FILM
Nicolas Winding Refn. Het blijft een vreemde snuiterd. Zowel Drive als Only God Forgives (maar ook de Pusher-trilogie) waren pareltjes om de vingers van bij af te likken, en waarbij de Deense regisseur op ingenieuze wijze heel wat 80's-elementen recycleerde. Dat deed hij ook in The Neon Demon uit 2016, al was het maar wegens de Miami Vice-achtige neondecors die de film karakteriseert en uniek maakt, maar toch mis je hier iets. Artistieke stijl zat, want hier is een grootmeester aan zet, maar het verhaal zelf is net iets te dun (om niet te zeggen pompeus) om de kijker twee uur lang te boeien.

"Schoonheid is niet alles, het is het enige." Dat zijn meteen de kernwoorden van de film, uitgesproken door een mode-ontwerper uit L.A. die op zoek gaat naar jonge modellen. Wie of wat ze zijn interesseren hem niet, evenmin wat ze denken. Hun jonge lichaam is hun handelswaar om te kunnen overleven in de city of stars, of om die fameuze Hollywood-droom waar te kunnen maken waar ieder meisje wel eens van droomt. Na de stuntwereld in Drive en de niets ontziende maffiawereld uit het verre Oosten uit Only God Forgives spit Refn zich in zijn derde film op de gevaarlijke droombubbel die Hollywood is.

Zoals dat altijd wel het geval is bij Refn moet je ook hier niet achter een samenhangend verhaal zoeken. We zien vreemde personages zoals bijv. Keanu Reeves als een louche motelmanager die kickt op minderjarige meisjes of een lesbische make-up artieste (Jena Malone) die haar seksuele verlangens botviert op de lijken van fotomodellen die ze moet retoucheren alvorens ze de kist ingaan. Het zijn stuk voor stuk personages die je in je eigen leven niet wil zien, maar in de films van Refns hebben ze hun nut. Of net niet, want waar het in de films van Refn om draait is de sfeer en dat gaat in The Neon Demon wel zeer ver. Zo ver zelfs dat heel wat kijkers na afloop zouden kunnen beweren dat er in twee uur niets gebeurt, of toch zeer weinig.

Refn goochelt als geen ander met felle kleuren en steekt zijn liefde voor de giallo niet onder stoelen of banken. Bij de release van The Neon Demon verklaarde hij in Cannes dat hij zou werken aan de remake van What Have You Done To Solange?, de giallo-classic van Massimo Dallamano uit 1972.

Refn schildert de modellenwereld uit L.A. af zoals hij is, wreed en zonder medelijden. We volgen de zestienjarige Jesse (Elle Fanning) die uit een provinciedorp komt en na het overlijden van haar ouders het geluk zoekt in de modewereld van L.A. Dat blijkt haar aardig te lukken, maar het jonge snoepje wekt de jaloezie van andere modellen op. Wat begint als een vreemde karakterstudie ontaardt in een bizarre horrorfilm. 

The Neon Demon kende niet het succes van de vorige Refn-films, maar het is duidelijk dat de Deen niet op zoek is naar de schouderklopjes van het filmlievende publiek. Hij doet waar hij zelf in gelooft en levert met The Neon Demon alweer een film af met een eigen smoel, maar één die niet door iedereen met applaudiserende handen onthaald zal worden.

BEELD EN GELUID
Normaal gezien zou The Neon Demon een visueel spektakel moeten zijn, maar daar is op deze transfer maar weinig sprake van. Cinéart biedt deze film alleen maar op dvd aan, en dat is betreurenswaardig. De pastelachtige neonkleuren vloeien in elkaar en dat leidt simpelweg tot een visueel lelijke film, en dat was verre van Refns bedoeling. Van details is maar weinig sprake. De geluidsband is wel krachtig en dat komt vooral door de beukende electro-soundtrack van Cliff Martinez die dat ook al deed voor Drive en Only God Forgives.

EXTRA'S
Met The Neon Demon onderstreept Refn nog maar eens dat hij een zeer aparte regisseur is die vooral de kijker visueel wil overbluffen. Dat doet hij, maar of dat voor iedereen een goede film oplevert is een ander paar mouwen.