FILM
We dagen je uit. Ook al zijn het coronatijden en moet je een maskertje op om willekeurig tien mensen (jong en oud) aan te spreken en hun vragen of zij de Amerikaanse actieserie Charlie’s Angels met Kate Jackson, Farrah Fawcett en Jaclyn Smith kennen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit of ze er enige binding mee hebben. Het zal iets met Amerika te maken hebben, want ongeveer twintig jaar nadat de serie werd afgevoerd lieten Drew Barrymore, Cameron Diaz en Lucy Liu tweemaal de bioscoopkassa’s rinkelen met een reboot. Twee films die wel leuk zijn, maar er in feite al meer gedateerd uitzien dan de oorspronkelijke reeks en waar we vooral zien hoe de nu op pensioen gestelde Diaz een zeer matige actrice was. Vinden wij toch. En het verhaal gaat verder want verleden jaar verscheen de derde versie van Charlie’s Angels met deze keer Kristen Stewart, Naomi Scott en Ella Balinska als de nieuwe Angels. De film rond de vrouwelijke detectives van het Townsend Agency had er in feite al in 2015 moeten zijn, maar het is pas sinds dat Elizabeth Banks er als regisseuse haar schouders onder stak dat het project weer wat vaart kreeg. Een beslissing die ze bij Sony wellicht zullen betreuren, want het publiek had blijkbaar geen zin meer in een reboot en ze lieten de film dan ook massaal links liggen.

De grootste struggle die we met deze reboot hadden is de vraag wie in godsnaam het doelpubliek is van deze film. Het gebruikt van flashy popsongs van Ariana Grande en Miley Cyrus doen wel vermoeden dat men op een jong publiek mikt, maar die heeft men overduidelijk niet kunnen bereiken. Niet dat Kristen Stewart een oude doos is, maar met haar dertigste is ze zonder meer de oma van de nieuwe angels. Noem het de logica des dingen, maar zij is de enige die charisma uitstraalt en zich lijkt te amuseren, want de rest van de cast speelt erbarmelijk slecht, met Patrick Stewart op kop.

Waren de Charlie’s Angels in de jaren '70 "behoorlijk fout" (al bij al ging het om niet meer dan vrouwelijke gevechtsmachines die er vooral als een seksbom moesten uitzien) dan heeft men daar in 2019 een feministisch tintje aan gegeven en ook hier doet het schoentje zeer. In een maatschappij die kreunt onder populistische polarisatie kan diversiteit niet genoeg onderstreept worden, maar als men het er te pas en te onpas bij sleurt dan werkt het alleen maar averechts. Meer dan eens heb je het gevoel dat men de mannelijke kijker een geweten wil schoppen. Hebben we geen probleem mee, maar in een lauwe popcornfilm als deze komt het geforceerd en te storend over.

Elizabeth Banks die wellicht bij het grote publiek het meest bekend is als Effie Trinket van The Hunger Games-films en zich in Hollywood laat gelden als feministe had met Pitch Perfect 2 al eerder achter de camera gestaan, en hoewel je haar skills perfect kan zien (bijv. in de gave actiescènes) zondigt ze zich hier aan een te hippe overdaad. De kijker krijgt in Ocean's Eleven-stijl veel te veel informatie op korte tijd te slikken, ook al is de essentie van de film even pienter als een James Bond-film uit de '70’s. Drie heldinnen die onder het toeziend oog van Rebekah "Bosley” (gespeeld door Elizabeth Banks) de wereld moeten verlossen van een gestoorde vent (natuurlijk zijn dat wel mannen!) die een gevaarlijke technologie in handen krijgt. Net zoals 007 reizen de drie dames de wereld af en kunnen ze beroep doen op leuke gadgets, wat wel leuke momenten oplevert, en zelfs bij momenten plezante wegwerpcinema, alleen heeft de regisseuse veel te veel haar best gedaan om er iets hips van te maken. En dat werkt niet, want je kan er nu al donder op zeggen dat deze film in tien jaar tijd als “hopeloos gedateerd” zal bestempeld worden. En om het boeltje helemaal om zeep te halen is er Patrick Stewart die hier op zijn slechtst is. Kristen Stewart weet de meubelen enigszins te redden, net als Banks die ook prima is, maar uiteindelijk schiet er alleen maar brandhout over. Twee uur genietbare (maar veel te flauwe) popcorncinema, maar zonder de minste diepgang en een vingertje dat net iets te veel wijst.

BEELD EN GELUID
Zoals verwacht zijn de hogere scores van deze disks te vinden bij de technische kwaliteit. Het beeld is ontzettend scherp en met een film die om de vijf minuten in een andere locatie zit profiteer je daar optimaal van. De kleuren zijn indrukwekkend helder en ook hier hebben de makers voor een zeer gevarieerd flashy kleurenpalet gekozen (Kristen Stewart in een roze jockeypak bijv.) en dat komt de blu-ray alleen maar ten goede. Deze blu-ray die van Sony is, heeft een DTS-HD Master Audio 5.1-geluidsband die op alle gebieden zijn werk doet. Geluiden van vuurwapens, spetterende actiescenes en een hippe soundtrack worden weergegeven in een gedetailleerde en uitgebalanceerde omgevingssfeer waarbij de dialogen goed verstaanbaar zijn. Deze blockbuster is vlot verkrijgbaar in onze winkels, maar wij kozen voor de Britse uitgave, simpelweg omdat die over de plas ruwweg 10 euro goedkoper is.Let wel op, de Britse versie heeft alle mogelijke ondertitels, maar geen Nederlandse. 

EXTRA'S
Qua extra’s is dit wel een zeer mager beestje geworden. We hebben een vijftal minuten weggelaten en uitgebreide scenes, en is er een (nutteloze) gag reel van zo’n drie minuten. Wie maar niet genoeg kan krijgen van het nummer Don't Call Me Angel van Ariana Grande, Miley Cyrus en Lana Del Rey heeft met deze blu-ray meteen ook de videoclip in huis.

CONCLUSIE
De derde geboorte van de Charlie’s Angels is er eentje die snel zal vergeten worden. Flauwe (amusante) popcorncinema met vooral een leuke Kristen Stewart die deze film naar een iets beter niveau weet te trekken. Moeten we nu gaan zeggen dat die versie met la Diaz toch beter was?