FILM
Bridget Jones (Renée Zellweger) is weduwe geworden nadat haar man, Mark Darcy (Colin Firth) is gesneuveld bij een vredesmissie in Soedan, en ze moet op haar eentje haar twee bijdehante kinderen, Billy (Casper Knopf) en Mabel (Mila Jankovic) opvoeden. Haar sociaal leven stelt zo goed als niets meer voor, en als ze toch een avondje uitgaat om de vierde verjaardag van het overlijden van haar man te gedenken, kan ze gelukkig rekenen op de babysit-talenten (nu ja...) van Daniel Cleaver (Hugh Grant), die de kinderen de essentiële dingen des levens bijbrengt, zoals cocktails maken en valsspelen met kaarten. Nadat haar vriendin haar op Tinder zet, besluit ze dat ze seksueel nog niet uitgeblust is, en voor ze het weet heeft ze niet één, maar twee aanbidders die om haar gunsten dingen. De éne is een twintig jaar jongere fuckboy Roxster (Leo Woodall), met wie ze zalige seks heeft, en door wie ze zin krijgt om weer aan het werk te gaan, maar aan de andere kant is er ook de ietwat saaie wetenschappenleraar Scott Walliker (Chiwetel Ejiofor), die meent dat hij de wereld kan commanderen met zijn scheidsrechtersfluitje. Uiteraard is Scott de betere keuze voor Bridget, maar die is zo dom om dat niet in te zien...




Het laatste deel van de Bridget Jones-franchise is na deel 1, deel 2 en deel 3 in plaats van een romantische komedie eerder een tragikomedie geworden. Natuurlijk moest het roer opnieuw omgegooid worden nadat Helen Fielding in haar boeken Mark Darcy liet sterven - Colin Firth krijgt weliswaar een zeer mooi en ontroerend eerbetoon. Iedereen die voortijdig een partner is verloren zal zich ongetwijfeld een stukje herkennen in de twijfels waar Bridget mee kampt, en tegelijkertijd wordt de uitgangssituatie aangegrepen om alle oude figuren uit de franchise nog eens op te voeren, zelfs diegenen die in de verhaallijn al overleden zijn door middel van flashbacks, zoals Bridgets vader (Jim Broadbent). Verrassing is echter wel hoe Hugh Grant zijn imago van losbol van zich heeft afgeschud en als grappige nonkel oprecht bezorgdheid toont voor Bridgets penibele situatie. Dat Grant voor zijn hele oeuvre nog altijd geen enkele Oscar in ontvangst heeft mogen nemen is overigens een schande, doch dit terzijde.




De film komt negen jaar na de vorige, en er zijn bijna twintig minuten voorbij vooraleer de opening credits rollen, twintig minuten waarin de voornaamste protagonisten uit het Bridgetverse opnieuw aan ons voorgesteld worden, deels in het echt en deels in Bridgets overactieve verbeelding. Haar situatie schreeuwt aanvankelijk om medelijden, en het is pas nadat de twee nieuwe mannen in haar leven haar pad kruisen, dat de film weer wat luchtiger van toon wordt. Uiteraard wordt de situatie van de ongekoppelde Bridget nog wat in de verf gezet met de nodige hoeveelheden alcohol, voornamelijk door cocktails die qua kleur de fameuze blauwe soep uit de vorige delen benaderen, maar in de mix worden nu ook de twee wijsneuzige kinderen Darcy gegooid die zoals alle kinderen van hun generatie aan alle mogelijke schermen verslaafd zijn, alhoewel Bridget poogt hen een goede opvoeding te geven (en daar miserabel in faalt).




Uiteraard eindigt Bridget uiteindelijk met de juiste man, zoals dit in dergelijke films de geplogenheid is, echter niet na een hoop komische omzwervingen, en als we de makers mogen geloven, hebben we met dit vierde deel afscheid genomen van Bridget. Zeg echter nooit nooit op de vraag of er nog een vervolg komt.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze vierde Bridget Jones is zo goed als een dergelijke film maar kan zijn, gegeven dat dit soort film zich niet leent tot flitse montages of speciale effecten - het speciaalste is dat Bridget overdag nog in een pijama rondloopt met pinguïns op. Het huis van Bridget ziet er zeer kleurrijk uit, met veel rommel en kindertekeningen, zoals je in een huis met pré-tieners verwacht, hetgeen allemaal netjes getoond wordt, inclusief de in brand vliegende spaghetti. Men heeft ook geen moeite gedaan om de ouderdom van de protagonisten na drie films te verbergen, zodat iedereen er wat grijzer en rimpelachtiger uitziet, inclusief Zellweger zelf. Het draagt allemaal bij tot de authenticiteit, zullen we maar zeggen. Ook de buitenopnames zijn tot in de puntjes verzorgd, met als hoogtepunt Bridget die haar twee koters uit een boom moet halen nadat die er zijn ingeklommen en er niet meer uit durven. Het contrast is voorbeeldig en de kleuren levendig en fris. Er is een Engelse Dolby TrueHD 7.1-track aanwezig. Atmos zou voor een film als deze compleet overkill zijn, zeker omdat de film het vooral moet hebben van dialogen. Toch weet men hier een frisse draai aan te geven, zoals het publiek dat plots begint te applaudisseren nadat Bridget denkt dat ze alleen aan haar collega's vertelt dat ze een nacht vol stomende seks heeft gehad, en daarbij vergeet dat de microfoon nog open staat. De film is doorspekt met leuke muziek, van Bowie tot The Clash, die laatste enthousiast meegezongen door een bus vol scholieren.




EXTRA'S
De hoeveelheid extra's is op deze release vrij beperkt, maar de kans dat u tegen nu nog niet weet wie Bridget Jones is, is vrij klein, en allicht zult u niet in deze franchise stappen bij het vierde deel. Er zijn vier verwijderde scènes (6:31) met nog meer onfortuinlijke strapatsen van Bridget, een documentare Back to Bridget (4:52) waarin Zellweger stilstaat bij het weer in de huid van haar meest succesvolle personage te kruipen na negen jaar, een documentaire Bridget 4.0 - The Making Of (6:27) waarin Zellweger nog wat mag voortborduren op dit gegeven, samen met enkele andere leden van de cast en regisseur Michael Morris, en tot slot is er Mad About the Boys (5:06) waarin voornamelijk wordt stilgestaan bij de oude en nieuwe liefdes van Bridget, inclusief ancien Daniel Cleaver.

CONCLUSIE
De vierde Bridget Jones-film trekt voluit de kaart van de feelgood-film, met een lach en een traan en uiteindelijk het happy end waar iedereen op te wachten zit. Best te consumeren in de nabijheid van een geliefde, een pinguïnknuffel en/of een warm dekentje.