FILM
Wanneer in 1918 de Eerste Wereldoorlog bijna op zijn einde loopt, wordt een bataljon Amerikaanse Rode Kruis-medewerkers naar het noorden van Italië gestuurd (nvda: de Italianen vochten in WO I aan de zijde van de geallieerden, dit in tegenstelling tot WO II), om logistieke steun te verlenen bij de strijd tegen de oprukkende Oostenrijkers. Onder de soldaten bevindt zich de jonge Ernest Hemingway (Chris O'Donnell), die bewust gelogen heeft over zijn leeftijd om toch maar aan het front te kunnen dienen, in zijn ogen het summum van heroïsme. Hij loopt echter een flinke desillusie op wanneer blijkt dat de opdracht van de Amerikaanse steuntroepen waartoe hij behoort, louter humanitair is. Wanneer hij uit verveling (én tegen de orders van zijn oversten in) sigaretten en chocolaatjes aan het front gaat uitdelen, krijgt hij een obus over zijn hoofd. Bataljon Italianen uitgemoord, maar de nog redelijk ongeschonden Hemingway probeert met een Italiaanse soldaat op zijn rug terug achter de linies te keren, en wordt daarbij in het been geschoten. Hij wordt in de plaatselijke kliniek opgenomen, en zijn been dreigt af te sterven door gangreen. De verpleegster van dienst, de Amerikaanse Agnes von Kurowsky (Sandra Bullock) kan de Italiaanse dokter, Domenico Caracciolo (Emilio Bonucci) ervan overtuigen het been niet af te zetten, en in de plaats daarvan past ze een alternatieve, Amerikaanse irrigatietechniek toe. De dokter stemt in, in ruil voor een afspraakje met haar. Hemingway herstelt snel, is zelfs in geen tijd de playboy van de ziekenboeg geworden, dé man om aan te spreken als je illegaal een fles brandy naar binnen gesmokkeld wil zien. En natuurlijk zijn alle zieken op de afdeling verliefd op zuster Agnes, maar Ernest heeft het het ergst te pakken voor de engel die zijn been heeft gered. Hierbij komt hij in aanvaring met zijn vriend Henry Villard (Mackenzie Astin), die ook al zijn boontjes op haar te week had gelegd.

De relatie tussen de veel jongere Ernest en de iets oudere Agnes kent pieken en dalen, maar wordt ruw afgebroken wanneer Agnes wordt gereassigneerd om dieper in de frontlinie gewonden te gaan oplappen. Door zijn slecht been wordt Ernest bovendien naar Amerika teruggeroepen. Hij wordt er onthaald als een held, en hij vertelt al tegen al wie het horen wil dat hij in Italië het mooiste meisje van Amerika heeft ontmoet (nvda: natuurlijk, het is Sandra Bullock!), en dat hij met haar na de oorlog gaat trouwen. Beeld U dan even de woedeaanval in die hij krijgt wanneer blijkt dat Agnes heeft toegestemd om met doctor Caracciolo te trouwen, en samen in Italië een kliniek te beginnen...

Als U een verzamelaar bent van Sandra Bullock-films, dan is dit - in de Benelux vooralsnog niet uitgebracht - biografisch-historisch romantisch oorlogsdrama ongetwijfeld een hiaat in uw verzameling, tenzij U net zoals wij hebben geopteerd voor de UK-import van deze disc. Regisseur van dienst was Richard Attenborough (yep, die oude vriendelijke bompa uit Jurassic Park), die de gebeurtenissen uit de jeugd van de angry young man Hemingway, naar hartelust (zelfs een beetje té) heeft aangedikt. Dit uitgaande van de premisse dat Hemingway inderdaad in zijn jonge jaren verliefd was op de zuster die hem terug heeft verzorgd na zijn afgrijselijke oorlogswond. Probleem in deze film is dat de chemie tussen Bullock en O'Donnell langs geen kanten werkt, en dat, naarmate de film vordert, je als kijker meer en meer antipathie krijgt voor het karakter van de egocentrische, zichzelf voortdurend ophemelende Hemingway, die door O'Donnell wordt neergezet alsof hij van de regisseur voor elke take een fles purgeermiddel voor koerspaarden heeft moeten slikken. Hoe dan ook, Hemingway arriveert in Italië alsof hij op zeeklassen komt, eerder per toeval dan wat anders redt hij het leven van een Italiaan (die dan de dag erop toch sterft), en voor de rest gedraagt hij zich gewoon alsof de zeeklassen voortgaan alsof er niets gebeurd is. En daar botst iets met de ernst van de rest van de film, zeker als er vijf minuten later aan het front lijken liggen met brandwonden van het type waarvan ik dacht dat ze nog moesten worden uitgevonden.

De critici waren bij de release van deze prent dan ook niet mals voor Attenborough, die een film heeft gemaakt die noch over liefde, noch over oorlog, noch over Ernest Hemingway iets zinnigs zou zeggen, volgens gen. Zeker aan het front in tijden van oorlog zal de liefde tussen twee niet-getrouwden anno 1918, vooral wanneer één van de twee maar achttien was, fel besproken zijn geweest, maar over die invalshoek zwijgt Attenborough zedig. En alhoewel mogelijk de echte Hemingway op dat moment in het diepst van zijn ziel geraakt was, was zijn verdere levensstijl op zijn zachtst gezegd niet zodanig dat hij daar veel tijd had om over te tobben. Tenslotte is de brave man vier keer getrouwd geweest, en heeft zich buiten de wettelijke begrenzingen van het huwelijk ook nog goed geamuseerd, naar het schijnt (nvda: we waren er niet bij). En dat is dan ook meteen het eerste probleem bij deze film: de onvolwassenheid van Hemingway, de zinloosheid van de oorlog, de taboes rond het leeftijdsverschil tussen Hemingway en zijn geliefde... het zit er wel allemaal in, mar Attenborough maakt er niet echt een duidelijk statement over, en laat de kijker maar beslissen. Soms is dat een goeie zaak, maar in deze film duidelijk niet. Of de ongeloofwaardige portrettering van Hemingway nu op de rekening van O'Donnell, Attenborough of allebei te schrijven is, is eerder voorwerp van academische beschouwingen. Feit is dat de enige die de film zowaar rechthoudt Sandra Bullock is, die zowel aan haar kwetsbaarheid als aan haar zin voor verantwoordelijkheid en beroepsernst op geloofwaardige wijze gestalte kan geven. Én er is geen enkele scène met haar in waarin ze niet op haar schattigst te zien is - allemaal dus - en met het acteerwerk in deze film laat ze de wrange nasmaak van gedrochten als Miss Congeniality en consoorten gelukkig ver achter haar. Maar het meest indruk heeft de evocatie van het Italië van 1918 nagelaten; de filmmakers beschikten blijkbaar wél over een voldoende budget om tenminste veel moeite te steken in de zoektocht naar geschikte lokaties. Maar afgezien van deze fouten is In Love And War niet slechter dan de gemiddelde romantische prut die we soms door onze keel geduwd krijgen, en Attenborough heeft tenminste wel de moed opgebracht om dit niet zo evidente verhaal naar het zilveren scherm over te willen brengen.

BEELD EN GELUID
Deze UK-release is technisch toch niet helemaal zoals die moet zijn. Alhoewel het beeld in het correcte aspect ratio 2.35:1 en anamorf wordt weergegeven, is de scherpte vaak een probleem, zeker omdat de lipsynchronisatie niet altijd even duidelijk te zien zijn. In combinatie met een Engelse 5.1-soundtrack die je bijna op maximaal moet zetten vooraleer de dialoog enigszins verstaanbaar wordt, is het zelfs voor een geoefende Engelssprekende soms moeilijk om de film te volgen. Ondertiteling is niet beschikbaar. Om even op het beeld terug te komen, moeten we ook melden dat de kleuren er niet altijd even fris uitzien, en dat er sporadisch enkele printbeschadigingen te zien zijn, in de vorm van donkere vlekken. Zoals eerder gemeld is de DVD erg stil opgenomen, wat onder meer tot gevolg heeft dat de muziek van George Fenton, nochtans een puike soundtrack, de dialoog ook nog eens op cruciale ogenblikken overstemt. Ook hebben we vastgesteld dat de muziek niet altijd even toonzuiver is; bijvoorbeeld in de scène waarin Agnes dokter Caracciolo vergezelt naar Venetië, klinken de klokken boven het San Marco-plein wat off-key.

EXTRA'S
Ook op gebied van extra's blijft de DVD achterop hinken. Naast een trailer van twee minten vinden we, aangekondigd als een "Making Of-documentaire", nog eens een trailer, ditmaal aangedikt met een paar minuscule stukjes interview.

CONCLUSIE
Geslaagd wegens een moedige poging, die hier en daar echter wel wat uitschuivers te verduren krijgt, maar nog net overeind blijft. Gebuisd omwille van de technische specificaties en extra's die die naam niet waardig zijn.