FILM
Film is van nature een prachtig en veelzijdig medium dat in het beste geval z'n commerciële basis ontgroeit en zichzelf opwaardeert tot heuse kunst, tot een meesterwerkje dat jaren later nog in klaslokalen en op festivals wordt gedissecteerd, tot een memorabele brok cinema waaraan generaties filmliefhebbers uren plezier beleven. Slechts eens in de zoveel jaar komt er een film uit die zulke hooggespannen verwachtingen niet enkel inlost, maar zelfs overstijgt. Bring It On is niet die film. Wat niet wegneemt dat Peyton Reeds blik in het Amerikaanse cheerleadermilieu voor aangename verpozingen zorgt. Daar waar komedie van de andere kant van de oceaan te dikwijls de oversentimentele kaart trekt, bewandelt Bring It On immers verrassend succesrijk de dunne koord tussen satire, cliché en emotie.

De steeds bevallige Kirsten Dunst speelt cheerleader Torrance Shipman, die in het nieuwe schooljaar de rol van kapitein van de Rancho Toros op zich neemt. Haar doel: even succesvol zijn als haar voorgangster, die meermaals het Nationaal Kampioenschap wist te winnen. Maar al vroeg op het seizoen dient een geblesseerd teamlid vervangen te worden. Audities leveren slechts één bruikbare doublure op: nieuwkomer Missy Pantone (Eliza Dushku), een gefrustreerde gymnaste met een weinig verstoken afkeer voor cheerleaders. Zij steekt de lont aan het kruitvat, niet enkel door haar franke uitspraken, maar ook omdat zij een onrustwekkende erfenis van de vorige kapitein blootlegt. Alle, tot in de kleinste details gechoreografeerde, routines van de Toros blijken schaamteloos gestolen van een funky, zwart cheerleaderteam. Torrance moet noodgedwongen vanaf nul beginnen.

Dit is het startsein voor een over het hele schooljaar uitgesponnen vete tussen beide teams. De Toros trachten met vallen en opstaan nieuwe routines aan te leren, terwijl de Clovers (het zwarte team) op zoek gaan naar geld om mee te doen aan de Nationale Kampioenschappen in de hoop daar sportief wraak te nemen op de Toros. Alles wordt uiteraard gekruid met een vleugje toilethumor, een stevige dosis seksueel innuendo, interne spanningen en de in het genre obligatoire geliefden-die-elkaar-eerst-niet-zien-zitten-maar-dan-perfecte-soulmates-blijken-verhaallijn.

Ja, ik geef toe, Bring It On is zeker niet de meest originele film die ooit op dvd is verschenen. Maar zonder twijfel is het wél een van de amusantste films van de voorbij jaren. Bring It On neemt zichzelf immers nooit écht serieus en dat is het basisingrediënt voor het succes van de film. Potentiële valkuilen als moralisering of het lelijke-eendje-syndroom worden vakkundig omzeild en leveren lachsalvo na lachsalvo na lachsalvo op. Een dikke pluim voor de spitsvondige dialogen van de scenariste bovendien, die reeds in de hilarische openingsroutine de toon zetten. Maar ook regisseur Peyton Reed verdient lof. Hij injecteert de film met een pulserend ritme en bezit de gave om geen enkele grap visueel de mist in te laten gaan. En de choreografieën van de hypnotiserende dansnummers zouden hoogtepunten zijn op het cv van iedere regisseur. Het toverwoordje hier schijnt ‘fun’ te zijn. De draaiperiode moet ongetwijfeld een plezante boel zijn geweest en die vreugde spat werkelijk van het scherm. Zelfs op de saaiere momenten constateer je als kijker twee duidelijk opwaarts gerichte mondkrullen op je gelaat. Hoewel de aanwezigheid van heel wat vrouwelijk schoon in cheerleaderrokjes daar ook wel zijn aandeel in zal hebben. Je zou haast vergeten dat er ook nog goed geacteerd wordt. Geen van de personages vereist method-acting, maar allen kwijten zich goed van hun taak. Dunst amuseert zich rot als naïef blondje, Dushku zet een heerlijke bitchy variant neer van haar personage Faith in Buffy the Vampire Slayer en Gabrielle Union verrast door haar eerlijke vertolking als kapitein van de Clovers.

Er zijn heel wat betere films gemaakt in 2000, maar weinige bezitten de aanstekelijke, pretentieloze energie die Bring It On uitstraalt. Kunst kan je het bezwaarlijk noemen, superieur entertainment des te meer. Een satirische ode aan de Amerikaanse cultuur die nooit in cynisme vervalt? Dat noem ik grote klasse!

BEELD EN GELUID
Bring It On is een vrij recente film en het zal dus niet als een verrassing komen dat het beeld van deze dvd scherp, helder en krasvrij is. Meer zelfs: de kwaliteit is van een uitstekend niveau. Het kleurenpalet dat de cameraman voor de film hanteerde, is toepasselijk fel, helder en primair en wordt hier in onberispelijke staat weergegeven. Scherpte is verbluffend de volle 90 minuten en enkel de sporadische nachtscènes hebben te lijden onder een teveel aan visuele ruis. Al bij al een bovenmaatse transfer.

Hetzelfde kan niet gezegd worden voor de audiotrack. Op de openingsact na missen de cheerleaderroutines auditieve spankracht door de surroundkanalen grotendeels te negeren. De soundtrack probeert dit te compenseren door een erg actieve subwoofer, maar slaagt daar niet in. Dialogen zijn echter steeds helder en verstaanbaar, ruis is minimaal. Toch jammer om te constateren dat de 5.1-technologie eens te meer niet optimaal wordt benut in een komedie. De mythe dat enkel spektakelfilms hun 5 of 6 geluidskanalen écht nodig hebben, moet dringend eens doorgeprikt worden.

EXTRA’S
Voor een film die in onze contreien weinig commercieel succes kende, bevat de dvd toch een behoorlijk aantal bonussupplementen. Al moet gezegd dat de kwantiteit het met heel wat meer dan een neuslengte haalt op de kwaliteit.

Belangrijkste en meest aan te bevelen extra is de audiotrack met commentaar van regisseur Peyton Reed. Bring It On was zijn cinemadebuut en hij kijkt dan ook met trots terug op zijn werkstuk. Er vallen geen noemenswaardige stiltes, anekdotes worden ons niet onthouden en Reed gaat frank in detail over zijn visie en aanpak voor de film. Enig minpunt: de man is nogal repetitief in zijn vertelstijl. Niet verwonderlijk als je stopwoordje ‘again’ is…

De andere supplementen zijn jammer genoeg minder interessant en bovendien niet anamorfisch qua beeld. Een Trailer probeert zonder veel succes de amusante sfeer van de film uit te dragen. Spotlight on Location (14 min.) is qua titel nogal misleidend en mondt uit in niet meer dan een promotioneel filmpje, waarvan de boodschap lijkt te zijn dat cheerleaden wel degelijk een sport is.

Wie Dunst en Dushku zich eens puberaal wil zien gedragen, zapt best naar de mini-mini-featurette Make-up and Wardrobe Tests (50 sec.) en voor de puberale jongens zijn er de Car Wash Home Movies (3 minuten lang shots van de vrouwelijke cast in doorweekte bikini’s). Een saaie Videoclip (3 min. 30) van een saai R&B-nummer is overbodig en… saai.

De Extended Scenes (6 min. 30) en de Deleted Scenes (13 min. 30) worden vakkundig van intro’s voorzien door regisseur Reed, maar hun inclusie in de film zou zeker geen beter resultaat hebben opgeleverd. Uitzondering is een verdomd grappige epiloog waarin Kirsten Dunst de bioscoopgangers een aantrekkelijk doch stout verzoek doet.

CONCLUSIE
Bring It On is een guilty pleasure van het aangenaamste soort: een genrekomedie die een gebrek aan diepgang compenseert door een entertainmentgehalte dat wettelijk verboden zou moeten worden. Beeld is een positieve verrassing, geluid teleurstellend maar doeltreffend. Het bonusmateriaal is bovenal meer geblaat dan wol. Toch wens ik Bring It On van harte aan te raden aan liefhebbers van pretentieloos amusement. En aan cheerleaderadepten natuurlijk.