FILM 
In de jaren '80 was corona niet meer dan afgrijselijk Mexicaans bier, maar toen ook hadden doemdenkers een katje te geselen en wel de bom. Het was hip om via een sticker neen te zeggen tegen atoomenergie, en heel wat donkere geesten waren er heilig van overtuigd dat er een dag zou komen dat de Russen de knop in zouden drukken om zo Amerika van de kaart te vegen. Je kent wel titels als War Games, Fail Safe, Damnation Alley, The Day After of zelfs de vierde Superman. Miracle Mile uit 1988 zegt de meeste mensen dan weer niets, hoewel een undergroundhit in de VS en door sommige critici beschouwd als één van de beste films over een dreigende kernoorlog. In ieder geval is het één van de spannendste, en vooral bizarre, films uit het genre en het is dan ook wat men anno 2020 cult pur sang noemt. 

Het verhaal achter Miracle Mile zelf is ook de moeite waard. Het scenario dat door regisseur Steve De Jarnatt werd geschreven, lag al meer dan tien jaar op de planken. De Warner-studio’s beseften dat ze toen wel goud in handen hadden, al was het maar omdat iedereen die weet had van het script ervan overtuigd was dat het om een fantastisch verhaal ging. Maar Warner wilde alleen aan de verfilming beginnen als het een groots project zou worden en de studio weigerde om zoiets te laten regisseren door De Jarnatt die nog maar één film had gedraaid. Het ging zelfs zo ver dat het scenario bijna een deel zou worden van Twilight Zone: The Movie uit 1983 van John Landis. Toen het uiteindelijk duidelijk werd dat de film er nooit zou komen, besloot De Jarnatt om zijn eigen script voor 25.000 dollar terug te kopen. Nadat hij het verhaal herschreef bood Warner hem er 400.000 dollar, maar De Jarnatt wees het aanbod af en ging bij andere studio’s aankloppen. Hemdale, een zusterbedrijf van Tri-Star en Orion dat met Platoon en The Last Emperor twee jaar op rij de Oscar voor Best Film wegkaapte was gewonnen voor het idee. Er werd gedacht aan Nicolas Cage en Kurt Russell, maar verrassend genoeg ging de hoofdrol naar Anthony Edwards die het publiek vooral kende als Nick "Goose" Bradshaw, de piloot die in Top Gun stierf. Ook de love interest ging naar een tamelijk onbekende naam, want Mare Winningham kende het cinemapubliek alleen maar van het coming-of-age-drama St. Elmo's Fire uit 1985 van wijlen Joel Schumacher.

Met een titel als deze is het vanzelfsprekend dat de film zich afspeelt in Los Angeles. Miracle Mile is immers de beroemde wijk met de Museum Row, en de Wilshire Boulevard noemt men wel eens de Champs-Élysées van Amerika. Helaas wordt het geen toeristisch uitstapje, wel een op hol geslagen bevolking want de bom is op weg naar hartje L.A.

De film begint als een Tom Hanks-Meg Ryan -romcom. Harry (Anthony Edwards) en Julie (Mare Winningham) ontmoeten elkaar in het George C. Page Museum en worden meteen verliefd. De twee willen om middernacht afspreken in een plaatselijke coffeeshop waar Julie werkt, maar door een stroomstoring werkt Harry's wekker niet en vertrekt de teleurgestelde Julie naar huis. Als Harry later wakker wordt, probeert hij Julie te bellen, maar hij krijgt alleen maar haar antwoordapparaat te horen. Even later rinkelt de telefoon en hoort hij een zekere Chip tegen zijn vader zeggen dat er binnen zeventig minuten een kernoorlog zal uitbreken.

Miracle Mile is op vele vlakken een zeer ongewone film. De film werd gemaakt voor net geen vier miljoen dollar, en ook al merk je keer op keer dat er niet te veel geld aan te pas mocht komen lijkt het (op het einde na) nooit echt storend. Dat komt vooral omdat regisseur Steve De Jarnatt die ook Cherry 2000 maakte (daarvoor maakte hij een aflevering uit de remake van Alfred Hitchcock Presents en die ook met Melanie Griffith is) geen seconde de humor uit het oog verliest. Dat komt vooral omdat regisseur Steve De Jarnatt die ook Cherry 2000 maakte (daarvoor maakte hij een aflevering uit de remake van Alfred Hitchcock Presents en die ook met Melanie Griffith is) geen seconde de humor uit het oog verliest. Het wordt nooit echt te dramatisch, maar eerder cheesy en een film met een leuke '80’s-vibe, ook al is het er eentje die net op het einde van dat decennium is gemaakt. De zwakke schakel in Miracle Mile zijn evenwel de twee leading roles. Niet dat ze slecht zijn, ze hebben gewoon geen greintje charisma en je moet de term van “girl and boy next door” hier wel zeer letterlijk nemen. De zwakke schakel in Miracle Mile zijn evenwel de twee leading roles. Niet dat ze slecht zijn, ze hebben gewoon geen greintje charisma en je moet de term van “girl and boy next door” hier wel zeer letterlijk nemen.    BEELD EN GELUID
Normaal zijn we ontzettend lovend over de Arrow-releases qua beeld, maar deze film vertoont toch geregeld veel filmgrain. Niet dat het echt stoort want dit is een film met zeer heldere kleuren ook al speelt het verhaal zich ’s nachts af , want het gaat nog steeds om een gerestaureerde versie die het de aankoop van een blu-ray waard maakt. De geluidsband is standaard (weinig actiegeluiden, wel prima soundtrack van Tangerine Dream) en is voorzien met Engelse subtitels. 

EXTRA'S
Iedereen aan bod laten komen moeten ze bij Arrow gedacht hebben en dus krijg je een hele resem interviews die je iets wijzer maken over deze film. We beginnen met de twee meest interessante. Er is er eentje met Steve de Jarnatt die het vreemde verhaal achter deze film uit de doeken haalt. En ook deze met Paul Haslinger van Tangerine Dream die de score maakt is het bekijken waard. Zeer opmerkelijk is dat Paul hierin vertelt dat sinds ze voor Sorcerer van William Friedkin veel gevraagd werden ze gewoon wat overschotjes van hun composities gaven zonder dat ze wisten waar de film over ging. Een werkwijze die we ons anno 2020 nauwelijks kunnen voorstellen. Er is een reünie die georganiseerd werd door Kino Lorber (de maatschappij die de Amerikaanse blu-ray verdeelt) en het leuke daaraan is dat Anthony Edwards en Mare Winningham daar effectief een koppel werden. Met de twee heb je ook nog een aparte babbel, en voor de rest vind je hier wat weggelaten scènes waaronder het alternatieve einde.

CONCLUSIE
Miracle Mile is een nucleaire love story (we hebben geen idee hoe we het anders moeten verwoorden) die bijzonder leuk is om naar te kijken, maar helaas wat van zijn power verliest door de niet zo sterke vertolkingen van de twee hoofdrolspelers.