FILM
Als je het lijstje films overloopt dat de voorbije 80 jaar de belangrijkste Oscar heeft weggekaapt, vind je daar tal van klassiekers op, maar minstens evenveel prenten die zelfs geen blik van herkenning losweken. Vooral films uit het eerste decennium van de Oscars behoren vaak tot die laatste groep en het meest obscuur van allemaal is wellicht The Great Ziegfeld. Onbekend hoeft echter niet onbemind te zijn: de recente release van de film op dvd zou dus wel eens de herontdekking van een vergeten parel kunnen zijn. Helaas blijkt er na het bekijken van de drie uur durende muzikale biografie weinig reden om lovende woorden boven te halen. The Great Ziegfeld mag dan wel geen draak van een film zijn - het is zelfs een sublieme lofzang aan het uitmuntende professionalisme van de MGM-medewerkers in de jaren dertig - het blijkt bijzonder moeilijk de volle 180 minuten uit te zitten zonder geregeld de ogen te sluiten.

De prent vertelt een deel van de levensloop van Florenz 'Flo' Ziegfeld, een ontzettend succesvolle impressario en theaterproducent aan het begin van de twintigste eeuw die niettemin gedurende grote periodes blut was. The Great Ziegfeld opent op het moment dat het titelpersonage een show met een sterke man promoot op de Wereldtentoonstelling in Chicago in 1893. Veel succes kent de show niet, maar een geniale inval van de promotor doet het tij keren en vormt het keerpunt in het leven van Ziegfeld, die voortaan zijn overtuigingskracht ten volle uitbuit om Broadway-shows op poten te zetten. Met grootse sets en sensueel geklede danseressen veroveren de 'Ziegfeld Follies' de harten van tienduizenden showbezoekers. De glitter en glamour op het podium straalt echter niet af op het leven achter de schermen, want Ziegfeld moet zijn schuldeisers voortdurend afbluffen en zijn oog voor aantrekkelijk jong talent veroorzaakt immer grotere barsten in zijn huwelijk.

Hadden de makers deze premisse degelijk uitgewerkt als een klassieke biopic, dan was The Great Ziegfeld wellicht nog te genieten geweest, maar helaas kiest de somptueuze MGM-productie voor een onappetijtelijke mix tussen een biografie en een musical. Het eerste uur vermengt men namelijk drama en komedie op ongeïnspireerde wijze, waarna het volgende uur grossiert in grootse productienummers. in de laatste zestig minuten wordt opnieuw de aandacht naar het privéleven van Ziegfeld verlegt. Als je deze drie delen apart beschouwt, kan je niet anders dan het professionalisme ervan bewonderen. Vooral in het middelste segment toont regisseur Leonard zijn kunde: de choreografieën die hij uit zijn mouw schudt zijn een lust voor het oog. Primus inter pares is een nummer met een metershoge wenteltrap, waarin glorieuze kostuums en indrukwekkende dansen vergezeld gaan van de muziek van o.a. Gershwin en Strauss. De muzikale fragmenten scheren niet de hoge toppen van een Busby Berkeley, maar scoren niettemin ver boven de middenmoot.

Helaas kan hetzelfde niet gezegd worden van de boekeindes, die toch het bulk van The Great Ziegfeld uitmaken. Nooit genereert de film een greintje spanning, nimmer voel je mee met de personages en de hoop op een conclusie die hout snijdt is ook al ijdel. De meest onvergeeflijke fout is echter dat de makers zelfs geen moeite doen om de figuur van het titelpersonage te doorgronden. Ziegfeld blijkt iemand te zijn die gemakkelijk anderen kan overtuigen en meisjes zonder problemen om zijn vinger windt, maar waarom hij zo graag grandioze spektakels op de bühne brengt, blijft een raadsel. William Powell, nochtans een uitstekend acteur, krijgt van het script dan ook geen kansen om een memorabel karakter neer te zetten. Ook de nevencast zit tjokvol talent dat niet in het voetlicht kan treden: Powells vaste schermpartner Myrna Loy, noch 'Wizard of Oz' Frank Morgan laten een blijvende indruk. Luise Rainer brengt het er als Ziegfelds getormenteerde eerste vrouw nog het beste van af, maar dat ze een Oscar kreeg voor haar vertolking is wat overdreven. Net als het feit dat The Great Ziegfeld als beste film van 1936 werd uitgeroepen. Dat de film gedateerd is, kan men haar niet echt verwijten, maar men kan zich moeilijk voortstellen dat de mix tussen drama, komedie en shownummers zeventig jaar geleden wél beter werkte. Het middenstuk van de film entertaint nog het best, maar het voorafgaande en finale uur zijn van zo'n tenenkrullende artistieke kwaliteit dat je de dvd-speler liefst van al door het raam wil keilen. Dat The Great Ziegfeld regelmatig wordt genoemd als een van de slechtste films die ooit de ultieme bekroning kreeg, is bijgevolg niet meer dan terecht.

BEELD EN GELUID
Over het algemeen is de beeldkwaliteit van The Great Ziegfeld zeer behoorlijk, met een oerdegelijk contrast en solide zwartniveaus. Diverse scènes bevatten echter behoorlijk wat grain, terwijl andere sequenties te lijden hebben onder vertikale beeldkrassen. De monosoundtrack geeft zowel de dialogen als de muziek prima weer, zonder noemenswaardige ruis.

EXTRA'S
Ziegfeld on film (13 min.) laat zowel familieleden van Ziegfeld, theaterkenners als castlid Luise Rainer aan het woord om een kort overzicht te geven van de carrière van de showman. Daarnaast wordt ook het grote succes van de prent aangehaald. New York Hails The Great Ziegfeld (4 min.) is een newsreel, opgenomen ter gelegenheid van de première van de film.

CONCLUSIE
The Great Ziegfeld geeft een accuraat beeld van het karakter van een van de belangrijkste theaterimpressario's van de twintigste eeuw, maar koppelt daar geen meeslepend verhaal aan, waardoor je als kijker onvoldaan blijft. De mooi uitgewerkte muzikale segmenten halverwege de film breken bovendien de format van de traditionele biopic. Beeld en geluid halen een degelijk niveau voor een meer dan zeventig jaar oude film. De extra's zijn schaars, maar inzichtelijk.