Deejay Davis McAlary heeft het er al bij al goed vanaf gebracht. Z’n huis ligt net buiten de overstromingszone en het radiostation van z’n werkgever is eveneens gespaard gebleven. Hij ziet vooral het leed van z’n vrienden, van z’n voormalig vriendinnetje en kok Janette Deautel wier huis na Katrina dagenlang onderwater heeft gestaan en na haar gedwongen vertrek naar New York (op zoek naar werk) door een dievenbende leeggehaald is. Z’n nieuwe vriendinnetje, de violiste Annie, tot voor kort het maatje van de Nederlandse straatmuzikant Sonny, is ondertussen bij hem ingetrokken en trekt de aandacht van een aantal bekende artiesten en een producer op zoek naar nieuw talent. Sonny zelf zit na het vertrek van Annie zo goed als zonder werk en besluit om toe te treden tot een band. Als allroundartiest kan dat geen probleem zijn, want Sonny is een muzikale duizendpoot die zich in zowat elk genre thuis voelt. Hij solliciteert voor een baantje als gitarist bij Antoine Batiste and his Soul Apostles, want Antoine Batiste heeft besloten om een eigen band te stichten, al beseft hij niet in welk wespennest hij z’n hoofd heeft gestopt, want z’n (overwegend) zwarte muzikanten mogen dan wel van een heel hoog niveau zijn, trouw en loyaal zijn is niet hun sterkste eigenschap.
Advocate en mensenrechtenactiviste Toni Bernette, wier man in seizoen 1 een einde aan z’n leven maakte door van de veerpont te springen, heeft meer dan twee jaar na de ramp nog altijd de handen vol met de vragen van burgers over het lot van hun verdwenen of dood teruggevonden vaders en zoons. Dat in de eerste week na orkaan Katrina de politie handen tekort kwam om de veiligheid te garanderen en om kleine criminelen af te weren die het op leegstaande huizen en winkels gemunt hadden, hoeft niet te verbazen, maar nu het maatschappelijke leven weer in normale banen terechtkomt, zoekt Toni naar antwoorden op vragen die niet of onnauwkeurig zijn beantwoord en het wordt stilaan duidelijk dat ook de politie soms de grenzen van de wet heeft overtreden en nu probeert om een aantal onregelmatige acties te maskeren. Voor Toni wordt het een moeilijke opdracht om de politiemannen te vriend te houden en tegelijk verontruste ouders en nabestaanden de informatie te bezorgen waarop ze recht hebben.
Maar ondanks alle goede voornemens en maatregelen blijft New Orleans ook in het derde jaar na orkaan Katrina een gevaarlijke stad. Elke dag zijn er moordpartijen, worden onschuldige mannen en vrouwen toevallig aan een stoplicht door een kogel getroffen die voor een ander bedoeld was, worden leegstaande huizen systematisch door gewapende dievenbenden leeggemaakt en mensen op straat en zelfs thuis beroofd. Dat moet LaDonna, de ex van Antoine Batiste, ondervinden als ze op een donkere avond in de kerstweek haar café verlaat en door twee jonge zwarten aangesproken, overvallen en verkracht wordt voor niet meer dan 200 dollar. Ze mag al blij zijn dat ze het er levend vanaf brengt, want van op haar bed in het ziekenhuis ziet ze in het tv-journaal hoe elke dag gewone mensen het slachtoffer worden van het schijnbaar niet uit te roeien geweld. De bewoners van de buurt organiseren een protestmars om de politici onder druk te zetten, maar die zijn vooral bezig met het verdelen van dure klusjes en het moderniseren van de stad, wat betekent dat de wereldbekende volksbuurten van New Orleans plaats moeten maken voor hoogbouw en prestigeprojecten. De corruptie is m.a.w. nauwelijks te overzien en niemand in New Orleans schijnt vat op de situatie te krijgen, want de zgn. contractors komen van ver buiten de eigen staatsgrenzen en werken met het kapitaal van machtige financiële groepen in Houston, Dallas en New York.
Treme – Seizoen 2 is geen avontuurlijke of spannende serie waarin piepende autobanden afgewisseld worden met ratelende machinegeweren en knallende pistolen, maar biedt de kijker een portret van het kleine menselijke leed na de orkaan Katrina, die vooral de laag gelegen delen van New Orleans dagenlang onderwater zette. De bevolking is er overwegend zwart én arm en de wederopbouw wordt bemoeilijkt door de onmacht van het plaatselijke politiekorps om vat te krijgen op de situatie (waardoor de criminaliteit welig tiert en heel veel bewoners niet terug durven keren), en door de wijdverbreide corruptie in de schoot van diezelfde politie, de gemeenteraad en de betrokken federale diensten waardoor het budget voor de heropbouw niet bij de onfortuinlijke inwoners terechtkomt, maar in de zakken verdwijnt van gewiekste zakenlui die de arme woonbuurten willen saneren om ze vervolgens om toveren tot dure woonwijken voor de rijken. Een jonge Mexicaan die vanuit Dallas in de stad is neergestreken slaagt erin om goede maatjes te worden met een aantal politieke figuren uit New Orleans en deelt dikke bruine enveloppen uit om een aantal contracten binnen te rijven inzake het opruimen van het puin en het bouwrijp maken van de gronden, waarvoor hij zelfs persoonlijk de in geldnood verkerende zwarte inwoners van Treme benadert. Hij doet een vrij interessant bod op hun huis en hoopt alzo de autoriteiten voor voldongen feite te stellen: hij heeft al een deel van de toe te wijzen gronden in handen, dus kunnen ze de rest ook maar beter aan hem verkopen.
Voorts zijn er uiteraard de kleine familiedrama’s, zoals bij de Bernettes, waar de zelfmoord van vader Creighton door dochter Sofia heel slecht is verteerd, vooral omdat haar moeder heeft voorgewend dat er sprake was van een ongeluk. De zwarte LaDonna heeft in Seizoen 1 haar café van een nieuw dak laten voorzien, maar na de overval en de aanranding waardoor ze dagenlang in het ziekenhuis ligt en behandeld wordt tegen een ev. zwangerschap en hiv (waarover ze haar echtgenoot niet op de hoogte brengt), is ze niet in staat om de zaak weer te openen en zit ze thuis weggedoken in een hoekje. De jonge Jeanette Desautel, kok van beroep, is naar New York uitgeweken, maar ze vindt er moeilijk haar draai en uiteraard is er sprake van heimwee. Haar ex-vriendje Davis is ondertussen ontslagen bij het radiostation omdat hij te veel bouncemuziek draait en dus sticht hij z’n eigen band. Maar misschien is z’n talent op dat niveau net iets te beperkt om overeind te blijven in de vloed van kwaliteitsmuziek die in New Orleans schijnbaar tussen de straatstenen opbloeit?
Muziek, daar is opnieuw heel veel om te doen in Treme, want net zoals in het eerste seizoen is ze bepalend voor de toon en de sfeer in deze serie. Het verbaast hoeveel verschillende muziekgenres er broederlijk naast elkaar bestaan in een stad van die omvang en het is duidelijk dat vooral de muziek en de muziekartiesten het voortbestaan van de stad hebben gegarandeerd, want als het aan de autoriteiten had gelegen, dan was dat deel van New Orleans nooit heropgebouwd, want zolang er geen fortuinen worden geïnvesteerd om de dijken te verhogen en te verstevigen, blijft het zuidelijke deel van New Orleans gevoelig voor orkanen en overstromingen en zijn fiasco’s à la Katrina niet te vermijden. Er zit muziek in haast elke scène in deze tv-serie en na Elvis Costello, Allen Toussaint en Dr. John in seizoen 1 maken dit keer o.a. John Hiatt en Shawn Colvin hun opwachting in Treme, terwijl ook bekende namen uit New Orleans zelf, o.a. jazzpianist Henry Butler en jazzzangeres Wanda Rouzan, ruim aan hun trekken komen. De makers stellen hun camera’s trouwens heel vaak op in de plaatselijke clubs, waardoor de toeschouwer getrakteerd wordt op jazz, maar ook op funk, hiphop, folk en aanverwante genres en sinds Delmond Lambreaux z’n vader heeft kunnen overtuigen van het nut van een cd met muziek van de indianen uit New Orleans, krijgt u die typische New Orleans-muziekstijl ook uitvoerig te horen. Treme swingt, dat is het minste wat je over deze serie kan zeggen, maar u moet als kijker uiteraard een beetje voor het diverse en commercieel niet altijd even gemakkelijk in het oor liggende aanbod openstaan.
Maar ook wie niet per se een groot muziekliefhebber of een liefhebber van New Orleans-jazz is kan met volle teugen van Treme genieten. De makers hebben nl. genoeg materiaal in voorraad voor een boeiend, bij momenten emotionerend en vooral interessant en beklijvend aanbod. Dat ze daarbij kunnen rekenen op een zo goed als perfecte cast is leuk meegenomen. Ster van de show blijft ook dit seizoen trompettist Antoine Batiste (Wendell Pierce) die u zich herinnert uit The Wire (2002-2008), met in z’n kielzog herbergierster LaDonna (Khandi Alexander) uit CSI: Miami (2002-2009), juriste Toni Bernette (Melissa Leo) die u o.a. aan het werk kon zien in Frozen River (2008) en de jonge ambitieuze jazztrompettist Delmond Lambreaux (Rob Brown) uit Finding Forrester (2000) die de fakkel van z’n vader Albert overneemt in een iets grotere rol dan in seizoen 1. In New York volgen we uiteraard Jeanette Desautel (Kim Dickens) in haar zoektocht naar een restaurant waar ze zich als kok waar kan maken, terwijl de Nederlander Sonny, gespeeld door de Nederlandse acteur Michiel Huismans, een beetje uit het zicht verdwijnt nadat violiste Annie hem de bons heeft gegeven. Hij wordt door een bevriende zwarte muzikant aan een baantje geholpen op een oesterboot in de haven. Op die manier blijft hij uit de buurt van drugs én heeft hij een vast inkomen. En de Vietnamese baas van de oesterschuit is schijnbaar tevreden over z’n werk, want Sonny mag nu zelfs in de buurt van z’n aantrekkelijke dochter komen. Kim Dickens zag u aan het werk in o.a. Deadwood (2004-2006), Michiel Huismans in Zwartboek (2006) van Paul verhoeven en in Meiden van de Wit (2002-2005). DJ Davis McAlary (Steve Zahn) moet terrein prijsgeven ten opzicht van seizoen 1, maar hij mag voor de komische noot zorgen in Treme waardoor hij toch erg zichtbaar blijft. U kon hem eerder aan het werk zien in Rescue Dawn (2006) van Werner Herzog en in Joy Ride (2001) van John Dahl, een film die door deze site de status van top-dvd opgespeld kreeg.
Treme kan m.a.w. rekenen op een cast om u tegen te zeggen en daarmee doet de serie haar voordeel, want de combinatie van aantrekkelijke verhaallijnen én leuke personages waarmee de kijker zich moeiteloos kan identificeren, maakt van Treme een sterke productie voor een ruim publiek, zij het meer voor de zgn. meerwaardezoekers dan voor liefhebbers van actie en avontuur. Het is dan ook jammer dat de serie niet genomineerd werd voor de Emmy Award 2012, maar de competitie in de kop van het peloton was dan ook moordend met Breaking Bad, Boardwalk Empire, Mad Man, Downton Abbey en Game of Thrones die de crimeserie Homeland uiteindelijk voor moesten laten gaan.
BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze serie is zo goed als perfect. Zelfs de vele registraties van liveoptredens op straat en in clubs zijn haarscherp en prachtig van kleur en dat ondanks het feit dat het vaak om eenmalige opnamen gaat, want om de sfeer en de kracht van de performances te bewaren, werd beslist om zo weinig mogelijk tussenbeide te komen. Hetzelfde geldt voor de Mardi Gras-optocht halfweg de serie: in serie 1 werd ze een paar keer overgedaan met een matig resultaat als gevolg. Voor seizoen 2 werd geopteerd om de parade met meerdere camera’s en vanuit verschillende standpunten helemaal te registreren en de verhaallijn achteraf tijdens het montageproces te reconstrueren. Het resultaat is beter, zowel visueel als qua toon en sfeer. Het geluid is uiteraard ook heel belangrijk in deze serie en het 5.1-spoor is tegelijk krachtig en veelzijdig, waardoor het live-effect prachtig tot z’n recht komt via de surround alsof je als toeschouwer midden in de zaal staat.
