FILM
Mark Nuyens (Lucas Van den Eynde) is al achttien jaar samen met Karen Van Dijck (Barbara Sarafian) en heeft met haar een zoon, Maarten (Joren Seldeslachts), en een dochter, Hanne (Emilia Florentie). Karen is echter totaal onwetend dat Mark nog een tweede vrouw heeft, de jonge en aantrekkelijke Nina Oversteijns (Lotte Heijtenis), met wie hij wél getrouwd is. Beurtelings doet hij tegenover zijn éne vrouw alsof hij voor zijn werk op reis moet, om vervolgens met de andere samen te hokken, en vice versa. Wanneer Mark echter op de bouwwerf waar hij werkt, verongelukt, komt zijn geheim uit, en laat hij niet één, maar twee weduwen na. De enige die van zijn dubbelleven op de hoogte was, was zijn nietsnuttige broer Ruben (Geert Van Rampelberg), een klaploper met twaalf stielen en dertien ongelukken, die zich vooral bezighoudt met de wereld rondreizen en leven van de hemelse dauw.




Het ego van de beide vrouwen krijgt een danige knauw, en ze krabben elkaar nog net niet de ogen uit. Nina stond juist op het punt om met Mark aan kinderen te beginnen - wat een mirakel zou zijn, want Mark had zich laten steriliseren - en ze werkt haar frustraties uit op haar werk, waar ze een collega over het hoofd springt voor een promotie. Ze fixeert zich bovendien zodanig op haar kinderwens, dat ze met Ruben een afspraak maakt voor seks zonder de daarbij horende emotionele relatie, enkel en alleen om zwanger te worden dus. Wanneer Ruben echt op haar verliefd wordt, begint haar bindingsangst haar parten te spelen, bindingsangst die al is ontstaan op het ogenblik dat haar moeder (Katelijne Verbeke) haar vader (Jos Verbist) in de steek heeft gelaten.




Karen daarentegen wil zo snel mogelijk haar huisvrouw-zijn van zich afwerpen, en begint te werken in een kledingboetiekje van haar vriendin Sylvie (Marieke Dilles). Voor het geld moet ze het alvast niet doen, want haar ouders (Arnold Willems en Chris Lomme) zitten er méér dan warmpjes in, en de kast van een villa waar ze woont, is bij deze afbetaald door de levensverzekering. Ze heeft echter zware opvoedkundige problemen met haar zoon Maarten, die de dood van zijn vader niet kan verwerken. Hij laat zijn schoolwerk afbladderen, gaat met de verkeerde vrienden om, ziet het ietwat alternatieve gothic-meisje Romy (Lynn Van Royen) dat hem wel ziet zitten, niet staan, en als klap op de vuurpijl begint zijn moeder een relatie met zijn goedzakkige klastitularis Johan (Jurgen Delnaet). Keer op keer blijven de paden van de beide vrouwen echter elkaar kruisen, en elke keer zit het er bovenarms op.




Dubbelleven was in 2010 een fictiereeks waarmee de openbare omroep VRT poogde om naast hun klassieke zaterdagavond ook op andere avonden de kijker aan zich te binden. Het fenomeen had zelfs een woord: midweekfictie, en het is even snel verdwenen als het gekomen is. Het anders wel psychologisch goed in elkaar stekende drama, dat gelukkig beperkt blijft tot één mooi afgerond seizoen en niet nodeloos uitgerokken wordt, kende weliswaar wat kritische acclaim - overigens geheel terecht - maar de kijkcijfers lieten het een beetje afweten omdat de modale Vlaming kennelijk op weekdagen niet naar fictie kijkt. Weliswaar ligt de sponsoring van de stad Mechelen er iéts te dik op, en wordt de stad mooier voorgesteld dan ze in feite is - alleen al het feit dat de personages geen enkele moeite schijnen te hebben met het vinden van een parkeerplaats, toont aan dat de location scouts waarschijnlijk nooit één voet in het échte Mechelen hebben gezet. De personages uit Dubbelleven behoren bovendien ook tot het beterverdienende segment van de bevolking, want iedereen woont er in een kast van een villa, een peperdure loft of een verbouwd herenhuis.




Daarnaast bevat de reeks enkele typische kenmerken waardoor het verhaal zich nergens anders zou kunnen afspelen dan in Vlaanderen, het land waar ouders een week op voorhand moeten gaan kamperen aan de schoolpoort om hun kleine ingeschreven te krijgen in de school van hun keuze. De reeks is spijtig genoeg niet universeel genoeg om deze aan het buitenland gesleten te krijgen, en dat is zeker jammer, want de makers leveren de betere staalkaart af van het Vlaamse acteersgilde. Niet alle personages zijn even sympathiek; zo is zoon Maarten feitelijk een onverbeterlijke recidivist die alles en iedereen op de kast kan jagen, en is Nina in het beste geval rijp voor de psychiatrie. Ook Karen heeft haar onhebbelijke trekjes, zeker wanneer ze er op het einde van de reeks voor kiest om voor haar eigen geluk te zorgen, zich daarbij niets aantrekkend van de gevoelens van haar naasten. Maar ook dat is het leven, zeker?

Deze box van Dubbelleven is wellicht moeilijk nog te vinden buiten het tweedehandscircuit, maar maatschappij Segunda heeft intussen een nieuwe versie uitgebracht, zij het in twee delen.

BEELD EN GELUID
Een maatschappij als JustBridge durft het kennelijk niet aan om een dergelijke reeks op Blu-ray uit te brengen. De dvd is anders best in orde: de beelden zijn zeer helder en licht, en er wordt voortdurend gespeeld met de kleuren rood en blauw om de twee levens van de kempkippen (= vrouwelijke versie van kemphanen) uit elkaar te houden. Er zitten weinig compressie-artefacts in het beeld; zeker wanneer je dat wel zou verwachten, zoals aan het glas-en traliewerk van de school waar Maarten naartoe gaat, blijft de uitlijning mooi. Regisseur Joël Vanhoebrouck heeft bovendien een oog voor smaakvolle composities, en dat merk je zeer goed aan het eindprodukt. Qua geluid kan u kiezen tussen een Vlaamse Dolby Digital 5.1-track en een Dolby Surround 2.0-track, waarbij vooral de mooie score van Steve Willaert de doorslag geeft en de eerste track bevoordeelt. Er wordt voor de rest niet bijzonder veel gebruik gemaakt van de surrounds: er is wat levendigheid op het reclamebureau waar Nina werkt, de camper van Karens ouders piept en kraakt wanneer die over de weg bolt, maar daar houdt het dan ook ongeveer op. De dialogen zijn netjes verstaanbaar en voor gehoorgestoorden is er een Nederlandse CC-track aanwezig.




EXTRA'S
Deze dvd dateert nog uit de tijd dat Vlaamse reeksen werden uitgebracht met al het bonusmateriaal dat er te vinden was. Het was doorgaans niet veel, maar wat er was, werd op de schijf gekwakt. Als u de vervelende cross-promotionele trailers hebt doorworsteld, zijn er twee reels met bloopers (3:02 en 3:44) en drie documentaires uit het inmiddels al lang ter ziele gegane magazine De Rode Loper: Voorstelling van de cast (3:48), Setopnames en interviews (4:09) en Laatste draaidag (3:06) dekken precies de lading die de titel aangeeft.

CONCLUSIE
Dubbelleven is een méér dan aardig tussendoortje dat waarschijnlijk op de traditionele zondagavond beter had gescoord. De realiteit wordt vaak wat bij de haren gesleurd, maar qua amusementswaard kan deze toch mee.