FILM
Drie mensen, die aanvankelijk niets met mekaar gemeen hebben, worden in één klap lotgenoten door een tragisch ongeval. Paul (Sean Penn) is een wiskundeleraar met hartproblemen, die minstens even terminaal zijn als de staat van z’n huwelijk met Mary (Charlotte Gainsbourg, dochter van Serge G. en Jane Berkin). Christine (Naomi Watts) heeft haar feestende drugsverleden omgeruild voor een gelukkig huwelijk en is moeder van twee dochters. Jack (Benicio Del Toro) is een voormalig crimineel die zich tot het Christendom heeft bekeerd. Het is moeilijk om zonder spoilers meer te vertellen over het verdere verloop van het verhaal. Meer verduidelijking is ook niet noodzakelijk aangezien 21 Grams een filmervaring is die je dient te ondergaan. Een ervaring die het beste rendeert zonder al te veel voorkennis. Ook al is een tweede kijkbeurt noodzakelijk voor het ontrafelen van alle details.



Net als bij zijn debuutfilm Amores Perros, verweeft Iñárritu drie verhalen en minstens evenveel personage tot één geheel. Ook hier is de link tussen dit alles een auto ongeval. Iñárritu houdt duidelijk van het drama dat voortvloeit uit onvoorziene omstandigheden (zoals een dodelijk ongeval). Hij is gepassioneerd bezig met het belichten van de manier waarop de levens van alle betrokken partijen volledig overhoop worden gehaald. Hij analyseert achtereenvolgens als een volleerd psycholoog de gevoelens en gevolgen bij zowel de nabestaanden als de veroorzakers van een familiale ramp. Naast het oerdegelijke scenario en de virtuoze regie wordt Iñárritu’s visie perfect vertaald in het knappe acteerwerk van zowel Sean Penn, Naomi Watts (Mulholland Drive, The Ring) als dat van Benicio Del Toro. Deze laatste twee hielden er trouwens een Oscar nominatie op na. Penn is krachtig en sereen, Watts is breekbaar en ontdaan van alle zekerheden in haar leven en Del Toro zit met een torenhoog schuldgevoel opgezadeld dat voortdurend in conflict treedt met zijn religieuze overtuiging. Het is verbluffend om te zien dat Benicio Del Toro deze keer niet werd getypecast als de suffe, coole dude waarmee hij beroemd is geworden. Als er één rol is die bewijst dat de man op hoog niveau kan acteren dan is het wel deze in 21 Grams. Net als bij de films Following en Memento van Christopher Nolan en The Limey van Stephen Soderbergh, wordt het verhaal van 21 Grams in stukken en in brokken verteld. Flarden van gevolgen gaan op vele plaatsen de oorzaken vooraf, waardoor je als kijker heel goed de aandacht dient te bewaren om de draad niet kwijt te raken. Verschillende films gebruikten deze montagestijl louter en alleen als hip format (Irréversible, Spun e.a.) maar bij 21 Grams valt alles mooi in de plooi. Uiteraard is dit voor een groot stuk mede te danken aan de monteur Stephen Mirrione, die eerder films als Traffic en Ocean’s Eleven op geslaagde wijze aan mekaar wist te rijgen. 21 Grams is op alle vlakken een uitstekende film geworden die iedereen minstens één keer gezien zou moeten hebben. Laat je vooral niet afschrikken door de intensieve montage en het zwartgallige drama, je zal zien dat je aan het einde van de rit een unieke filmervaring rijker bent.



BEELD EN GELUID
Het beeld van deze release schittert in zijn oorspronkelijke 1.85:1 bioscoopformaat en is anamorfisch. De contrastwaarden zijn uitstekend en het beeld is opmerkelijk scherp. De kleuren zijn niet overal even rijk en vol maar dit is volstrekt nomaal door de beeldfilters die de filmmakers gebruikt hebben. De beeldtransfer is er eentje om trots op te zijn.

Het geluid wordt zowel in Dolby Digital 5.1 als DTS 5.1 aangeboden. De voorkeur gaat ook hier weer uit naar DTS. De dialogen klinken krachtiger en zuiverder, en het ruimtelijke geluidsbeeld is dynamischer dan bij de Dolby Digital 5.1 soundtrack. De subwoofer barst enkele keren volledig open tijdens een muziekscène in een nachtclub en de surrounds worden zeer frequent aangestuurd voor het vertalen van sfeer- en achtergrondgeluiden. De weinige pistoolschoten in de film hebben tevens het effect van een mokerhamer. Voor een dialoogfilm als deze is het geluid ronduit schitterend te noemen.



EXTRA’S
Zeer karige extra’s, maar alles is beter dan een kale release moet Paradiso gedacht hebben. De opslagcapaciteit van het schijfje wordt optimaal benut. Ook wij verkiezen een film met een uitstekende beeld- en geluidskwaliteit maar met weinig extra’s, boven een met extra’s gevulde disc die dataruimte van beeld en geluid afsnoept. De extra’ bij 21 Grams bestaan uit de bioscooptrailer en een korte featurette met making of fragmenten. Tijdens deze mini-reportage zien we hoe de regisseur zijn visie vertaalt naar de set. Ook wordt duidelijk gemaakt dat het maken van de prent heel wat voeten in de aarde had, en van beginidee tot eindproduct meerdere jaren in beslag nam. Het is ook duidelijk dat er op de set een erg gemoedelijke sfeer hing tussen alle medewerkers. Dit heeft er ongetwijfeld toe bijgedragen dat de film een speciale, meeslepende sfeer heeft gekregen.



CONCLUSIE
21 Grams is zonder twijfel één van de beste films van 2003. Ook nu weer levert regisseur Iñárritu een knap verhaal af dat met veel visueel vernuft op pelicule werd vastgelegd. De acteerprestaties zijn indrukwekkend waardoor het gebrachte drama ijzersterk op de kijker inwerkt. De dvd heeft ook nog eens een uitstekende beeld- en geluidstransfer meegekregen waardoor zonder veel aarzeling mag worden besloten dat het hier gaat over een must-see en must-have. 21 Grams is één brok onvergetelijke cinema.