FILM 
Fans die Ellen Page via de sociale media op de voet volgen, zagen het allemaal wel een beetje aankomen, maar 2020 was het jaar waarin de Canadese actrice de moed vond om datgene te vertellen wat ze al haar hele leven kwijt wil en dat is dat ze zich als vrouw niet lekker in haar vel voelde en dat ze voortaan als man door het leven wilde gaan. Ellen Page werd Elliot Page en hoewel dat op papier maar een paar lettertjes verschil zijn, is dat voor een bekende en veelgevraagde actrice als Page toch een heel moedige stap, die hopelijk andere mensen aanzet om genderkwesties gemakkelijker op tafel te gooien. In wat voor soort films Elliot Page terecht zal komen is alsmaar de vraag (Netflix liet al weten dat ze de komende scripts van The Umbrella Academy gewoon zullen aanpassen), maar anderzijds weet iedereen dat Elliot Page geen moer om Hollywood heeft en eerder de kleine producties verkiest. Hard Candy is zo’n film, en ééntje uit de beginjaren van Page.

Bij het intikken van de woorden Hard Candy op Google kom je tegenwoordig wel zonder enige omweg op deze film van 2005 uit, maar daarvoor was het een term die gebruikt werd door perverselingen om aan te duiden dat er jong vlees in zicht was. In dergelijke scripts krijgen we vanzelfsprekend meestal het meisje of jongen in de slachtofferrol te zien, maar producer David W. Higgins kreeg een andere invalshoek toen hij een documentaire zag over oude zakenlui die jonge Japanse meisjes met de één of andere belofte naar een locatie lokten. Wat als je de rollen nu eens omdraait en de pedofiel de prooi wordt? Hij ging bij Brian Nelson langs om die een verhaal te laten schrijven, en Higgins wist dat hij hiermee goud in handen had, hoewel hij ook op voorhand door had dat de film een low-budget ging worden, want met zo’n gewaagd verhaal kom je niet binnen bij de grote filmmaatschappijen.

In totaal zagen de producers meer dan 300 meisjes die interesse hadden om de 14-jarige Hayley Stark te vertolken, maar om de één of andere reden was er nooit sprake van een echte klik. Dat veranderde toen de Canadese Sandra Oh die reeds gevraagd was voor de film de naam Ellen Page liet vallen. Ellen was volgens Sandra de meest geschikte actrice om deze rol te vertolken. Op dat moment was Ellen alleen maar te zien in een paar kleinere Canadese producties en dus buiten haar thuisland een compleet onbekende. Het duurde niet lang vooraleer de producers ervan overtuigd waren dat Ellen de geknipte persoon was voor deze rol. Er was overigens niemand die kon vermoeden dat Ellen op dat ogenblik reeds 18 was. Voor de regie werd David Slade aangetrokken, wat ook een gok was. Slade had wel al videoclips gemaakt voor alternatieve bands als Muse, Aphex Twin, LFO of de Stone Temple Pilots, maar voor de Brit was film toch een volledig nieuw medium. Het is duidelijk dat Slade carte blanche kreeg van zijn opdrachtgevers, want de film getuigt van een eigen auteursstijl, iets wat je niet echt kan zeggen van zijn later werk (30 Days Of Night of The Twilight Saga: Eclipse). Tegenwoordig houdt de man zich bezig met televisiewerk waaronder Breaking Bad, Black Mirror en Hannibal.

Voor de rol van Jeff Kohlver werd Patrick Wilson gevonden. Een 32-jarige fotograaf die na een online-chat met Hayley ervan overtuigd is dat hij een gewillig tienermeisje heeft gevonden. De twee spreken af in een koffiehuis, ze wordt overladen met complimentjes en vervolgens gaat ze mee naar zijn huis. Tot zover het Lolita-gehalte, want al gauw blijkt de veertienjarige tiener een wraakzuchtige gek te zijn die de pedofiel een lesje zal leren.

Over de geloofwaardigheid en over het feit of iemand nu wel of niet het recht in eigen handen mag nemen, kan je uiteraard lang palaveren, maar doet geen afbreuk aan deze knappe film die verschillende wegen bewandelt. Door de vele marteltechnieken die de jonge Hayley bedenkt, past sowieso het dekseltje van de horror erop, maar je kan Hard Candy even goed als een wraakfilm zien die in het verlengde ligt van Death Wish of I Spit On Your Grave. Het is ook een drama, al was het maar omdat er hier een thema aangesneden wordt waar je veel kan over nadenken. En dan zijn er de vertolkingen. Je ziet wel eens Sandra Oh opduiken als de buurvrouw die het zaakje niet vertrouwt, maar voor de rest wordt deze film volledig gedragen door Patrick Wilson en een fenomenale Ellen Page die op iedere situatie een gepast antwoord klaar heeft.

Het moeilijkste aan de film is dat je niet goed weet welke kant je dient te kiezen, want het veertienjarige meisje drijft het toch wel zeer ver. Zelfs zo ver dat je eraan twijfelt of je nu medelijden moet hebben met de fotograaf of niet. Maar de kracht van goede films zit hem nu eenmaal in het feit dat je er over kan nadenken of er een mening kan aan overhouden. Wie deze nog niet zou hebben gezien, heeft geen keus want Hard Candy is één van de allerbeste thrillers van de laatste 20 jaar. 

BEELD EN GELUID
Hard Candy is een iewat oudere titel en deze kon je bij ons en masse op dvd vinden op het ondertussen ter ziele gegane A-Film en als onderdeel van hun reeks (met de wel zeer pretentieuze titel) Quality Film Collection. Blijkbaar ging kwaliteit niet samen met een Blu-ray uitgave van deze film, en wie deze classic op een blauw schijfje wil, wordt doorverwezen naar de Amerikaanse filmmarkt waar hij verscheen op Lionsgate, en nog wel op een regiovrije disk. Kwalitatief hoogstaand en overal vlot verkrijgbaar voor zo’n tien euro. Een upgrade is absoluut aan te raden, want het verschil in detailzicht is enorm als je het met de dvd vergelijkt. De zeer naturele kleuren en modernistische decors ogen zeer mooi en ook het geluid heeft een DTS-HD MA 5.1 terwijl de dvd het moest stellen met een simpele Dolby Digital 5.1. Maar, eerlijk is eerlijk, op de score van Nolly Nyman en Harry Escott bestaat Hard Candy vooral uit dialogen.

EXTRA'S
De extra’s op deze Amerikaanse Blu-ray zijn dezelfde die je op de dvd-uitgave van A-Film vindt en zijn niet in HD. Creating Hard Candy is een 51 minuten (jawel) durende docu die vooral uit interviews bestaat met zowat iedereen die bij de film was betrokken. Zeer interessant als je alles over de film wil weten, maar waarschijnlijk al even irritant als je gewoon genoeg hebt aan het zien van de film, want men maakt het bij momenten toch wel zeer technisch. Maar soms ook gewoon verrassende weetjes. Zo bleek bijvoorbeeld dat het veel goedkoper was om een coffeeshop na te bouwen in plaats van die te gaan afhuren. Over de ecologische nadelen heeft men het niet. Een bijkomend nadeel is dat op Ellen Page en Patrick Wilson na, de geïnterviewde personen niet bepaald mensen zijn die de camera naar zich weten te trekken, maar desondanks toch een flinke kluif voor de Hard Candy-fans. Controversial Confection is een 11 minuten durende collage van alweer interviews en die zou je eigenlijk kunnen zien als dezelfde bonus-feature van hierboven maar dan in mini-formaat. Naast een trailer zijn er ook nog wat uitgebreide en weggelaten scènes als bonus, maar die zijn één voor één gepresenteerd in abominabele videokwaliteit. Tenslotte is er ook nog goed nieuws voor fans die graag naar een film met commentaarband kijken, want hier vind je er twee. Er is er eentje met regisseur David Slade en een tweede met Ellen Page en Patrick Wilson.

CONCLUSIE
Hard Candy is een moeilijk te categoriseren film. Deels horror want het slachtoffer krijgt qua martelingen toch het één en ander te verduren (al of niet terecht), maar ook deels drama omdat hier verschillende facetten van pedofilie aan de kaak worden gesteld. Een film die ondertussen al de kaap van vijftien jaar is gepasseerd maar dankzij het uitmuntende acteerwerk van Ellen Page (nu Elliot) en Patrick Wilson heeft deze film nog niks aan kracht moeten inboeten. Fans van de film kunnen gerust de Amerikaanse (regiovrije) transfer aanschaffen want voor een zacht prijsje krijgen ze een veel beter beeldkwaliteit.