verenigd Koninkrijk immens populaire jeugdprogramma Blue Peter zelf de touwtjes in handen, en in 1989 verzilverde de Hanna-Barberastudio de rechten voor een tekenfilm. Uiteraard was het kleine vergeten beertje intussen een miljoenenmerk geworden.




En uiteraard, verlegen voor originele ideeën, kwam Hollywood uiteindelijk met het idee voor een live action-verfilming. Al in 2007 speelde Warner Bros. met het idee en trok als scenarist Hamish McColl aan, auteur van de zalige Tati-pastiche Mr. Bean's Holiday. Dé gedoodverfde stemacteur voor de stem van de hyperbeleefde Paddington, Colin Firth, haakte echter ter elfder ure af, en met Ben Whishaw werd geopteerd voor een minder bekende naam. De rest van de Paddington-film is echter door en door Brits: net Hugh Bonneville uit Downton Abbey, Sally Hawkins uit Happy-Go-Lucky en Julie Walters uit Billy Elliot wordt duidelijk de kaart van de Britse filmmeerwaardezoeker getrokken en krijgt het geheel een sfeer die zo Brits is als steak and kidney pie. Al even voorspelbaar werd één of andere Amerikaanse boze tante geselecteerd om voor schurk van dienst te spelen, en die twijfelachtige eer viel Nicole Kidman te beurt (ja, ze heeft Australische roots! Et alors?) Een lege titel zoals 'producer' is uiteraard handig meegenomen om de film middels iemand als David Heyman te liëren aan een andere franchise: de cover schreeuwt dat er één of meerdere producers (maar het kan ook kuispersoneel) van de Harry Potter­-franchise aan te pas zijn gekomen. Dergelijke namesdropping is uiteraard altijd redelijk dom; vooral omdat de link met Potter via de aanwezigheid van Michael Gambon en Imelda Staunton als stemacteurs sneller gelegd is. Het is fijn om te merken dat onderscheiden Britse acteurs zich nooit te belangrijk voelen om zich met laagdrempelig vermaak als Paddington bezig te houden; Peter Capaldi amuseert zich overigens overduidelijk rot als de nukkige buurman die op de verkeerde persoon verliefd is geworden, en zijn 'anoniem' telefoontje - waarbij zijn poging om anoniem te blijven pijnlijk doorzichtig is - is hilarisch.




Bonds Paddington is erg lichtvoetig, maar eens te meer blijkt dat Paul Kings keuze om zo getrouw mogelijk te blijven aan het bronmateriaal de enige juiste was. Ondanks het feit dat het verhaal naar de 21e eeuw schijnt overgeplaatst te zijn, getuige daarvan onder meer de aanwezigheid van de Londen Eye, is het verhaal over het naïeve en onhandige, maar oh zo beleefde beertje tijdloos en krijgt meteen een lichte moraliserende les mee over het betonen van gastvrijheid; zonder het bij naam te noemen wordt die geroemde Engelse gastvrijheid door Jim Broadbents personage duidelijk geassocieerd met de jodenvervolging, wanneer zijn karakter, Gruber, duidelijk stelt dat hij zonder die gastvrijheid nu niet zou staan waar hij nu staat. Evenwel blijft de hele premisse van Paddington luchtig, staat bol van de typisch Engelse publiekstrekkers zoals telefoonhokjes, rigide paleiswachten en dubbeldekbussen. De ietwat surrealistische maar oergezellige sfeer deelt de film overigens met Roald Dahls Matilda: het huisje van de Browns gaat open als een poppenhuisje en we zien het ietwat dysfunctionele gezinnetje toch roeien met de riemen die het heeft. Bovendien stelt niémand in de film ook maar één kritische vraag over het feit dat beren kunnen praten. King laat zich niet één keer betrappen op goedkope cultuurpopulaire referenties of vulgaire dubbele bodems en toch blijft de film ook voor volwassenen uiterst genietbaar. De CGI-animatie van de beren staat volledig op punt en wordt spaarzaam gebruikt, alhoewel je natuurlijk niet om de digitale creatie van de beer heen kan. Kindvriendelijkheid blijft echter troef: alhoewel Nicole Kidman er graag op los schiet met een geweer met verdovingspijltjes en ze vervaarlijk staat te zwaaien met haar scalpel blijft beertje Paddington - uiteraard - ongedeerd, en krijgt ze van de rechter een 'alternatieve straf' waar iedereen zou voor willen tekenen maar die voor haar ondraaglijk is.

Paddington 2:
Het allerbeleefdste beertje van de wereld is terug! Paddington is liefdevol geadopteerd door de familie Brown, en vol trots schrijft hij naar zijn tante Lucy hoe zeer het leven in de grootstad hem bevalt. Tante Lucy wordt eerlang honderd jaar, wat voor een beer al een mooie leeftijd is, en Paddington heeft zijn zinnen gezet op een uniek geschenk: een pop-upboek dat hij bij antiquair Gruber (Jim Broadbent) heeft zien liggen, met zichtjes van Londen. Tante Lucy heeft namelijk eertijds haar droom moeten opgeven om ooit Londen te zien omdat ze de zorg voor Paddington op zich moest nemen, en het beertje meent dan ook dat het minste wat hij kan doen is het boek op te sturen, om haar toch een stukje van de wereld te laten zien. Helaas is het boek nogal aan de prijzige kant, en Paddington moet dan ook enkele onprettige baantjes zoeken, van kapper tot glazenwasser, om het geld bij elkaar te sprokkelen.




Net wanneer hij bijna aan het vereiste bedrag zit, wordt het boek 's nachts gestolen door een haveloze zwerver, die zichzelf voor de ogen van de verbaasde beer weggoochelt. Omdat Paddington op de plaats van de misdaad wordt aangetroffen en zijn pootafdrukken overal terug te vinden zijn, stuurt een norse rechter hem voor tien jaar naar de gevangenis. Daar geraakt Paddington in de clinch met Knuckles McGinty (Brendan Gleeson), de - nu ja - kok van de instelling, die Paddington onder zijn hoede neemt eens dat blijkt dat de beer betere marmelade kan maken dan de troep die hij zelf gewoonlijk serveert. De Browns gaan intussen op zoek naar de werkelijke dief, en stoten zo op Phoenix Buchanan (Hugh Grant), een aan lager wal geraakte acteur die blijkbaar alleen nog goed is om in hondenvoercommercials mee te spelen. In het boek staan aanwijzingen waar de ooit onder verdachte omstandigheden omgekomen circusacrobate Madame Koslova haar fabelachtige schat heeft verborgen, en Buchanan is kennelijk op de hoogte van dat geheim, omdat zijn grootvader diegene was die Koslova heeft vermoord.




De live action-verfilming uit 2014 van de avonturen van het beertje van Michael Bond en Peggy Fortnum smaakte overduidelijk naar meer. Regisseur Paul King en het gros van de cast van de eerste film waren kennelijk dezelfde mening toegedaan, en Paddington 2 werd zo één van de warmste en familievriendelijkste uitstapjes naar de bioscoop tijdens de afgelopen kerstvakantie. Paul King laat zich op bijzonder weinig zwakheden betrappen, behalve misschien dat het nummertje met leerling-tovenaar Paddington in het kapsalon toch wel een klein beetje gepikt is uit Hair By Mr. Bean Of London. Het redelijk rechttoe-rechtaan scenario over de jacht op een schat had zo uit een stripverhaal van Jommeke kunnen komen, met een compleet overacterende Hugh Grant als de Anatool van dienst, maar deze commentaar is zeker niet als negatieve kritiek bedoeld.




Paddington 2 is een verademing in een tijdperk van hyperkinetische kinderfilms en een méér dan deugdelijk alternatief voor de Vlaamse meuk waarbij u de keuze hebt tussen een film over drie roze lellebellen of vijf spastische crash test-dummies. De film is overduidelijk met veel plezier gemaakt, en je kan zo van het gelaat van Hugh Grant en Hugh Bonneville aflezen dat ze zich rot hebben geamuseerd. Het is echter Brendan Gleeson die als de nurkse gangster met het peperkoeken hartje Knuckles McGinty de show steelt. De timing van de grappen is nagenoeg perfect, de CGI-effecten werken zeker niet storend - en zijn zelfs zeer kunstig uitgevoerd, zoals in de scène waarin Paddington in zijn fantasie samen met Tante Lucy door het pop-upboek loopt - en al ligt de boodschap er een beetje dik op, Paddington is door zijn voorbeeldige manieren een goed rolmodel.

Paddington In Peru:
Paddington valt de grootste eer te beurt die een beer maar kan overkomen: als officieel Brits staatsburger krijgt hij een paspoort overhandigd! Net op het moment dat de nieuwe Amerikaanse bazin van Henry Brown de bediende aanspoort om eens wat avontuurlijker te zijn, arriveert er een brief uit Peru van Eerwaarde Moeder Overste (Olivia Colman), hoofd van het Tehuis voor Bejaarde Beren, die met het verontrustend nieuws komt dat Tante Lucy is verdwenen. Dit is dé gelegenheid voor de hele familie Brown om met z'n allen richting Peru te trekken, en dit ondanks Henry's aversie van alles wat in de verste verten lijkt op een spin; en dan is Peru niet dadelijk het ideale land om naartoe te trekken.




Aangekomen in Peru kunnen de Browns inderdaad alleen maar vaststellen dat Tante Lucy er vandoor is. Ze heeft echter voor Paddington een aanwijzing achtergelaten waar ze naartoe is, maar dat is stroomopwaarts de Amazone op. De Browns nemen een kapitein onder de arm, Hunter Cabot (Antonio Banderas), die samen met zijn dochter Gina (Carla Tous) het gezelschap wel naar daar wil brengen, maar in de eerste plaats gebeten is door de goudkoorts, en op zoek is naar de vindplaats van het legendarische El Dorado. Volgens de overlevering zou een beer de weg leiden, en je hebt niet bijzonder veel verbeelding nodig om in te schatten dat die beer volgens hen Paddington is. Mrs. Bird (Julie Walters) en Eerwaarde Moeder Overste hebben intussen door dat het gezelschap van de Browns diametraal de verkeerde richting uit aan het gaan is, en ze vliegen met een aftandse koffiemolen het gezelschap achterna.




Paddingon In Peru arriveert tien jaar na het origineel en het regiestokje is overgegeven aan Dougal Wilson, terwijl voor de rol van Mrs. Brown Sally Hawkins is ingeruild voor Emily Mortimer - wat niet zo erg is, zo lang Hugh Bonneville maar aan boord blijft. Inhoudelijk stelt de schattenjacht waarin onze favoriete familie terechtkomt niet veel voor, maar het is vooral de charme van de CGI-beer Paddington die ook voor deze derde film een troef blijft (plus dat in de mid credits-scène Hugh Grant zichzelf nog eens belachelijk mag maken als Phoenix Buchanan). Voor een derde deel moet zo'n franchise altijd wat meer worden, en dat is dus in dit geval het verhuizen van de hele zwik van de binnenstad van Londen naar de pampas van Peru. De achterliggende boodschap is dat het avontuur de van elkaar vervreemde Browns weer dichter bij elkaar brengt, en die boodschap wordt niet dadelijk subtiel gebracht. Zonder al te grote spoilers weg te geven is er natuurlijk géén schat in velden of wegen te bespeuren, althans toch niet in de monetaire zin van het woord, en de derde act levert ons ook nog eens het antwoord op de definitieve vraag waar Paddington nu feitelijk vandaan komt, en dat is meer waard dan alle goudschatten van de wereld.




BEELD EN GELUID
Alhoewel op het moment van schrijven in België Paddington In Peru nog maar net in de bioscoop draait, is er op 4K een fraaie trilogie verkrijgbaar in het Verenigd Koninkrijk, waarbij niet alleen de drie films in UHD gepresenteerd worden, wat tot nog toe alleen maar het geval was voor Paddington 2, maar het is nogal een goede transfer ook, met heel veel schilderijtjes van beelden die zo uit het Paddington-prentenboek hadden kunnen komen. De scherpte is ideaal en toch niet te overdreven om de vele CGI door de mand te laten vallen, en we krijgen zeer mooie kleuren met veel primair rood en blauw. Alle geluidstracks zijn opgewaardeerd naar Dolby Atmos, en bieden zeer veel surroundplezier, zowel in de binnenstad van Londen als op de vlakten van Peru waar de lama's door de surrounds dartelen. Er is Engelse ondertiteling voorzien.

EXTRA'S
Er zitten geen Blu-rays in deze set, en in tegenstelling tot Paddington 2 staan de extra's gewoon mee op de drie UHD-schijven. De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de Belga Home Video-versies gewoonlijk méér bonussen bevatten.

Bij Paddington zijn we er op tien minuten van af. Er zijn drie featurettes, Meet the characters (2:22), When a bear comes to stay (1:53) (die op de Blu-ray nog "The comedy" heette), en From page to screen (3:04) heette. Dan is er nog een fotogalerij; vooral het verdwijnen van de interviews is een gemis.




Ook bij Paddington 2 staat er op de schijf minder bonusmateriaal dan op de Beneluxrelease. Er is een goede audiocommentaartrack die regisseur Paul King heeft ingesproken, waarin hij zijn inzichten in deze film met ons deelt. De documentaire The Challenges of Making the Film (4:24) is een snelle doortocht door enkele pre-visualisatiestudies. De Bafta Q&A (34:03) bevat een redelijk interessant vraaggesprek met het hoofd van de animatie Pablo Grillo, acteur Hugh Grant, co-auteur Simon Farnby, regisseur Paul King en producent David Heyman, die gretig vragen uit het publiek beantwoorden. Vooral het moment waarop een meisje vraagt of Hugh Grant ooit écht commercials voor hondenvoer heeft gedaan, is hilarisch. Dan is er nog een videoclip (1:31) van het nummer Rain on the roof door Hugh Grant dat tijdens de aftiteling in een kleiner schermpje te zien is, maar nu in fullscreen-modus.

Zal ook de Benelux-versie van Paddington In Peru straks meer bonusmateriaal bevatten? Nu zijn er The home for retired bears tour (1:54) en Brown's house tour (2:33), met andere woorden, twee tours op de set. De documentaire The making of Paddington In Peru (14:04) levert vooral wat promotionele praat, maar is wel aardig om te zien, en er is ook nog The story of Paddington In Peru (1:32) met wat aandacht voor het scenario. Afsluiten doen we met een videoclip "Let's prepare for Paddington" (3:13) door Eerwaarde Moeder Overste.

CONCLUSIE
Drie keer Paddington-plezier op evenveel 4K-schijven klinkt als een koopje en dat is het ook. Het is bovendien vooralsnog de enige manier om de eerste film in UltraHD te zien.