Nieuwe bezems vegen schoon. In het geval van Laure Berthaud en haar team krijgt dat spreekwoord wel een heel aparte betekenis als haar hiërarchische overste vervangen wordt door een zekere Herville, een kerel die vooral resultaten wil zien en die nauwelijks belangstelling heeft voor de context, die met andere woorden de vangst van een paar pistolen en mitrailleurs belangrijker vindt dan het oprollen van een internationaal vertakt netwerk van wapensmokkelaars en –dealers. Het moet onvermijdelijk tot een confrontatie leiden met Laure Berthaud, want haar is het nimmer om de garnalen te doen, maar louter om de grote vissen. Haar speurtocht naar de bedoelingen van de linkse activisten begint evenwel slecht: haar naaste medewerker Fromentin wordt tijdens een inval in het hoofd geschoten. Z’n hersenen zijn niet geraakt, maar de politieman ligt geruime tijd in coma. Blijft over: haar grote steun en toeverlaat Gilou, een stevige kerel met een leuke boeventronie, die voor niets terugdeinst en die vaak het verschil maakt als er sprake is van fysieke confrontaties. Maar Gilou heeft één nadeel: hij komt voortdurend in moeilijkheden en deze keer tot over de oren, want Noord-Afrikanen een vergunning voor een nachtclub beloven en dan niet kunnen leveren terwijl je informant er met hun 30.000 euro vandoor gaat waarvan zij menen dat jij (Gilou) ze op zak hebt gestoken, het is alles behalve een goede referentie voor een politieman die beweert de handen immer schoon te houden.

Laure Berthaud doet een beroep op haar oude vriend Pierre Clément (Grégory Fitoussi) om haar te verdedigen inzake de mogelijke aanklacht die haar boven het hoofd hangt. Die was in seizoen 1 en 2 procureur in Parijs, maar is ondertussen ontslagen en heeft met maître Joséphine Karlsson een privépraktijk opgezet. De samenwerking tussen de beide advocaten is stroef, want Karlsson raakt makkelijk betrokken bij de misdadige praktijken van de gangsters die ze geacht wordt te verdedigen voor de rechtbank en Clément kan haar er niet van overtuigen om de zaken anders aan te pakken. Het vleugje romantiek dat door de kamers van hun deftige kantoor waait is wellicht van zeer korte duur, want Clément zweert bij een onafhankelijke en eerlijke aanpak, ook als hij voor zware criminelen werkt, en hij is duidelijk niet zinnens om zich elke keer of te offeren om z’n vennoot uit de problemen te houden. Ondertussen raken Laure Berthaud en haar mannen steeds meer betrokken bij een affaire waarin internationale wapensmokkel en stadsterrorisme hand in hand schijnen te gaan, en als gevolg van de recente wijziging inzake het voorarrest (verdachten mogen vanaf het allereerste verhoor een beroep doen op een advocaat) blijkt het steeds moeilijker om de verdachten aan de praat te krijgen, vooral als maître Karlsson er alles aan doet om de terroristen de vrije hand te geven…

Ook in dit vierde seizoen is er geen sprake van bloedarmoede in Engrenages. De verhaallijnen zijn sterk en veelzijdig en ze volgen elkaar in sneltempo op, waardoor nooit het gevoel ontstaat dat men als kijker aan het lijntje wordt gehouden. De dialogen bevatten alleen maar de meest noodzakelijke informatie en voor de rest ligt de nadruk op de actie en op de hoofdpersonages, die de toeschouwer makkelijk op sleeptouw nemen, want de heibel tussen Laure Berthaud en haar onredelijke baas Herville, de toenemende spanning tussen Pierre Clément en Joséphine Karlsson, de naïviteit van Gilou en het levensbedreigende ongeluk van Fromentin, ze laten niemand onverschillig, net zo min als rechter François Robans gevecht tegen een onredelijke en deels corrupte hiërarchie die meer begaan is met de carrière van sommige magistraten dan met de rechten van verdachten en veroordeelden. In Engrenages krijgt het allemaal op een plaatsje zonder dat de geloofwaardigheid geweld aan wordt gedaan. Dat er bovendien sprake is van een zeer sterke cast, is uiteraard een niet te onderschatten voordeel en vandaar wellicht ook het grote succes van de serie in Groot-Brittannië, waar BBC4 uiteindelijk besloot om financieel te participeren in dit vierde seizoen.

Hoofdpersonage in dit vierde deel blijft uiteraard Laure Berthaud, gestalte gegeven door een zeer sterke Caroline Proust, voor wie Engrenages meteen ook de internationale doorbraak betekent, want haar optreden in het derde seizoen van het lichtvoetige Death in Paradis (2014) is alvast een opstapje naar serieuzer werk in de komende jaren. Grégory Fitoussi (als advocaat Pierre Clément) heeft z’n acteertalent én aantrekkelijke looks al eerder succesvol verzilverd met een belangrijke rol in het eerste seizoen van Mr Selfridge (2013), terwijl Audrey Fleurot (als advocate Joséphine Karlsson) schijnbaar met succes de overstap van tv-series naar het witte doek heeft gemaakt, voorlopig alleen in Frankrijk, maar dat ook zij een grote toekomst heeft in de Europese cinema, het is zo goed als zeker. Fred Bianconi (als Fromentin) heeft een kleinere rol in dit seizoen, zijn personage spreekt duidelijk veel minder tot de verbeelding van het Engrenages-schrijversteam dan de bad cop Gilou, die door Thierry Godard gestalte wordt gegeven. Na een belangrijke rol in seizoen vier, moet ook Philippe Duclos dit keer genoegen nemen met een kleinere rol, maar zijn personage François Roban kan beslist op evenveel medeleven van de kijker rekenen als in het verleden. Duclos is overigens perfect gecast voor de rol van de vastberaden, maar tegelijk twijfelde rechter.