FILM
Wie van ondeugende (nou ja) Britse films houdt, heeft ondertussen al lang zijn weg gevonden naar het Flipside-parcours van BFI. Een van de films in deze reeks is Joanna uit 1968 van Michael Sarne. De man begon zijn carrière als popzanger, maar toen dat niet bleek te lukken besloot hij om films te gaan maken. Het werden er twee, en tussen Joanna en twee jaar later Myra Breckinridge vond hij ook nog eens de tijd om als acteur in verschillende films mee te spelen. Geen enkele met naam overigens.

Het was vooral met Myra Breckinridge dat hij in de belangstelling kwam, maar niet bepaald positief. Omdat Joanna in de VS een bescheiden hitje was kreeg hij van 20th Century Fox de kans om in Amerika een film te gaan draaien wat dus Myra Breckinridge werd, en dan nog wel met giganten als John Huston, Mae West, Farrah Fawcett en Tom Selleck (zijn eerste rol). Voor vele critici is het nog altijd één van de slechtste films aller tijden. Ook Joanna was niet bepaald de lieveling van de pers, maar mits wat goede wil kun je dit zien als een geestig niemendalletje die je vooral toont hoe mooi Londen in de jaren '60 wel was. Vraag is evenwel of dit de bedoeling was van Michael Sarne, want zelf vond de man dat hij met grote kunst bezig was net zoals zijn grote voorbeelden uit de nouvelle vague.

Misschien is nouvelle vague wel het ideale hokje, hoewel anderen het eerder op een vrouwelijke versie van Alfie hielden. Joanna (Geneviève Waite, één van haar weinige rollen en weinig later zou ze via de modellenwereld terug naar haar roots keren) is een kunststudente in Londen. Vrijgevochten, niet op haar mondje gevallen en iemand die van het ene bed naar het andere tuimelt. De ene keer houdt ze haar bezig met haar leraar (Christian Doermer) en de andere keer doet ze het met Dominic (David Scheur) of met de steenrijke kunstverzamelaar Gordon (Calvin Lockhart). Tussen het geflirt door gaat men ook nog eens langs in Marokko om een bezoekje te brengen aan het buitenverblijf van Lord Sanderson (Donald Sutherland) die aan terminale ziekte lijdt.

Naar eigen zeggen baseerde Michael Sarne zich op de verhalen van zijn toenmalige vriendin Gabriella Licudi die hem tussen de lakens vertelde dat hij de 59e in rij was. De Brit had via de kortfilm Road To Saint Tropez (die je bij de bonussectie vindt) ervaring met de camera opgedaan en hij wilde voor zijn eerste film zijn eigen vriendin in de hoofdrol, maar toen de opnames van start gingen, was het uit met de relatie en vond Sarne soelaas in het fotomodel Genevieve Waite, die hij op een Londense catwalk had zien paraderen. Omdat Fox de kortfilm had vertoond wilde ze ook Joanna wat promoten en het was dankzij de studio (die de film aanprees als het Britse antwoord op La Dolce Vita) dat men Scott Walker kon fiksen die van het Tony Bennett-nummer de titelsong maakte en daar in Engeland een dikke hit mee scoorde. De kaarten lagen wel gunstig, maar de recensenten maakten brandhout van de film. Waarom weten we ook niet. Joanna is geen meesterwerk, maar wel een leuk niemendalletje met stijl en met een imponerende Donald Sutherland die hier één van zijn eerste rollen vertolkte.

Het grootste probleem kwam echter door Cannes. Het festival van Cannes liep ongeveer tegelijk met de studentenrellen in het Quartier Latin van Parijs. Critici en bepaalde regisseurs riepen de organisatie op om solidair te zijn met de studenten en het festival op te schorten, maar men ging hier niet op in. Naast de rellen was er ook nog de kwestie van Henri Langois die bij de Franse Cinématheque ontslagen werd. Jean-Luc Godard, Claude Lelouch, Jean-Claude Carrière, Louis Malle en Roman Polanski vonden dat het festival moest worden stopgezet in solidariteit met de arbeiders en de studenten die in Frankrijk protesteerden. Het werd een zooitje van jewelste. Louis Malle, Monica Vitti, Roman Polanski en Terence Young namen ontslag uit de internationale jury, terwijl Alain Resnais, Claude Lelouch, Carlos Saura en Miloš Forman vroegen om hun films van de competitie te halen. En daartussen was er niemand minder dan onze vriend Sarne die met een convertible Rolls Royce kwam aangereden om Joanna te promoten en door een uitzinnige menigte werd bekogeld met rotte eieren wegens kapitalisme. Het kwam nooit meer goed, en Joanna verdween zonder veel glorie in de vergetelheid.

BEELD EN GELUID
Wie een release koopt van BFI kan ervan op aan dat hij kwaliteit krijgt. Af en toe duikt nog wel eens een streepje op, maar deze gerestaureerde versie is oogverblindend mooi. Niet zo zeer door de details maar wel door de prachtige kleuren die een perfecte indruk geven van hoe Londen er moet uitgezien hebben tijdens de swingende jaren '60. De film is voorzien van Engelse ondertiteling en wordt gepresenteerd in een LPCM Mono 1.0-geluidsband waarin maar weinig effecten zijn, maar wel een leuke flowerpowersoundtrack met o.a. de titelsong die ingezongen werd door Scott Walker.

EXTRA'S
De releases van BFI hebben vaak bonusmateriaal die op het eerste gezicht niets met de hoofdfilm te maken heeft, maar gewoon een Brits item bevat dat past bij de geest van de film en die men absoluut op een schijfje wilde vereeuwigen, waarvoor hulde! Zo heb je naast de kortfilm Road to Saint Tropez van Michael Sarne die de aanleiding was voor Joanna, eveneens de kortfilm Death May Be Your Santa Claus van Frankie Dymon Jr. uit 1968. Wie 1968 denkt natuurlijk aan protesterende hippies en hun ideaal wereldbeeld. Dat is dan ook de boodschap die je in deze kortfilm door de strot geramd krijgt. Best leuk om te zien, maar meer is het ook niet. De BFI-uitgaven komen ook vaak in een dubbeleditie uit waarin je zowel de dvd als de Blu-ray kan aantreffen. Op de dvd heb je nog een kort interview met Mike Sarne die niet op de Blu-ray staat. Ten slotte is er nog een interessant boekje met een essay over de film.

CONCLUSIE
Joanna is een leuke film die je vooral moet zien als je beelden van Londen uit de swinging sixties wil zien, want het verhaal stelt niks voor.