Bethel, USA, 1969. De jonge binnenhuisarchitect Elliot Teichberg is blut. Z’n laatste opdracht in New York heeft nauwelijks wat opgebracht en hij besluit weer bij z’n ouders in te trekken en ze te helpen bij het exploiteren van Le Monaco Motel, dat onder de weinig inspirerende leiding van zijn gierige en destijds uit Rusland geëmigreerde moeder Sonia verschrompeld is tot een aftands en ranzig hotelletje. Betalende gasten verblijven er haast nooit en onfortuinlijke reizigers die zich tot de balie wenden, worden meestal door Elliots moeder op een weinig vriendelijke manier te woord gestaan. Z’n vader heeft er zich bij neergelegd dat de zaken slecht gaan en dat er erger op komst is en al meteen na z’n terugkeer wordt Elliot bij de plaatselijke bankdirecteur gesommeerd: de schulden van Le Monaco Motel zijn opgelopen tot meer dan 5000 dollar en de hoge pieten in New York willen hun geld terug. Elliot, die al jarenlang z’n eigen salaris in het motel pompt om een faillissement te vermijden, bepleit uitstel tot na de zomer en belooft dat alles in orde komt. Hij heeft nl. goede hoop dat z’n jaarlijks White Lake Music & Arts Festival dit keer een succes wordt. Daarvoor heeft hij zich – zoals elk vorig seizoen – als voorzitter van de plaatselijke middenstandsvereniging een vergunning toegekend en tijdens de komende editie wil hij geen plaatjes draaien voor z’n publiek, maar belooft hij het optreden van een echt kamermuziekgezelschap én een toneelvoorstelling van The Earthlight Players.

 

Elliot krijgt uitstel van de bank, maar daarmee zijn z’n financiële problemen niet opgelost, want veel publiek wordt er niet verwacht. De inwoners van Bethel – hoofdzakelijk boeren – zijn niet meteen onder de indruk van zijn cultureel project en bovendien vreest Elliot een beetje dat de vrij libertijnse opvattingen van The Earthlight Players niet in goede aarde zullen vallen in het landelijke Bethel. En dan leest hij in de krant dat de inwoners van het verderop gelegen Wallkill zich definitief tegen een grootschalig rockfestival in hun gemeente hebben uitgesproken. Het is 15 juli 1969: Elliot belt Woodstock Ventures in New York en vraagt om verbonden te worden met ene Michael Lang. De rest is geschiedenis. Wat ze in Bethel kort nadien meemaken, niemand had het er zich ooit kunnen voorstellen, zelfs niet in New York en bij uitbreiding in de rest van de wereld: drie dagen van vrede en muziek op het rock- en popfestival dat een mijlpaal werd voor de tegencultuur: Woodstock.

 

Grootmeester Ang Lee kreeg auteur Elliot Tibers boek via via in handen en besloot dat er een goede film inzat, te meer omdat de veertigste verjaardag van het concert niet meer zo veraf was en er beslist opnieuw media-aandacht voor het evenement zou zijn. Van het concert krijgt u geen centimeter te zien, u hoort hooguit wat muziek van Melanie, Jefferson Airplane en Canned Heat op de achtergrond, want hét verslag over het festival is uiteraard al gemaakt in 1970 door regisseur Michael Wadleigh in z’n tijdloze documentairefilm Woodstock – 3 Days of Peace & Music, The Director’s Cut. Ang Lee concentreert zich op de omgeving, op de gigantische ramp die Bethel gedurende drie dagen teistert, op de impact die het festival heeft op Le Monaco Hotel en z’n bewoners en op de tegenstanders in Bethel die met afgrijzen vaststellen dat Elliots nieuwste ideetje niet een paar hippies in hun richting voert, maar minstens 100.000 en bij de start van het festival zelfs 500.000 duizend, terwijl de state police alle toegangswegen blokkeert om te voorkomen dat nog eens een miljoen muziekliefhebbers naar hun dorpje afzakt. Taking Woodstock is geen remake van het Woodstock Festival, maar een ode aan één van de opmerkelijkste culturele evenementen uit de voorbije vijftig jaar, het moment waarop de jonge generatie zich definitief distantieert van de oude en waarop het protest tegen de oorlog in Vietnam z’n finale boost krijgt. Centraal in de film staat Elliot Teichberg, want ook voor hem zal dit nooit eerder geziene spektakel consequenties hebben. Niet alleen is de bankschuld van z’n ouders in geen tijd vergeten, het laat de jonge kerel ook toe om z’n vleugels uit te slaan en z’n eigen leven te leiden. Z’n geestelijke vader Elliot Tiber trok na het Woodstock Festival trouwens naar Los Angeles voor een carrière als ontwerper in de filmbusiness en schrijver.

 

 

Wie Taking Woodstock onvoorbereid te zien krijgt, kan tot de conclusie komen dat Ang Lee op een handige manier origineel beeldmateriaal van toen met nieuwe opnamen gecombineerd heeft. Wat u te zien krijgt is nl. zo realistisch en zo doordrongen van de tijdgeest, dat het wel om oorspronkelijke footage moét gaan, maar dat is dus niet het geval. Ang Lees production designers hebben zowat alles opgekocht uit de late jaren zestig wat bruikbaar was voor de aankleding van het decor en hier en daar heeft de regisseur geopteerd om een korte scène uit de originele documentairefilm na te spelen. Het resultaat is overdonderend en levensecht en zuigt de toeschouwer zelfs meer dan de documentaire in de sfeer van het moment. Elliots tocht op een politiemotor, z’n ontdekkingsreis op de gigantische festivalweide en z’n LSD-trip in een gammel bestelwagentje zijn misschien een beetje aan de langdradige kant en houden de voortgang van de hoofdverhaallijn op, maar uiteindelijk wil Ang Lee het visuele hoogtepunt uit de popcultuur niet als een niemendalletje afdoen en dus plaatst hij de wijde omgeving van het podium (inclusief de glijpartij in de Bethelse modder) in het tweede deel van de film centraal. Opvallendste figuur wordt Michael Lang, de engelachtige organisator op z’n witte paard, die altijd de schijn ophoudt dat de zaken onder controle zijn. Z’n personage wordt op een ontwapenende en haast perfecte manier gestalte gegeven door nieuwkomer en lookalike Jonathan Groff.

 

De New Yorkse stand-up comedian Demetri Martin – een jonge lookalike van CD&V-Europarlementslid Ivo Belet - speelt de rol van Elliot Teichberg. Gelukkig is Martin uit heel ander hout gesneden dan plattegrappenmaker Jim Carrey en sluit z’n acteerstijl heel nauw aan bij de droge toon die hij ook tijdens z’n shows gebruikt. Elliot kijkt de hele tijd een beetje verwonderd naar wat hij heeft veroorzaakt en naar wat hij z’n buren heeft aangedaan, welbeseffend dat ze ondertussen allemaal op grote schaal meeprofiteren van de situatie. Een aparte verschijning is Elliots jeugdvriend Billy die net thuisgekomen is na een lange en moeilijke opdracht in Vietnam. Z’n schizofrene persoonlijkheid wordt op overtuigende wijze gestalte gegeven door Emile Hirsch, die u zich beslist nog herinnert uit het indrukwekkende Milk (2008) van regisseur Gus Van Sant. Nooit bang voor een controversiële rol is Liev Schreiber (The Painted Veil, 2006) die de travestiet Vilma voor z’n rekening neemt, een groot maar heerlijk meisje, zoals Imelda Staunton, hem terecht noemt in de Extra’s. Staunton (Fingersmith, 2005 & Cranford, 2007-2009) krijgt van Ang Lee een rol die haar op het lijf geschreven lijkt, nl. die van de slechtgeluimde moeder, echtgenote en zakenvrouw die haar status als voormalig joodse vluchtelinge en kampbewoonster misbruikt om de buitenwereld zand in de ogen te strooien. Voor de toekomstplannen van haar zoon Elliot zal ze ongewild van het grootste belang zijn.

 

Taking Woodstock grossiert in mooie en realistische kleuren. Door de veelheid van personages en situaties wordt deze film een lappendeken van alle mogelijke tinten, precies zoals het festival zelf veertig jaar geleden. De opnamen zijn verzorgd en de transfer is zo goed als perfect zonder ongerechtigheden. De 5.1-geluidstrack is voldoende voor een film zonder veel opvallende actie. De concertmuziek klinkt altijd op de achtergrond, de originele muziek van de film is prominenter aanwezig, maar verwacht geen bonkend rockconcert.

Voor de geïnteresseerden is er het Audiocommentaar van Ang Lee & James Schamus (scenarist), zijn er een aantal Verwijderde Scènes waarvan sommige wel erg grappig zijn, maar niet essentieel voor de voortgang van de verhaallijn. Een blik op de festivalweide en op de brede waaier van activiteiten die zijn opgezet om de originele sfeer te bereiken krijgt u in Peace, Love & Cinema waarin Ang Lee aan het woord komt, een deel van de cast en de medewerkers van het production design. De toneelvereniging in Elliots schuur wordt tegen het licht gehouden in No Audience Required: The Earthlight Players, een gezelschap dat helemaal in de sfeer van de tijd Shakespeariaanse voorstellingen geeft met een wel erg aangebrand randje. In Horsing Around the Set wordt de camera op concertorganisator, producer en manager Michael Lang gericht die met Woodstock één van de grootste projecten uit z’n carrière bedacht. Hij komt uitgebreid aan het woord in deze extra en vertelt verbaasd te zijn over de gelijkenis tussen zijn jonge ik en acteur Jonathan Goff.

 

 

Een feelgoodfilm voor fans van het legendarische Woodstock Festival en voor iedereen die interesse heeft voor het onderwerp, dat is wat Ang Lee in Taking Woodstock in petto heeft. Wij hebben ons in elk geval kostelijk geamuseerd en af en toe een traan weggepinkt: we waren jong en we dachten dat de wereld voorgoed veranderd was. Taking Woodstock is geen perfecte film, maar de nostalgie en de humor maken heel veel goed en zelfs de bonussectie heeft wat te bieden. Te koop in A-Films Quality Film Collection voor een habbekrats.