FILM
The odds are NEVER in our favour!

Katniss Everdeen (Jennifer Lawrence) heeft op het einde van The Hunger Games niet alleen de spelen gewonnen, door haar geplande zelfmoordpact met de mannelijke tribuut van District 12, Peeta Mellark (Josh Hutcherson) zijn ze beide uitgeroepen tot winnaars, wat volgens de regels van het spel eigenlijk niet mag. Katniss en Peeta worden in de media breed uitgesmeerd als romatisch koppeltje en de propagandamachine van president Snow (Donald Sutherland) draait op volle toeren: het duo moet in alle Districten acte de présence gaan geven en eer bewijzen aan de gevallen tributen. De manier waarop Katniss fuck you tegen het systeem heeft gezegd heeft echter revolutionaire gevoelens losgeweekt. In sommige Districten wordt er openlijk gespot met het gezag, en in Katniss' thuisbasis, District 12, breken er zelfs omvangrijke rellen uit die Snow alleen maar kan beantwoorden met nog meer geweld.

Katniss moet duidelijk het zwijgen opgelegd worden, maar een moordplot zou de anti-Panemgevoelens alleen maar aanwakkeren. Het is de nieuwe spelmaker Plutarch Heavensbee (de laatste rol voor Philip Seymour Hoffman) die voor Snow met een geknipte oplossing voor de dag komt. De volgende Spelen zijn namelijk de 75ste, en Heavensbee stelt voor om er een quarter quell van te maken. Dit betekent dat de spelers zullen worden gerekruteerd onder de vorige winnaars. Aangezien Katniss de enige vrouwelijke overlevende tribuut van District 12 is, betekent dat dat zij allicht in de prijzen zal vallen. Wat de mannelijke kandidaat betreft gaat het tussen Peeta en Haymitch Abernathy (Woody Harrelson); Haymitch is bereid zich op te offeren, maar Peeta neemt vrijwillig zijn plaats in.

De arena bevat méér dodelijke vallen dan in het eerste deel (surprise surprise); Katniss zal moeten zien met wie ze bondgenootschappen sluit, wetende dat slechts één van hen de finish zal bereiken. Er is echter veel meer gaande dan de Spelen alleen, die eindigen in de grootste verwarring...




Van alle young adult-reeksen die de laatste jaren verfilmd zijn geweest, zoals The Mortal Instruments, Twilight en recent nog Divergent is The Hunger Games nog altijd de meest lucratieve. Het idee van een postapocalyptische wereld die gedomineerd wordt door een tv-show waartegen het Eurovisiesongfestival een verslag van een pensenkermis op een lokale zender lijkt, is hier en daar wel flink ongeloofwaardig, en welke rol de Spelen spelen bij het intomen van de bevolking is me ook niet helemaal duidelijk. Het tweede deel van de saga heeft als voornaamste probleem echter dat de opbouw ervan compleet gelijk is aan die van de eerste film, waardoor er niet echt veel mogelijkheid is om te improviseren. Dit is natuurlijk niet de schuld van de makers van de film, maar dit is volledig te wijten aan het bronmateriaal van Suzanne Collins. Mockingjay, het derde en laatste deel van de trilogie, dat net als Harry Potter en Twilight in twee films wordt verdeeld wegens commerciële overwegingen, belooft echter een hele andere weg in te slaan, waarvoor in deze film via een kanjer van een cliffhanger al een voorzet wordt gegeven. Er ontstaat daarbij wel een huizenhoog probleem: voor de derde film is de rol van de eerder dit jaar overleden Philip Seymour Hoffman erg cruciaal. Of men dit gaat opvangen zoals met Brandon Lee in The Crow door gebruik van archiefbeelden en CGI-animatie, zoals met Heath Ledger in The Imaginarium Of Dr. Parnassus met een gedeeltelijke recasting, of boudweg zoals met Richard Griffiths in Harry Potter met een recasting is op dit moment nog niet duidelijk; ik denk dat de makers er zelf nog niet uit zijn.




Regisseur Francis Lawrence (Water For Elephants, I Am Legend en géén familie van Jennifer) heeft de teugels van de regie strak in handen, waarbij hij in de voetsporen treedt van Gary Ross in het eerste deel. Vooral de tweede helft van de film die zich afspeelt in de arena is strak en met het nodige gevoel voor tempo geregisseerd. Jennifer Lawrence, volgens de gespecialiseerde vaktijdschriften de meest begeerlijke vrouw van het moment, keert terug in de rol die haar heeft doen doorbreken bij het grote publiek, maar rollen in Silver Linings Playbook, American Hustle en straks in X-Men: Days Of Future Past bewijzen haar veelzijdigheid, alhowel er ook al wel eens een kalkoen van het niveau van House At The End Of The Street haar cv ontsiert. Na een lange carrière van ups en downs krijgt ook acteur Woody Harrelson, die mij voor het eerst opviel in The People Vs. Larry Flynt, eindelijk de erkenning die hij verdient, zeker nu hij ook schittert in het eerste seizoen van de HBO-reeks True Detective. Aan de casting van de andere tributen werd er niet echt aandacht besteed: aangezien ze bij bosjes uit de film verdwijnen zijn het niet meer dan bordkartonnen karakters  

BEELD EN GELUID
The Hunger Games 2: Catching Fire wordt bij ons uitgebracht door Belga en er is al dadelijk wat controverse om. Net als bij de Batmanfilm The Dark Knight en de tekenfilm Brother Bear werd de film geschoten in twee beeldformaten: het begin van de film staat in 2.40:1 en vanaf het ogenblik dat Katniss de Arena betreedt, wordt er overgegaan naar 1.78:1, bovendien nog in een selecte verzameling bioscopen te zien in IMAX. Verschillende andere landen presenteren de film in het duo-formaat, maar in België en Nederland staat dit niet te gebeuren. In heel wat bioscopen werd de film overigens uitsluitend vertoond in 2.40:1 - zo is er in Antwerpen en omgeving geen IMAX-theater. Na discussie met enkele leden van het gebruikersforum dvd.nl ben ik toch overtuigd dat de presentatie zoals ze hier nu voorligt niet de intentie van de regisseur weergeeft, wat op onze site tot gevolg een sanctie van de score tot gevolg heeft. Daarnaast is er met de eigenlijke transfer niets mis: in de foutloze beeldcompositie vinden we scherpe kleuren die in de scènes in de Districten weliswaar wat gedesatureerd zijn in vergelijking met de scènes in Stanley Tucci's protserige tv-show, heldere aflijning, realistische huidtinten en een spookachtige jungle vol onheilspellende flora en fauna. De DTS-HD MA 5.1-track voldoet ruimschots aan de verwachtingen, waarbij onder meer de massascènes bij het binnenrijden van het Capitool en de creepy junglegeluiden domineren. Films als deze doen u eraan herinneren waarom u nu weer die surroundspeakers hebt gekocht. Enkele buitenlandse releases hebben echter een 7.1-mix, dus als uw apparatuur daarop voorzien is, dan kan u eventueel die overwegen.




EXTRA'S
Van de eerste Hunger Games-film zag een mooie 2-diskversie het daglicht die intussen out of print is en vervangen werd door een kale 1-diskversie. Het lijkt voor deel 2 dezelfde weg op te gaan, dus haal de disk nu hij er nog is. Tijdelijk is ook en 4-diskversie beschikbaar met de bonusschijven van delen 1 en 2 bij elkaar. Het bonusmateriaal is zeker en vast de moeite. Op de eerste disk staat een audiocommentaartrack door regisseur Francis Lawrence en producente Nina Jacobson, die om eerlijk te zijn niet dadelijk schittert qua kwaliteit. Er vallen te veel stiltes en wat er dan toch nog gezegd wordt is vaak de moeite niet waard want overstijgt nergens het niveau waarop gewoon wordt verteld wat er op het scherm te zien is. Na vijf verwijderde scènes (4:29) en cross-promotionele trailers voor Divergent is het wat disk 1 betreft gedaan.

Disk 2 bevat echter de uitstekende documentaire Surviving the game: Making Catching Fire (2:24:57) die in het verlengde ligt van de documentaires bij de eerste film, met dat verschil dat de korte featurettes nu in één lange documentaire worden samengevat die zowat even lang is als de film. De documentaire bevat zowat alles wat de commentaartrack niet bevat: een uitgebreide kijk op de denkwereld van Suzanne Collins, het creëren van de speciale effecten, art design met een apart hoofdstuk over de exuberante kostuums, stuntwerk en heel wat interviews met een behoorlijke diepgang met cast en crew. Veel aandacht betreft het feit dat de film een mooi verstandshuwelijk is tussen (eerder beperkte) CGI-effecten en (vrij uitvoerige en dure) echte sets die zich situeren in Atlanta voor het eerste en op Hawaii voor het tweede deel van de film, waarbij de gigantische klok die het middenstuk van de Arena vormt wel degelijk écht werd geconstrueerd. Ironisch genoeg gaat een deel van de documentaire ook over het schieten van een deel van de film in IMAX, alhoewel deze disk verstoken blijft van de 1.78:1-scènes.

Mocht het verhaal hier stoppen, dan hadden we ongeveer hetzelfde bonusmateriaal gehad als de versie uit Amerika. Verschillende Amerikaanse retailers, zoals Best Buy, leveren nog een bonusdisk met wat extra featurettes. De Australische versie bevat zelfs alléén deze featurettes en niet de grote documentaire. Belga heeft echter het goede gedaan, en de exclusieve extra's van de Amerikaanse versie ook op deze schijf gezet. Eerst is er One vision: a faithful adaptation (12:37) waarin Frances Lawrence en Nina Jacobson vertellen waarom ze het zo belangrijk vonden om dicht bij de basistekst te blijven. The alliance: returning cast (14:26) is samengesteld uit interviews met Nina Jacobson, Jennifer Lawrence en Josh Hutcherson, die zich verheugen over het feit dat nagenoeg iedereen uit deel 1 - uiteraard behalve diegenen die het einde niet hebben gehaald - terug is voor het tweede hoofdstuk. Friend or foe: new cast (18:24) bevat een reeks interviews met nieuwkomers in de franchise, zoals Jeffrey Wright, Amanda Plummer, Jena Malone en de inmiddels betreurde Philip Seymour Hoffman. Laatste featurette is een easter egg.




CONCLUSIE